Από το γηπεδάκι της ΧΑΝΘ στη Σεζάρια Εβόρα και τους local heroes

Το να είσαι ξυπόλητος δεν είναι κακό πράγμα, ούτε άξιο περιφρόνησης. Οι «ξεβράκωτοι», άλλωστε έκαναν πολύ περισσότερα για τη δημοκρατία μας από όσα οι λόγιοι ή οι πολιτικοί κι ας μην έγραψε ποτέ η ιστορία το όνομά τους.

Η Σεζάρια Εβόρα έφυγε από τη ζωή, με τον τίτλο τιμής «ξυπόλητη ντίβα», έμαθε τους Ευρωπαίους ότι το τραγούδι μπορεί να είναι και τρόπος ζωής και εισήγαγε το Πράσινο Ακρωτήριο στην «επώνυμη» γεωγραφία.

Ο αθλητισμός πολλές φορές μας έχει δώσει παραδείγματα για τη δύναμη του «μικρού» και του άσημου, και έχει ανοίξει τους ορίζοντές μας προς ένα διεθνές πεδίο πραγματικής αποδοχής του διαφορετικού και του πολυεθνικού. Αν κάτι παραμένει ακόμα όμορφο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν είναι η είσοδος των ομάδων, όπου μαθαίνουμε από τις πινακίδες τα ονόματα περίεργων και μακρινών κρατών; Τι είναι άραγε εκείνο που τους παρακινεί να συμμετέχουν στον αγώνα;

Στην ελληνική πραγματικότητα, τα πρωταθλήματα στα περισσότερα αθλήματα βυθίζονται από την απουσία πόρων και χορηγών. Ακόμα και το μόνιμο αποκούμπι, το κράτος και το δημόσιο χρήμα, έχει παραδώσει το πνεύμα. Αποδεικνύεται έτσι ότι το οικοδόμημα της δεκαετίας του ’90 με τα «δημοφιλή» αθλήματα, τις «επίσημες αγαπημένες» και τους «μεγάλους χορηγούς», δεν ήταν παρά ένας πομφόλυγας, ένα ψέμα το λιγότερο. Το κράτος μοίραζε λεφτά που δεν του ανήκαν όπως ξέρουμε σήμερα και πολλοί ιδιώτες χορηγούσαν όσα έπαιρναν από τα φύκια του χρηματιστηρίου ή από το ίδιο το κράτος. Τι φαύλος κύκλος… Και τι ψέμα… Σαν τα εθνικά δάκρυα των πρωταθλητών μας στο βάθρο των μεταλλίων, σκασμένοι από το ντόπινγκ βέβαια κι όχι από τη συγκίνηση.
Και τώρα τι θα γίνει; Τίποτα δεν θα γίνει. Οι έξυπνοι και λογικοί θα επιστρέψουν στο ξυπόλητο τάγμα, εκεί από όπου ξεκίνησε ο ελληνικός αθλητισμός. Όταν είδα κάποτε το γηπεδάκι της ΧΑΝΘ στη Θεσσαλονίκη, έπαθα πολιτισμικό σοκ από το πόσο μικρό ήταν αλλά και από πόσους μεγάλους μπασκετμπολίστες είχε φιλοξενήσει. Τουλάχιστον σήμερα έχουμε ωραία γήπεδα, έχουμε κάποια παράδοση, υπάρχουν ακόμα επιτυχημένα μοντέλα και καλές ομάδες από ‘δώ κι από ‘κεί. Ας κρατήσουμε ό,τι μπορούμε κι ας επιστρέψουμε στα βασικά: Στην ομάδα – κύτταρο που στηρίζεται στα δικά της παιδιά, στις μικρές κοινωνίες που θέλουν να βλέπουν στο γήπεδο τους δικούς τους local heroes, στις πατρίδες που θέλουν να ζουν τίμια και στους ανθρώπους που ξέρουν ότι το παιχνίδι έχει σημασία. Πάνω από όλα το παιχνίδι…

Δημοσιεύτηκε στην Αθλητική Γνώμη 18.12.11