Στους Αμπελόκηπους έχουν κλείσει τα περισσότερα ψιλικατζίδικα. Αν ξεμείνεις πρέπει να περπατήσεις πολύ. Και δεν ήταν κακοί επαγγελματίες όσοι έκλεισαν, το αντίθετο, κάποιοι είχαν και μεράκι και έγνοια για τον πελάτη της τελευταίας στιγμής.
Μόνο που ήταν ακριβότεροι από τα σούπερ μάρκετ. Γιατί να σε προτιμήσει κάποιος σήμερα αν είσαι ακριβός; Δεν έχει ζάχαρη, θα πιεις πικρό καφέ.
Καλά πάνε όμως στη συνοικία τα βιβλιοπωλεία, όσο καλά μπορεί να πηγαίνουν σήμερα τα μαγαζιά. Τα παιδιά έχουν ανάγκες, οι οικογένειες κάνουν ό,τι μπορούν για τα παιδιά τους. Και είναι και η προσωπική επαφή. Λες μια κουβέντα, σου παραγγέλνουν κάτι, σου κάνουν μία μικρή έκπτωση. Έτσι δουλεύει σήμερα ένα βιβλιοπωλείο.
Και οι καφετέριες πάνε καλά. Πάντα θα είναι ευχάριστο να πας μια βόλτα στο κοντινό μαγαζί στην πλατεία για έναν καφέ με φίλους. Μόνο που σήμερα απαιτείται υψηλό σέρβις και καλές υποδομές- υπάρχουν αυτά στην συνοικία.
Η γειτονιά αλλάζει. Προσαρμόζεται στις σύγχρονες ανάγκες για χρήσιμες λειτουργίες.
Η ζωή τρέχει στις γειτονιές της πόλης. Και είναι οι άνθρωποι που σηκώνουν το βάρος. Οι Αρχές είναι αλλού. Πάντα ήταν. Η πλατεία Χατζή, είναι απλώς μια αλάνα. Ούτε την άσφαλτο από τον παλιό δρόμο δεν έχει ξηλώσει ο δήμος. Μια φορά όμως που βγήκε το σχολείο να καθαρίσει, έτρεξε πολύς κόσμος να βοηθήσει. Και τα παιδιά το χάρηκαν. Είπαμε, οι άνθρωποι σηκώνουν το βάρος.
Οι γειτονιές της πόλης επανασυσπειρώνονται, προσπαθούν να βρουν τον δικό τους χαρακτήρα. Μόνες τους. Οι γυναίκες κρατάνε τα παιδιά της γειτόνισσας, τα παιδιά μαζεύονται πολλά μαζί και παίζουν. Η συνοικία δεν διαχέεται πια σε μια άμορφη πόλη, αλλά προσπαθεί να βρει ταυτότητα. Φυσικά είναι δύσκολο πια, χάθηκαν πολλά χρόνια. Τους αδιάφορους τους βλέπεις ακόμα. Οι έφηβοι που σπάνε τις μπασκέτες παίζοντας τους «κακούς», οι οδηγοί με τα ψευδοαγωνιστικά αυτοκίνητα που σπινιάρουν τη νύχτα, οι «νοικοκυραίοι» που γεμίζουν μπάζα τους κάδους.
Θέλουμε πολύ ακόμα.
Στην Καλούτσιανη και τους Αμπελόκηπους, πολλοί ιδιοκτήτες αλλάζουν τα μαγαζιά με τις τζαμαρίες στα ισόγεια των πολυκατοικιών, και τα μετατρέπουν σε μικρά διαμερίσματα. Καλά κάνουν. Πολύς κόσμος ψάχνει ένα μικρό μέρος για να μείνει.
Η κατοικία επιστρέφει. Η πόλη έχει ανάγκη τους κατοίκους της. Η πόλη πρέπει να γίνει το κέλυφος ασφαλείας για τους πολίτες της.
Μόνο που ήταν ακριβότεροι από τα σούπερ μάρκετ. Γιατί να σε προτιμήσει κάποιος σήμερα αν είσαι ακριβός; Δεν έχει ζάχαρη, θα πιεις πικρό καφέ.
Καλά πάνε όμως στη συνοικία τα βιβλιοπωλεία, όσο καλά μπορεί να πηγαίνουν σήμερα τα μαγαζιά. Τα παιδιά έχουν ανάγκες, οι οικογένειες κάνουν ό,τι μπορούν για τα παιδιά τους. Και είναι και η προσωπική επαφή. Λες μια κουβέντα, σου παραγγέλνουν κάτι, σου κάνουν μία μικρή έκπτωση. Έτσι δουλεύει σήμερα ένα βιβλιοπωλείο.
Και οι καφετέριες πάνε καλά. Πάντα θα είναι ευχάριστο να πας μια βόλτα στο κοντινό μαγαζί στην πλατεία για έναν καφέ με φίλους. Μόνο που σήμερα απαιτείται υψηλό σέρβις και καλές υποδομές- υπάρχουν αυτά στην συνοικία.
Η γειτονιά αλλάζει. Προσαρμόζεται στις σύγχρονες ανάγκες για χρήσιμες λειτουργίες.
Η ζωή τρέχει στις γειτονιές της πόλης. Και είναι οι άνθρωποι που σηκώνουν το βάρος. Οι Αρχές είναι αλλού. Πάντα ήταν. Η πλατεία Χατζή, είναι απλώς μια αλάνα. Ούτε την άσφαλτο από τον παλιό δρόμο δεν έχει ξηλώσει ο δήμος. Μια φορά όμως που βγήκε το σχολείο να καθαρίσει, έτρεξε πολύς κόσμος να βοηθήσει. Και τα παιδιά το χάρηκαν. Είπαμε, οι άνθρωποι σηκώνουν το βάρος.
Οι γειτονιές της πόλης επανασυσπειρώνονται, προσπαθούν να βρουν τον δικό τους χαρακτήρα. Μόνες τους. Οι γυναίκες κρατάνε τα παιδιά της γειτόνισσας, τα παιδιά μαζεύονται πολλά μαζί και παίζουν. Η συνοικία δεν διαχέεται πια σε μια άμορφη πόλη, αλλά προσπαθεί να βρει ταυτότητα. Φυσικά είναι δύσκολο πια, χάθηκαν πολλά χρόνια. Τους αδιάφορους τους βλέπεις ακόμα. Οι έφηβοι που σπάνε τις μπασκέτες παίζοντας τους «κακούς», οι οδηγοί με τα ψευδοαγωνιστικά αυτοκίνητα που σπινιάρουν τη νύχτα, οι «νοικοκυραίοι» που γεμίζουν μπάζα τους κάδους.
Θέλουμε πολύ ακόμα.
Στην Καλούτσιανη και τους Αμπελόκηπους, πολλοί ιδιοκτήτες αλλάζουν τα μαγαζιά με τις τζαμαρίες στα ισόγεια των πολυκατοικιών, και τα μετατρέπουν σε μικρά διαμερίσματα. Καλά κάνουν. Πολύς κόσμος ψάχνει ένα μικρό μέρος για να μείνει.
Η κατοικία επιστρέφει. Η πόλη έχει ανάγκη τους κατοίκους της. Η πόλη πρέπει να γίνει το κέλυφος ασφαλείας για τους πολίτες της.
Ελευθερία 15.9.2012
