Από ένα email που έστειλα σε δύο φίλες που ψήφισαν... αποχή και Λαϊκή Συσπείρωση
Το προβληματάκι που διαπιστώθηκε σε αυτές τις εκλογές ήταν ότι πολύς κόσμος δεν ήθελε να ψηφίσει οτιδήποτε θυμίζει πλαίσιο (κόμμα, παράταξη κλπ). Έτσι η αποχή στην Αθήνα έφτασε στο 70%. Η απάντηση σε αυτό ήταν ένα βαρύ πλαίσιο, το ΚΚΕ (ή το ΝΑΡ) που τιμήθηκαν με αύξηση του ποσοστού τους. Είναι αξιοπερίεργο πώς ο Στάλιν ζει ακόμα στην Ελλάδα. Τα μικρότερα πλαισιάκια (τύπου ΣΥΡΙΖΑ, Οικολόγων κλπ) ψιλοεπιβίωσαν όσο είχαν κανέναν σοβαρό άνθρωπο (όπως η Πορτάλιου στην Αθήνα), αλλά πλήρωσαν επίσης το τίμημα της αλήθειας (τους) που προσπαθούν να επιβάλλουν στους αποκάτω (στην Ελλάδα οι πολιτικοί μονίμως αποκαλύπτουν την αλήθεια στους αδαείς που δεν την ξέρουν).
Το δύσκολο όμως είναι: Να είσαι ενεργός πολίτης, να συμμετέχεις, να συγχρονίζεσαι με ό,τι γίνεται στον κόσμο, να ικανοποιείς τις προσωπικές σου ανάγκες και να εγγυάσαι την ασφάλεια όσων βρίσκονται γύρω σου. Πολλά ε... Ως και ανέφτικτα, ταυτόχρονα.
Αλλά με το να γίνω αναχωρητής και καλόγερος (με όποια ηθική συνοδεύεται αυτό) εγώ δεν συμβιβάζομαι κι αυτό πάει στο ότι δεν πρόκειται να ψηφίσω κάποιον που μου λέει δώσμου την ψήφο σου κι εγώ θα είμαι για σένα. Προτιμώ να είμαι εγώ για μένα...
Από 'κει και πέρα και οι εκλογές μας θυμίζουν ότι κατά βάση ζούμε με τις αντιφάσεις μας. Το βράδυ της Κυριακής γύρισα σπίτι από τη δουλειά στις 12.30, χάρηκα με τον Καμίνη (λιγότερο με τον Μπουτάρη), χάρηκα με τον νέο δήμαρχο στα Γιάννενα, τους φίλους και συντρόφους τους εκλέξαμε επίσης την περασμένη Κυριακή για πρώτη φορά μετά απο καιρό στα δημοτικά συμβούλια, σκέφτηκα ότι πρέπει κάπου κάπου να αναγνωρίζουμε κι εμείς τους εαυτούς μας στον δημόσιο χώρο και να νιώθουμε και κομμάτι ενός μεγαλύτερου "εμείς". Και κοιμήθηκα... Από χτες όλα αυτά είχαν τελειώσει...
Το δύσκολο όμως είναι: Να είσαι ενεργός πολίτης, να συμμετέχεις, να συγχρονίζεσαι με ό,τι γίνεται στον κόσμο, να ικανοποιείς τις προσωπικές σου ανάγκες και να εγγυάσαι την ασφάλεια όσων βρίσκονται γύρω σου. Πολλά ε... Ως και ανέφτικτα, ταυτόχρονα.
Αλλά με το να γίνω αναχωρητής και καλόγερος (με όποια ηθική συνοδεύεται αυτό) εγώ δεν συμβιβάζομαι κι αυτό πάει στο ότι δεν πρόκειται να ψηφίσω κάποιον που μου λέει δώσμου την ψήφο σου κι εγώ θα είμαι για σένα. Προτιμώ να είμαι εγώ για μένα...
Από 'κει και πέρα και οι εκλογές μας θυμίζουν ότι κατά βάση ζούμε με τις αντιφάσεις μας. Το βράδυ της Κυριακής γύρισα σπίτι από τη δουλειά στις 12.30, χάρηκα με τον Καμίνη (λιγότερο με τον Μπουτάρη), χάρηκα με τον νέο δήμαρχο στα Γιάννενα, τους φίλους και συντρόφους τους εκλέξαμε επίσης την περασμένη Κυριακή για πρώτη φορά μετά απο καιρό στα δημοτικά συμβούλια, σκέφτηκα ότι πρέπει κάπου κάπου να αναγνωρίζουμε κι εμείς τους εαυτούς μας στον δημόσιο χώρο και να νιώθουμε και κομμάτι ενός μεγαλύτερου "εμείς". Και κοιμήθηκα... Από χτες όλα αυτά είχαν τελειώσει...
