Μακράν σημαντική είδηση των ημερών είναι ότι χάσαμε τους Μεσογειακούς Αγώνες του 2013. Στη Λάρισα και το Βόλο πρέπει να διοργανωθεί ειδική τελετή ικανοποίησης αντίστοιχη με αυτές όταν αναλάβαμε τη διοργάνωση. Γιατί κάποτε πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά τις προτεραιότητες αυτής της κοινωνίας κι αυτού του κράτους και να σταματήσουμε να τα βάζουμε όλα σε μια προκρούστεια κλίνη αντιφατικών και θολών συμφερόντων. Και δεν υπάρχει πιο θολό συμφέρον από αυτό που ονομάζουμε «εθνικό».
Καλά αυτό, που είπε ο άλλος ο λόγιος «εθνικόν είναι το αληθές», το έχουμε κάνει κομματάκια εδώ και χρόνια, αν το πιστέψαμε ποτέ. Εδώ όμως μιλάμε για συνεχείς αντιστροφές και κατακρημνίσεις στην άβυσσο του παραλόγου. Και για να το καταλάβουμε αυτό μπορούμε να απαντήσουμε στο εξής απλό ερώτημα: Θα θέλαμε ναι ή όχι σήμερα να διαθέταμε στα κρατικά ταμεία, τα λεφτά που πετάξαμε για να κάνουμε Ολυμπιακούς Αγώνες; Θα μου προκαλούσε μεγάλη απορία ένα όχι ως απάντηση.
Η κρίση είναι όντως μια ευκαιρία να σκεφτούμε εξ αρχής τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε. Μπορεί να μην υπάρχει ασφαλής τρόπος να συναποφασίσουμε γιατί οι συλλογικότητες πάσχουν γενικά στον τόπο μας, αλλά με τη συζήτηση κάτι κοινό θα βρούμε στα θέλω μας. Όταν έχουμε σχολεία που κλείνουν όπως τα αθλητικά (και κάτι πήρε το αυτί μας και για τα μουσικά), όταν δεν υπάρχει καν ένας αθλητικός χώρος της προκοπής για να μαζέψουμε ένα Σάββατο τα παιδιά, ποιος θα έλεγε ότι είναι καλύτερο να φτιάξουμε γήπεδα για τους Μεσογειακούς; Ίσως μόνο οι κατασκευαστές των εγκαταστάσεων.
Φυσικά υπάρχουν κι άλλα πολλά παραδείγματα που θα μας επέτρεπαν να ζυγιάσουμε πιο εύκολα τα πράγματα.
Το κρίσιμο όμως ερώτημα είναι τελικά πιο υπαρξιακό από όσο νομίζουμε. Είναι τελικά θέμα ταυτότητας, του ποιοι είμαστε. Είμαστε οι διασκεδαστές της Ευρώπης; Τρύπια παπούτσια και παράτες στα γήπεδα; Είμαστε σκληρά εργαζόμενοι και χαμηλόμισθοι που έχουμε ανάγκες κρατικών δομών πρόνοιας; Είμαστε εργολάβοι που βλέπουμε μόνο μπετόν εκεί που υπάρχουν οικοσυστήματα; Είμαστε επιχειρηματίες του τουρισμού που προτείνουμε ένα διαφορετικό μοντέλο διακοπών; Πολλά μπορεί να είμαστε. Όσο όμως δεν διαλέγουμε τι θέλουμε να είμαστε και με την πολιτική μας δεν στηρίζουμε τις επιλογές μας, τότε θα είμαστε αθύρματα σε πανάκριβα κουλουάρ.
Καλά αυτό, που είπε ο άλλος ο λόγιος «εθνικόν είναι το αληθές», το έχουμε κάνει κομματάκια εδώ και χρόνια, αν το πιστέψαμε ποτέ. Εδώ όμως μιλάμε για συνεχείς αντιστροφές και κατακρημνίσεις στην άβυσσο του παραλόγου. Και για να το καταλάβουμε αυτό μπορούμε να απαντήσουμε στο εξής απλό ερώτημα: Θα θέλαμε ναι ή όχι σήμερα να διαθέταμε στα κρατικά ταμεία, τα λεφτά που πετάξαμε για να κάνουμε Ολυμπιακούς Αγώνες; Θα μου προκαλούσε μεγάλη απορία ένα όχι ως απάντηση.
Η κρίση είναι όντως μια ευκαιρία να σκεφτούμε εξ αρχής τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε. Μπορεί να μην υπάρχει ασφαλής τρόπος να συναποφασίσουμε γιατί οι συλλογικότητες πάσχουν γενικά στον τόπο μας, αλλά με τη συζήτηση κάτι κοινό θα βρούμε στα θέλω μας. Όταν έχουμε σχολεία που κλείνουν όπως τα αθλητικά (και κάτι πήρε το αυτί μας και για τα μουσικά), όταν δεν υπάρχει καν ένας αθλητικός χώρος της προκοπής για να μαζέψουμε ένα Σάββατο τα παιδιά, ποιος θα έλεγε ότι είναι καλύτερο να φτιάξουμε γήπεδα για τους Μεσογειακούς; Ίσως μόνο οι κατασκευαστές των εγκαταστάσεων.
Φυσικά υπάρχουν κι άλλα πολλά παραδείγματα που θα μας επέτρεπαν να ζυγιάσουμε πιο εύκολα τα πράγματα.
Το κρίσιμο όμως ερώτημα είναι τελικά πιο υπαρξιακό από όσο νομίζουμε. Είναι τελικά θέμα ταυτότητας, του ποιοι είμαστε. Είμαστε οι διασκεδαστές της Ευρώπης; Τρύπια παπούτσια και παράτες στα γήπεδα; Είμαστε σκληρά εργαζόμενοι και χαμηλόμισθοι που έχουμε ανάγκες κρατικών δομών πρόνοιας; Είμαστε εργολάβοι που βλέπουμε μόνο μπετόν εκεί που υπάρχουν οικοσυστήματα; Είμαστε επιχειρηματίες του τουρισμού που προτείνουμε ένα διαφορετικό μοντέλο διακοπών; Πολλά μπορεί να είμαστε. Όσο όμως δεν διαλέγουμε τι θέλουμε να είμαστε και με την πολιτική μας δεν στηρίζουμε τις επιλογές μας, τότε θα είμαστε αθύρματα σε πανάκριβα κουλουάρ.
