Θυμάμαι κάτι μεσημέρια στο σπίτι του αείμνηστου Άγγελου
Κίτσου στο Μονοδένδρι, έξω ζέστη και πέτρα, όπως είναι το καλοκαίρι στο Ζαγόρι,
που έβγαζε στο τραπέζι τα επόμενα σχέδια που είχε. Κάθονταν ώρα και περιέγραφε
πόσο ωραία ήταν μία φωτογραφία με πτυχές ενός αρχαίου αγάλματος ή μία
λεπτομέρεια από ένα κέντημα λαϊκής χειροτεχνίας. Την ίδια στιγμή μίλαγε για
εκθέσεις και εκδόσεις και προϋπολογισμούς και κινητοποιήσεις μεγάλες.
Ο Κίτσος ήταν ένας βαθιά μορφωμένος άνθρωπος χωρίς να
διαθέτει τα τυπικά εχέγγυα που σήμερα κολλάμε δίπλα στη γνώση με ακαδημαϊσμούς
και τίτλους. Το κυριότερο όμως ήταν ότι ήξερε πώς γίνεται. Γι’ αυτό και ήταν ο
μόνος Ηπειρώτης που μπορούσε να μιλάει κατευθείαν με τις ηγεσίες πολύ μεγάλων
ιδρυμάτων και φορέων και να αναλαμβάνει τη διαχείριση μεγάλων έργων.
Και μία έκθεση φωτογραφίας είναι μεγάλο έργο. Και ένα
βιβλίο. Πόσο δουλειά χρειαζόταν για να γίνει η πλάκα φωτογραφία και μετά
τύπωμα… Και είχε και την ικανότητα να τους βρίσκει τους καλούς συνεργάτες που
ήξεραν να κάνουν καλή δουλειά. Γι’ αυτό και τελικά το αποτέλεσμα ήταν τόσο
σημαντικό. Και το μυστικό πάντα του γνώστη, είναι ότι τα κάνει όλα στο τέλος να
φαίνονται εύκολα. Ότι μπορεί να τα κάνει ο καθένας. Μόνο που αυτό που δεν είναι
αλήθεια. Γι’ αυτό και άφησε κενό για όσους γνωρίζουν, η απώλεια του Άγγελου.
Στη φωτογραφία ο Άγγελος Κίτσος δείχνει ένα από τα σχέδιά του
στον Δήμαρχο Αθηναίων το 2007 Ν. Κακλαμάνη
