Ολοκληρώθηκε ένα γεμάτο διήμερο στο χωριό. Κάνουμε Πάσχα στο Σαραντάπορο από το 2002 από όταν ο Δημήτρης δηλαδή ήταν ενός χρόνου κι αυτό γιατί δεν υπάρχει κι άλλος τρόπος να βλέπουμε τους γονείς της Ελένης. Όταν είσαι μακριά, οι γιορτές είναι μια ευκαιρία να έρθεις κοντά. Φαντάζομαι γι’ αυτό τις ανακαλύψαμε κιόλας.
Υπάρχουν σειρές ολόκληρες από βιβλία και ταινίες που περιγράφουν την ένταση των οικογενειακών γιορτών- προτιμώ μία ελαφρά με την αγαπημένη μου Χόλι Χάντερ, το Home for Holidays. Στην πραγματικότητα, χρειάζεται λίγη υπομονή εκατέρωθεν. Η αλήθεια όμως είναι ότι οι επί μακρόν κάτοικοι των ελληνικών πόλεων, αδυνατούν να βρουν την ηρεμία όπου κι αν τους βάλεις, κατά συνέπεια, είναι αδύνατον να τη βρουν και για τη μία ή τις δύο μέρες των «γιορτών της χριστιανοσύνης». Το να ζεις σε ελληνική πόλη είναι να σε μπαίνεις κάθε μέρα σε ένα μίξερ.
Για μένα δεν υπάρχει πια κανένα μυστήριο σε καμιά γιορτή. Ό,τι ήταν να πάρω το πήρε εκεί κάπου στα 10 μου. Ο Δημήτρης που ακόμα μυείται στον κόσμο μας ρώτησε γιατί εμείς οι αριστεροί γονείς του δεν πιστεύουμε στη μετά θάνατο ζωή. Μια ερώτηση που σε αυτήν την περίπτωση απαντιέται με αμηχανία βέβαια. Γιατί ηχεί όντως τρομακτικό να μην υπάρχει συνέχεια. Απάντησα ότι συνεχίζουμε να πιστεύουμε το ίδιο, χωρίς όμως να έχουμε καμία απόδειξη γι’ αυτό, όπως δεν έχει και η άλλη πλευρά.
Οι 48ώρες του Πάσχα πέρασαν πολύ γρήγορα, βοηθούντος και του ύπνου που μου απορρόφησε τις μισές περίπου. Είδαμε όσους ήταν να δούμε, όλοι είναι καλά ευτυχώς, είπαμε μερικά νέα, ανανεώσαμε τα ραντεβού. Η γιορτή έχει νόημα όσο βοηθάει την αναπαραγωγή της κανονικότητας.
Εφημερίδες πήρα από την Ελασσόνα και η αλήθεια είναι ότι μόνο η Εποχή είχε ενδιαφέρον- είναι αξιοπρόσεκτο πόσα ωραία κείμενα γράφονται για τον Γιάννη Μπανιά.
Το Facebook φτωχό και μίζερο με πολλή ανοησία φορτωμένο πια, αλλά και λίγες καλές στιγμές για να έχει νόημα και τούτο το νταραβέρι- ξεγράφτηκα από πολλές ομάδες που με είχαν γράψει χωρίς να με ρωτήσουν, οι πιο πολλές «αντιμνημονιακές».
Βρήκα χρόνο να τακτοποιήσω και τα αρχεία μου στο λαπτοπ. Και μνημονεύω αυτά τα απίστευτα παιδιά του Σαρανταπόρου που τρέχουν ένα ανοιχτό ασύρματο δίκτυο κι έχουμε δωρεάν ίντερνετ μέσα στο σπίτι.
Τι θα θυμάμαι ίσως από αυτό το Πάσχα; Το πόσο πράσινος ήταν ο τόπος, πόσο ανοιξιάτικος. Ένας ολόκληρος κόσμος ανθεί ακόμα, ερήμην μας. Ευτυχώς.
Επιστρέφουμε σήμερα επιζητώντας και λίγο το δικό μας σπίτι…
Υπάρχουν σειρές ολόκληρες από βιβλία και ταινίες που περιγράφουν την ένταση των οικογενειακών γιορτών- προτιμώ μία ελαφρά με την αγαπημένη μου Χόλι Χάντερ, το Home for Holidays. Στην πραγματικότητα, χρειάζεται λίγη υπομονή εκατέρωθεν. Η αλήθεια όμως είναι ότι οι επί μακρόν κάτοικοι των ελληνικών πόλεων, αδυνατούν να βρουν την ηρεμία όπου κι αν τους βάλεις, κατά συνέπεια, είναι αδύνατον να τη βρουν και για τη μία ή τις δύο μέρες των «γιορτών της χριστιανοσύνης». Το να ζεις σε ελληνική πόλη είναι να σε μπαίνεις κάθε μέρα σε ένα μίξερ.
Για μένα δεν υπάρχει πια κανένα μυστήριο σε καμιά γιορτή. Ό,τι ήταν να πάρω το πήρε εκεί κάπου στα 10 μου. Ο Δημήτρης που ακόμα μυείται στον κόσμο μας ρώτησε γιατί εμείς οι αριστεροί γονείς του δεν πιστεύουμε στη μετά θάνατο ζωή. Μια ερώτηση που σε αυτήν την περίπτωση απαντιέται με αμηχανία βέβαια. Γιατί ηχεί όντως τρομακτικό να μην υπάρχει συνέχεια. Απάντησα ότι συνεχίζουμε να πιστεύουμε το ίδιο, χωρίς όμως να έχουμε καμία απόδειξη γι’ αυτό, όπως δεν έχει και η άλλη πλευρά.
Οι 48ώρες του Πάσχα πέρασαν πολύ γρήγορα, βοηθούντος και του ύπνου που μου απορρόφησε τις μισές περίπου. Είδαμε όσους ήταν να δούμε, όλοι είναι καλά ευτυχώς, είπαμε μερικά νέα, ανανεώσαμε τα ραντεβού. Η γιορτή έχει νόημα όσο βοηθάει την αναπαραγωγή της κανονικότητας.
Εφημερίδες πήρα από την Ελασσόνα και η αλήθεια είναι ότι μόνο η Εποχή είχε ενδιαφέρον- είναι αξιοπρόσεκτο πόσα ωραία κείμενα γράφονται για τον Γιάννη Μπανιά.
Το Facebook φτωχό και μίζερο με πολλή ανοησία φορτωμένο πια, αλλά και λίγες καλές στιγμές για να έχει νόημα και τούτο το νταραβέρι- ξεγράφτηκα από πολλές ομάδες που με είχαν γράψει χωρίς να με ρωτήσουν, οι πιο πολλές «αντιμνημονιακές».
Βρήκα χρόνο να τακτοποιήσω και τα αρχεία μου στο λαπτοπ. Και μνημονεύω αυτά τα απίστευτα παιδιά του Σαρανταπόρου που τρέχουν ένα ανοιχτό ασύρματο δίκτυο κι έχουμε δωρεάν ίντερνετ μέσα στο σπίτι.
Τι θα θυμάμαι ίσως από αυτό το Πάσχα; Το πόσο πράσινος ήταν ο τόπος, πόσο ανοιξιάτικος. Ένας ολόκληρος κόσμος ανθεί ακόμα, ερήμην μας. Ευτυχώς.
Επιστρέφουμε σήμερα επιζητώντας και λίγο το δικό μας σπίτι…
