Το σώμα δυναστεύεται. Αντί να απελευθερώνεται όσο μεγαλώνουμε, αντί να βρίσκει το δικό του αποτύπωμα, το σώμα μας γίνεται πεδίο καταστολής, πειθάρχησης, αγκύλωσης. Το μαρτυρούν για να το πω χαριτωμένα, οι δεκάδες καθημερινά αναφορές που δεχόμαστε για τις δίαιτες που πρέπει να κάνουμε ενόψει καλοκαιριού, αλλά και οι συνεχείς δημοσιεύσεις για το ποια είναι η κατάλληλη φροντίδα του- πάντα με υψηλό αντίτιμο. Το σώμα μας δεν μας αρέσει, δεν το θεωρούμε φυσικό.
Ακόμα και οι συνεχείς αναρτήσεις στο δίκτυο, προσωπικών φωτογραφιών με μαγιό, όπως κάνουν τόσες χιλιάδες χρήστριες της επικοινωνίας τι άλλο δείχνει παρά την επιθυμία να υποβάλλουμε το σώμα μας σε πλαίσια, να το καταδείξουμε σαν τρόπαιο επιτυχίας και ισχύος.
Φυσικά δεν προλαβαίνουμε. Το καλοκαίρι θα περάσει σαν νεράκι. Το θέρος στην εποχή της κρίσης δεν είναι παρά μία ακόμα εποχή απίστευτου άχθους και δυσαρέσκειας.
Το ζεστό αεράκι που αρχίζει να κουνάει ελαφρά τα ματοτσίνορά μας δεν ξυπνάει πια τον ερωτισμό του σώματος, δεν μυρίζει τις μέρες της ανάδυσής του. Και η επιθυμία που παλεύει να γίνει θυμιάμα μίας αισιόδοξης ύπαρξης του τώρα, γρήγορα μαζεύεται στο κουκούλι της. Την πρωτοκαθεδρία έχει η είδηση του σκοτεινού μέλλοντος και του γκρίζου παρόντος.
Υπό τις συνθήκες που ζούμε, το καλοκαίρι έχει γίνει ένα ψέμα. Ή μία ευχή υπό καταδίωξη.
