Με το μυθιστόρημά της "Για την αγάπη της γεωμετρίας" (εκδόσεις Πατάκη) η Σώτη Τριανταφύλλου επιστρέφει στις μεγάλες αφηγήσεις και καταφέρνει να γράψει ένα βιβλίο με αφηγηματικές αρετές, καθαρούς χαρακτήρες, ιστορικό υπόβαθρο και μία καινούργια ιδέα, αν θα μπορούσε να την πει κανείς έτσι.
Η ηρωΐδα της μεγαλώνει στην Αθήνα και παρακολουθούμε την ημερολογιακή της καταγραφή από το '60 ως το '80. Ιδιαίτερα τα χρόνια πριν και κατά τη διάρκεια της χούντας μοιάζουν με χρονικό που παρουσιάζει μια εικόνα "εκ των έσω" εκείνων που έζησαν με τη δικτατορία, των περισσότερων δηλαδή Ελλήνων μικροαστών. Εκείνων που την έζησαν και δεν σκοτίστηκαν και πολύ και για να τη ρίξουν κιόλας κι ας είπανε άλλα μετά.
Παρ' όλα αυτά όμως, αυτό το κομμάτι του βιβλίου ενώ διαβάζεται εύκολα, μοιάζει να χρησιμοποιείται περισσότερο σαν προετοιμασία για το δεύτερο τμήμα, όπου πια η ηρωϊδα φεύγει από το σπίτι.
Όταν λέμε ηρωΐδα εννοούμε ένα παιδί που του αρέσει το ροκ εν ρολ σε έναν κόσμο που λατρεύει τους νεκρούς του εμφυλίου και μένει δέσμιο μιας πουριτανικής ηθικής πλασσαρισμένης σαν "παράδοση" και ελληνική "αυθεντικότητα".
Γράφω όμως αυτό το σημείωμα όχι από όρεξη για βιβλιοκρατική (μου έχει φύγει με τα χρόνια η αγωνία να υποβάλλω σε κάποιον τι να διαβάσει), αλλά για να πω ότι η Τριανταφύλλου τολμά να γράψει πως στην ελληνική οικογένεια έδερναν πολύ. Κι ότι επίσης έδερναν πολύ και οι αριστεροί. Τη δέρνει ο πατέρας της, τη δέρνει ο γκόμενός της. Η αριστερά δέρνει όσο και η δεξιά και ο καθένας βαφτίζει τη βία κατά πώς τον βολεύει.
Υπάρχει και κάποιος που δεν ασκεί βία, ο εφηβικός έρωτας της ηρωϊδας. Αυτός όμως φεύγει, δεν παίρνει θέση, επιλέγει να βολευτεί.
Οι Έλληνες άνδρες ήταν άξεστοι, αγροίκοι επαρχιώτες ανίκανοι να προσαρμοστούν στη στοιχειώδη ζωή που απαιτούσε η πόλη γι' αυτό και εκδήλωναν τη βία που κουβαλούσαν, στον πιο αδύναμο, το παιδί, τη γυναίκα, τον διαφορετικό. Το γεγονός ότι αυτό το έντυναν και με ιδεολογία- εδώ η αριστερή- αποδεικνύει ότι τελικά ήταν επιλογή τους η βία και όχι απλή εκδήλωση καταπίεσης.
Νομίζω ότι κανείς άλλος συγγραφέας δεν έχει μιλήσει τόσο καθαρά για τη βία των αριστερών στην καθημερινή τους ζωή κι αυτό συνιστά μια πραγματική συνεισφορά. Που υπερκαλύπτει και τη φανερή έγνοια της συγγραφέως να αποδώσει στην οικογένεια του '70 ή την αριστέρα του '80 όλες σχεδόν τις ευθύνες για το τι ακολούθησε σε τούτη τη χώρα.
Διαβάστε τη "γεωμετρία" ως το τέλος κι ας ευχηθούμε σε όλα τα παιδιά να βρουν τη φωνή τους όσο μεγαλώνουν και το χώρο για να απλώσουν όσα σκέφτονται.
ΥΓ κι ας ελπίσουμε ότι κάποτε θα μιλήσουμε και για την τρέλα που γέννησε η αριστερά και τους νευρωτικούς αριστερούς
ΥΓ2 παρενθετικά, θυμήθηκα τώρα ότι κάτι είχε πει για το θέμα και η Ρεβάνς, η ταινία του 1983.
