Αν είχα ένα σκύλο θα τον ρώταγα τι νιώθει για μένα. Με τον φόβο ότι η απάντηση δεν θα μου αρέσει κι ας είναι τα υποτακτικά του μάτια τόσο συμπονετικά.
Εγώ θα τον ρώταγα γιατί το «εγώ» κατέχει ένα ζώο. Ειδικά η σχέση άνδρα ιδιοκτήτη- μεγαλόσωμου σκύλου, δεν είναι παρά ένας παράδρομος του οιδιπόδειου συμπλέγματος. Γι’ αυτό και όταν πεθαίνει το ζώο, λέει: «έκλαψα περισσότερο κι από το να είχα χάσει άνθρωπο… το αγαπούσα τόσο αυτό το σκυλί». Τον εαυτό του αγαπάει αυτός ο ιδιοκτήτης και ο σκύλος του εκφράζει ακριβώς τον εαυτό που θα ήθελε να έχει- άλλωστε είναι τόσο υποτακτικός είπαμε ο σκύλος που ποτέ δεν θα πει την αλήθεια για το πώς νιώθει, στο αφεντικό του.
Αντίθετα είναι πολύ πιο αυθεντική η επαφή που έχει ένας ζωόφιλος με τα δεκάδες ζώα που φροντίζει, αυτά που μαζεύει στο σπίτι κι εκείνα που ταΐζει στις γωνιές των δρόμων. Όσο κι αν κάποιες φορές αυτή η πράξη ακτιβισμού μοιάζει να καλύπτει άλλα ψυχικά κενά (αλλά ποιος από εμάς τολμάει να πει ότι δεν έχει ψυχικά κενά;), ο φιλόζωος που φροντίζει όλα τα ζώα και όχι μόνο το «δικό του» αγωνίζεται για έναν υψηλό σκοπό.
Φυλάγομαι πάντα από το δίδυμο «περήφανος ιδιοκτήτης- ζώο συνοδείας». Αφήνω το ότι κάποιοι έτσι όπως κρατάνε το λουρί του ανεκπαίδευτου σκύλου τους στο δρόμο, είναι φανερό ότι το νοούν ως φαλλική προέκταση.
Οι γυναίκες πάλι είναι πιο ήρεμες στη διαχείριση της σχέσης τους με τα ζώα, και τα παιδιά σίγουρα βρίσκουν μια αυθεντική επαφή.
Για να μην παρεξηγηθώ, κορυφαίο αστικό έγκλημα αποτελεί το να βασανίζεις τα ζώα ή να βάζεις φόλες. Αυτό δείχνει διαταραγμένη ψυχή.
Προβληματίζομαι όμως για την εγωϊστική σχέση ανθρώπου- ζώου, για την οποία σπανίως μιλάμε μην και δεν μας πουν φιλόζωους.
Ενισχύστε τα φιλοζωϊκά σωματεία, αν δεν μπορείτε να συντηρήσετε τα μικρά κάντε στειρώσεις, στηρίξτε τα καταφύγια των δήμων (καλά αυτό είναι ανέκδοτο, λέμε τώρα), και όταν βγάζετε βόλτα το σκύλο σας, μαζέψτε ό,τι μένει πίσω- είναι θέμα πολιτισμού (ανθρώπινου).
Εγώ θα τον ρώταγα γιατί το «εγώ» κατέχει ένα ζώο. Ειδικά η σχέση άνδρα ιδιοκτήτη- μεγαλόσωμου σκύλου, δεν είναι παρά ένας παράδρομος του οιδιπόδειου συμπλέγματος. Γι’ αυτό και όταν πεθαίνει το ζώο, λέει: «έκλαψα περισσότερο κι από το να είχα χάσει άνθρωπο… το αγαπούσα τόσο αυτό το σκυλί». Τον εαυτό του αγαπάει αυτός ο ιδιοκτήτης και ο σκύλος του εκφράζει ακριβώς τον εαυτό που θα ήθελε να έχει- άλλωστε είναι τόσο υποτακτικός είπαμε ο σκύλος που ποτέ δεν θα πει την αλήθεια για το πώς νιώθει, στο αφεντικό του.
Αντίθετα είναι πολύ πιο αυθεντική η επαφή που έχει ένας ζωόφιλος με τα δεκάδες ζώα που φροντίζει, αυτά που μαζεύει στο σπίτι κι εκείνα που ταΐζει στις γωνιές των δρόμων. Όσο κι αν κάποιες φορές αυτή η πράξη ακτιβισμού μοιάζει να καλύπτει άλλα ψυχικά κενά (αλλά ποιος από εμάς τολμάει να πει ότι δεν έχει ψυχικά κενά;), ο φιλόζωος που φροντίζει όλα τα ζώα και όχι μόνο το «δικό του» αγωνίζεται για έναν υψηλό σκοπό.
Φυλάγομαι πάντα από το δίδυμο «περήφανος ιδιοκτήτης- ζώο συνοδείας». Αφήνω το ότι κάποιοι έτσι όπως κρατάνε το λουρί του ανεκπαίδευτου σκύλου τους στο δρόμο, είναι φανερό ότι το νοούν ως φαλλική προέκταση.
Οι γυναίκες πάλι είναι πιο ήρεμες στη διαχείριση της σχέσης τους με τα ζώα, και τα παιδιά σίγουρα βρίσκουν μια αυθεντική επαφή.
Για να μην παρεξηγηθώ, κορυφαίο αστικό έγκλημα αποτελεί το να βασανίζεις τα ζώα ή να βάζεις φόλες. Αυτό δείχνει διαταραγμένη ψυχή.
Προβληματίζομαι όμως για την εγωϊστική σχέση ανθρώπου- ζώου, για την οποία σπανίως μιλάμε μην και δεν μας πουν φιλόζωους.
Ενισχύστε τα φιλοζωϊκά σωματεία, αν δεν μπορείτε να συντηρήσετε τα μικρά κάντε στειρώσεις, στηρίξτε τα καταφύγια των δήμων (καλά αυτό είναι ανέκδοτο, λέμε τώρα), και όταν βγάζετε βόλτα το σκύλο σας, μαζέψτε ό,τι μένει πίσω- είναι θέμα πολιτισμού (ανθρώπινου).
