Μην μπορώντας να εκφράσουμε τη βαθύτερη αγωνία μας για το μέλλον μας, αλλά κυρίως αδυνατώντας να κατανοήσουμε τις αλλαγές που έρχονται, καταφεύγουμε στις γνώμες και τις απόψεις. Ωσάν την «τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική» των Αχαρνών, έχουμε τη δική μας γνώμη για τη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα και την καταθέτουμε επιθετικά στην ομήγυρη. Κι όπως κάνουν οι οπαδοί στις κερκίδες, όταν βλέπουν τα χάλια της ομάδας τους, έτσι κι εμείς έχουμε μια έτοιμη λύση για όλα τα προβλήματα της οικονομίας.
Η πλειοψηφούσα είναι αυτή που επιθυμεί τη χρεοκοπία και την περήφανη και εθνοπρεπή αποχώρηση της χώρας μας από την ευρωζώνη. Φυσικά, άλλες χώρες είναι πιο πιθανό να φύγουν και να μας αφήσουν εμάς μέσα στη ζώνη μαζί με τις pigs, εμείς πάντως να αποχωρήσουμε αποκλείεται. Εκεί έξω στην καθ’ ημάς Ανατολή κανείς δεν θα βρεθεί να μας δανείσει 120 δισ. ευρώ, όπως και κανείς άλλος, πλην των Δυτικών, δεν βρέθηκε όταν χρειάστηκε να μπουμπουνίσουμε τους Τούρκους στο Ναυαρίνο. Το γεγονός βέβαια ότι τέτοιες «βοήθειες» οδηγούν σύντομα και σε κατοχές (πώς ήρθαν οι Ιταλοί στα Γιάννενα το ’17 και στρογγυλοκάθησαν ως «σύμμαχοι»… κάτι τέτοιο) είναι αναμφισβήτητο. Μόνο που πλέον παρήλθον οι ωραίοι χρόνοι που μας απέκλειαν με τις κανιονοφόρους τον Πειραιά ή κανόνιζαν μέχρι πού θα είναι τα σύνορά μας. Τώρα μας ρυθμίζουν τα χρηματοπιστωτικά, κι αρκεί αυτό για να είμαστε δεμένοι στο «μονόδρομό» τους για πολλά χρόνια ακόμα.
Τι μένει συνεπώς στον Έλληνα, παρά να έχει μια γνώμη κι αυτός. Άλλωστε οι γνώμες αέρας είναι, δεν κοστίζουν τίποτα. Λες μία σήμερα κι αύριο έχεις άλλη. Και τίποτα δεν αλλάζει κι όλα αλλάζουν. Αλλά εμείς λείπουμε, δεν είμαστε εκεί. Εμείς μένουμε πίσω φοβισμένοι. Και στο τέλος, θα δείτε, αυτό που θα κατακάτσει θα είναι ο φόβος μας. Θα περάσει ο θυμός και η δυσαρέσκεια, θα ξεχαστούν οι εντάσεις και το σοκ του ΔΝΤ και θα μας μείνει ο φόβος. Ο φόβος μην και χάσουμε τη δουλειά μας, ο φόβος μην κι αρρωστήσουμε και δεν έχουμε να πληρώσουμε το φακελάκι στην εγχείρηση, ο φόβος μην και δεν μπορούμε να πληρώσουμε την εκπαίδευση του παιδιού μας. Και πολλοί άλλοι φόβοι, αδιόρατοι, σκοτεινοί και πυκνοί που μας εμποδίζουν να ζήσουμε. Κάποιος έγραφε χτες ότι για πρώτη φορά η δουλειά προκαλεί τόση πίκρα στον εργαζόμενο. Να δουλεύεις και να φοβάσαι ότι θα σε απολύσουν, ή ότι δεν θα σε πληρώσουν. Ζωή κι αυτή…
Το γεγονός ότι μια σοσιαλιστική κυβέρνηση οδήγησε έναν λαό στο να φοβάται, θα μείνει ανεξίτηλο μέσα μας. Δεν έχει σημασία πώς θα εκφραστεί αυτό το μέσα μας. Μπορεί να γίνει καρκίνος και να μας φάει, μπορεί να γίνει διαδήλωση και να τους φάει. Αλλά τα καλύτερα μας χρόνια τα χάσαμε με αυτόν τον φόβο.
Εδώ στην έρημο χώρα των αντιφάσεων, των αυθαιρεσιών και της υποκρισίας, εδώ στον άνυδρο τόπο του ψέματος, του ατομικισμού και του ωχαδερφισμού, ο ορίζοντας όλο και απομακρύνεται. Και στο παγούρι μας το μεσημέρι, μόνο γλυφές σταγόνες. Που να ξεδιψάσεις… Όπως ακριβώς το περιέγραφε ο ποιητής. Αλλά ποιος ακούει τα sos των ποιητών σε αυτήν την πατρίδα…
Από τη στήλη μου "Αποχρώσεις" στην Ελευθερία του Σαββάτου 1 Μαΐου
