Στις εποχές του μετέωρου, η ελαφρότητα είναι μία ασυγχώρητη αμαρτία. Η βαρύτητα, η γείωση, το στέρεο μπορεί να μας σώσει, έχει κάποιες δυνατότητες με το μέρος του. Γιατί όποιος ίπταται ακόμα στο κενό της αφέλειας, σύντομα θα βρει μπροστά του την πόρτα της πτώσης, της ανατροπής. Κανείς δεν ξεφεύγει, μην βαυκαλιζόμαστε με τα ναρκωτικά που σπέρνουν από εδώ κι από εκεί οι τεχνίτες της χειραγώγησης.
Άλλωστε η ζωή, ξεκίνησε από το πρώτο βήμα. Και ζωή είναι ο άνθρωπος, αυτός που άλλαξε τη μοίρα αυτού του πλανήτη. Ο άνθρωπος που κλεισμένος ως έμβρυο ανακτά τον εαυτό του, γεννιέται μέσα στην υγρασία της ζωής και πατάει γερά στην άκρη της δημιουργίας. Αυτό το πρώτο βήμα, που καμιά φορά το κάνουμε τρεκλίζοντας είναι και η αρχή για το νέο.
Στο Gravity, αυτήν την απρόσμενη ταινία του Αλφόνσο Κουαρόν, το μυστικό βρίσκεται μέσα στον βυθό στην επική σκηνή του φινάλε. Είναι το μυστικό της ζωής. Σαν το μικρό βατραχάκι που κολυμπάει προς την επιφάνεια. Μην παραγνωρίζουμε τη σημασία αυτών των μικρών και άσχημων ζώων. Κάπως έτσι, σε ένα ταξίδι του στην άκρη της Γης, ο Δαρβίνος αποκρυπτογράφησε το μυστικό της εξέλιξης.
Ο σημερινός όμως άνθρωπος, γνώστης όλων των κατακτήσεων του γένους του, αναζητάει ακόμα το κλειδί της ύπαρξης του. Κι ίσως όσο ποτέ άλλοτε, μοιάζει αμήχανος, φοβισμένος, αγωνιών μπροστά στο μέλλον.
Η ηρωίδα θα βρεθεί απροστάτευτη μέσα στο κενό του διαστήματος, όταν θα καταστραφεί το διαστημικό λεωφορείο στο οποίο εργάζεται. Κουβαλάει πάνω της, στη στολή της, την πιο θαυμαστή τεχνολογία επιβίωσης που έχει φτιάξει ο πολιτισμός μας. Αλλά, φευ… Εκεί ψηλά, αν μείνεις μόνος, δεν είσαι τίποτα άλλο παρά ένα μόριο σκόνης στο χάος.
Εκτός κι αν… Αν αναλογιστείς ότι είσαι κάτι παραπάνω από σίδερα και μέταλλα. Κάτι παραπάνω από τα ορμέμφυτα των ζώων… Κάτι κοντά στους θεούς που ονειρεύτηκες. Ο άνθρωπος είναι το ον που μπορεί να ονειρεύεται το μέλλον του. Γι’ αυτό και έχει νόημα η ζωή. Γι’ αυτό και πρέπει να επιβιώσουμε. Γιατί το ταξίδι είναι ακόμα- και πάντα- φοβερό, ακόμα κι αν διακινδυνεύουμε να καούμε, όπως θα έλεγε κι ο Ίκαρος.
Το Gravity δεν είναι αριστούργημα. Είναι μία ταινία των νέων καιρών. Πού πρέπει να αφομοιώσει όλες τις επιταγές της βιομηχανίας του θεάματος και της αγοράς της ψυχαγωγίας, χωρίς να χάσει την ψυχή της και την έγνοια της για τον άνθρωπο. Και το καταφέρνει.
