Κάνεις μία κουβέντα με κάποιον που ξέρει πολλά, αλλά κάποια
στιγμή καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν θέματα που τα αγνοεί τελείως. Δεν είναι απλό…
Ανοίγεις μία συζήτηση για τα άστρα και τη διαστημική τεχνολογία και ο συνομιλητής
σου σε εκπλήσσει με τις γνώσεις του. Μόλις πας όμως να συζητήσεις το πρόβλημα
της λίμνης μας ας πούμε, εκεί πέφτεις σε κενό, λες και δεν υπάρχει πρόβλημα.
Κι ακόμα χειρότερα. Ο απέναντι είναι πολύ προοδευτικός σε
θέματα οικολογίας και σε εντυπωσιάζουν οι θέσεις του για την ενέργεια από τον
ήλιο ή τη βιώσιμη μετακίνηση στην πόλη με ποδήλατα, αλλά μόλις πιάσεις το
προσφυγικό ακούς κλασσικές ακροδεξιές θέσεις, τύπου ας κάτσουν σπίτι τους οι
πρόσφυγες και κάποτε πρέπει να νιώσουν ότι υπάρχουν σύνορα στην Ευρώπη.
Οικολογία μεν αλλά να μην πολυανακατωνόμαστε και μεταξύ μας.
Αν αφαιρέσουμε από μπροστά μας το θέμα των σκοπιμοτήτων και
δεχτούμε ότι όλοι είναι καλοπροαίρετοι, τότε πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι
υπάρχει ένα πρόβλημα με τους κόσμους που ο καθένας μας είναι κλεισμένος. Κι
είναι ακόμα μεγαλύτερο όταν αρνούμαστε να γνωρίσουμε και τους άλλους κόσμους
που είναι δίπλα μας.
Γιατί είναι όντως πρόβλημα να μην καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν
κι άλλοι τρόποι σκέψης κι άλλοι τρόπο ζωής, πέρα από τον δικό σου. Γιατί εν
τέλει είναι πρόβλημά σου να νομίζεις ότι το μικρό σου σύμπαν μπορεί να χωρέσει
και τη ζωή των άλλων.
Και τελικά είναι και μία αποτυχία της εκπαίδευσης να μην σε
έχει πείσει για την ολότητα και να σου έχει επιτρέψει να αποθεώνεις το δικό σου
κύκλο και μόνο.
