Στο τέλος της ημέρας δεν έχει μείνει ούτε μισή λέξη. Τις
έφαγε ο κάματος της ημέρας, η καθ΄ επάγγελμα επίκλησή τους. Και η ανάγνωση.
Γιατί η ανάγνωση τρώει τις λέξεις. Στην αρχή. Στην αρχή χρειάζεται να διαβάσεις
πολύ. Μετά όμως θα ξεπηδήσουν από μέσα τους τα γράμματα και οι φόρμες τους.
Γιατί οι λέξεις είναι μικρά καραβάκια που αρχίζουν και πλέουν μόλις γεννηθούν
τα κύματα των νοημάτων. Στη συνέχεια, από τη στιγμή που θα ξεκινήσουν το ταξίδι
τους, θα γεννήσουν και νέα νοήματα. Δεν σταματάει ποτέ αυτό το ταξίδι. Άρα η
ανάγνωση σκοτώνει και γεννάει συνέχεια λέξεις.
Αλλά από ένα σημείο και πέρα, νιώθεις ότι στερεύεις. Είναι
σαν τον οφθαλμίατρο που μου συστήνει για τα προβλήματα στα μάτια, να μην τα
κουράζω. Δίκιο έχεις γιατρέ μου, αλλά η οθόνη είναι κομμάτι της δουλειάς πια,
μην πω και κομμάτι του δικού μου σώματος, σαν επέκταση που θα έλεγε και ο θείος
Κρόνεμπεργκ.
Με τα χρόνια έπαψα να αναζητώ λύσεις. Δεν υπάρχει τρόπος να
βρεις τις λέξεις που χάνονται. Το διάβασμα είπαμε, μοιάζει να αναζωογονεί την
έμπνευση. Και η υπομονή. Περιμένεις μέχρι να σε βρουν αυτές…
