Η κυβερνητική «διπλή γλώσσα» είναι μια σταθερά του πολιτικού μας συστήματος. Όταν λένε για παράδειγμα ότι «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο», εννοούν ότι θα εκμεταλλευτούν το γεγονός για να χτυπήσουν αν μπορέσουν τον αντίπαλο και στη συνέχεια… θα συστήσουν μια επιτροπή στη Βουλή που θα επιβεβαιώσει ότι όλα έχουν παραγραφεί ή τέλος πάντων δεν αποδεικνύονται. Θυμηθείτε: Κάποιος παρακολουθούσε τα κινητά του πρωθυπουργού και το μισό υπουργικό συμβούλιο και ουδέποτε μάθαμε το παραμικρό γι’ αυτόν.
Στη διπλή γλώσσα διαπρέπει το ΠΑΣΟΚ. Τώρα με το «κίνημα του δεν πληρώνω», από υπουργικά χείλη ακούσαμε ότι πρόκειται για τζαμπατζήδες. Είναι φανερό ότι ούτε αυτοί που είναι ενάντιοι στα διόδια είναι τζαμπατζήδες (η ίδια η κυβέρνηση άλλωστε προσπαθεί να μειώσει τα διόδια), ούτε το πιστεύει η κυβέρνηση (η οποία γνωρίζει σαφώς ότι έχει έναν πολιτικό αντίπαλο και όχι έναν κλέφτη μπροστά της).
Είναι κρίμα συνεπώς η ευκολία με την οποία πετιούνται τέτοιες φράσεις στον αέρα, που αν έχουν ένα κοινό για να περάσουν, θα πρέπει να είναι το πιο υπερσυντηρητικό και περιορισμένο της κοινής γνώμης. Οι χαρακτηρισμοί πάντως χαρακτηρίζουν πάντα αυτόν που τους λέει.
Θυμάμαι πάντως και κάποιους άλλους τζαμπατζήδες. Τους βουλευτές, τους υπουργούς και τα κομματικά στελέχη που ταξίδευαν με την πάλαι ποτέ Ολυμπιακή χωρίς να πληρώσουν και μετά «χρωστούσαν». Ή τα κομματικά συνέδρια και οι φιέστες που γίνονται με λεφτά του προϋπολογισμού, δηλαδή με τα λεφτά φορολογουμένων.
Θυμάμαι κάτι άλλους πολιτικούς που μπαίνουν τελευταία στιγμή στα διάφορα θεάματα κάθονται πρώτη σειρά, προσκεκλημένοι γαρ, και με την πρώτη ευκαιρία μιλάνε στο κινητό την ώρα της παράστασης- γιατί πάντα οι πολιτικοί είναι πολυάσχολοι.
Θυμάμαι κι άλλους, όπως τους βουλευτές που έχουν ατέλειες στα πάντα, από το βουλευτικό αυτοκίνητο μέχρι το κόστος των τηλεφώνων. Ως και υπαλλήλους μπορούν να προσλάβουν και μετά να τους διορίσουν κιόλας. Να, τώρα, κουράστηκα να δακτυλογραφώ και λέω να ζητήσω έναν βοηθώ να το κάνει για μένα. Ή πρέπει να γίνω βουλευτής πρώτα για να πάρω βοηθό; Θα το κοιτάξω…
Στη διπλή γλώσσα διαπρέπει το ΠΑΣΟΚ. Τώρα με το «κίνημα του δεν πληρώνω», από υπουργικά χείλη ακούσαμε ότι πρόκειται για τζαμπατζήδες. Είναι φανερό ότι ούτε αυτοί που είναι ενάντιοι στα διόδια είναι τζαμπατζήδες (η ίδια η κυβέρνηση άλλωστε προσπαθεί να μειώσει τα διόδια), ούτε το πιστεύει η κυβέρνηση (η οποία γνωρίζει σαφώς ότι έχει έναν πολιτικό αντίπαλο και όχι έναν κλέφτη μπροστά της).
Είναι κρίμα συνεπώς η ευκολία με την οποία πετιούνται τέτοιες φράσεις στον αέρα, που αν έχουν ένα κοινό για να περάσουν, θα πρέπει να είναι το πιο υπερσυντηρητικό και περιορισμένο της κοινής γνώμης. Οι χαρακτηρισμοί πάντως χαρακτηρίζουν πάντα αυτόν που τους λέει.
Θυμάμαι πάντως και κάποιους άλλους τζαμπατζήδες. Τους βουλευτές, τους υπουργούς και τα κομματικά στελέχη που ταξίδευαν με την πάλαι ποτέ Ολυμπιακή χωρίς να πληρώσουν και μετά «χρωστούσαν». Ή τα κομματικά συνέδρια και οι φιέστες που γίνονται με λεφτά του προϋπολογισμού, δηλαδή με τα λεφτά φορολογουμένων.
Θυμάμαι κάτι άλλους πολιτικούς που μπαίνουν τελευταία στιγμή στα διάφορα θεάματα κάθονται πρώτη σειρά, προσκεκλημένοι γαρ, και με την πρώτη ευκαιρία μιλάνε στο κινητό την ώρα της παράστασης- γιατί πάντα οι πολιτικοί είναι πολυάσχολοι.
Θυμάμαι κι άλλους, όπως τους βουλευτές που έχουν ατέλειες στα πάντα, από το βουλευτικό αυτοκίνητο μέχρι το κόστος των τηλεφώνων. Ως και υπαλλήλους μπορούν να προσλάβουν και μετά να τους διορίσουν κιόλας. Να, τώρα, κουράστηκα να δακτυλογραφώ και λέω να ζητήσω έναν βοηθώ να το κάνει για μένα. Ή πρέπει να γίνω βουλευτής πρώτα για να πάρω βοηθό; Θα το κοιτάξω…
Από τις Αποχρώσεις της Ελευθερίας 5.2.11
