Η προλεταριοποίηση των ταξιτζήδων

Οι ταξιτζήδες αντιδρούν έντονα γιατί γνωρίζουν ότι τους περιμένει μια άγρια προλεταριοποίηση. Το άνοιγμα όμως του επαγγέλματος είναι αναπόφευκτο γιατί πρώτον ο κόσμος αδιαφορεί πλέον για τα αιτήματα των κλειστών ομάδων και δεύτερον γιατί η κυβέρνηση χρειάζεται ένα «θύμα» αυτήν την περίοδο ώστε να δείξει ότι ασκεί μεταρρυθμιστικές πολιτικές- το δοκιμάζει και με τα πανεπιστήμια, αλλά με τα ταξί κάνει πολύ εύκολο γκελ στην «κοινή γνώμη» που χειραγωγείται από τα ΜΜΕ.

Η απελευθέρωση άνευ όρων που επιχειρεί η κυβέρνηση, αρνούμενη ακόμα και το στοιχειώδες του συσχετισμού των αδειών με τον πληθυσμό κάθε περιοχής (αυτό το σημείο το κρατάει για υποχώρηση αν δει ότι αγριεύουν επικοινωνιακά τα πράγματα), θα επιτρέψει σε όποιον θέλει να μπει στη δουλειά. Αν δουλεύει κάθε μέρα επί 16 ώρες, είναι πιθανό- πιθανό λέμε- να βγάλει ένα μεροκάματο. Και φυσικά θα πάρει μερίδιο από όσους ήδη δουλεύουν 16 ώρες για ένα μεροκάματο.
Αυτό ακριβώς είναι προλεταριοποίηση ενός κλάδου που πριν από 20 χρόνια αν δούλευε επί 16 ώρες, μπορούσε να φτιάξει ένα σπίτι και να σπουδάσει τα παιδιά του ώστε να τα κάνει μέλη της μεσαίας τάξης. Κάποιοι λίγοι πλούτιζαν κιόλας με την άτυπη συγκέντρωση αδειών και οχημάτων. Πάνε όμως αυτά…
Το παράδοξο- όχι βέβαια για την κατάσταση στην Ελλάδα- είναι ότι τα ταξί παίζουν ένα τόσο μεγάλο ρόλο ακόμα στην ελληνική κοινωνία. Αυτό γίνεται γιατί αντικαθιστούν τις δημόσιες συγκοινωνίες στην Αθήνα αλλά και σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Περί αυτού όμως, περί δημοσίων συγκοινωνιών, μιλιά στην κυβέρνηση. Γιατί οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να αφορούν μόνο όσους θέλουν να μπουν σε ένα επάγγελμα, αλλά και όσους έχουν ανάγκη να μετακινούνται.