Το πιο εύκολο είναι να κάνεις πολιτική χωρίς να σε αφορά
εσένα προσωπικά. Έτσι, αναγνωρίζεις άμεσα τη σημασία του ουκρανικού τραγουδιού
που κέρδισε τη Eurovision επειδή «επιτέλους, αναδείχτηκαν τα εγκλήματα του Στάλιν». Και
δεν σε νοιάζει που αύριο μπορεί κάποιος άλλος να τραγουδά για τα «εγκλήματα των
Ελλήνων» στον δικό του λαό. Εδώ έφτασαν επιστήμονες να μας λένε ότι οι Έλληνες
πρέπει να αποζημιώσουν τους Γερμανούς για την Κατοχή και όχι το αντίθετο που
επιβάλλει η κοινή λογική.
Σε ένα κάποιο επίπεδο- όχι ασήμαντο- όλα είναι προσωπικές
ιστορίες και ως τέτοιες έχουν τη δική τους σημασία. Σωστό. Σε προσωπικό
επίπεδο, κάθε αφήγηση είναι σημαντική. Είναι σημαντική η αφήγηση του Τατάρου
που συνεργάστηκε με τους Ναζί, εκείνου που συνεργάστηκε με την Αντίσταση κι
εκείνη των απογόνων των θυμάτων των Ναζί ή του Στάλιν. Ως προσωπικές ιστορίες
μπαίνουν η μία δίπλα στην άλλη και θεωρούνται όλες σημαντικές γιατί μας
αποκαλύπτουν το μέρος ενός κόσμου.
Εκεί είναι όμως που έρχεται η επιστήμη της Ιστορίας για να
ελέγξει, να θέσει προτεραιότητες, να συγκρίνει και να συνθέσει, να μας δώσει
διαστάσεις του χρόνου και του χώρου.
Κι εκεί είναι που έρχεται και η πολιτική, για να ενώσει τα
κομμάτια, να βρει το νέο, συλλογικό όλον και να υπερβεί τις κατακερματισμένες
ατομικότητες και τις ξεχωριστές αφηγήσεις.
Φυσικά όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν σε έναν διαγωνισμό
τραγουδιού. Το θέμα είναι πού μπορούν να γίνουν; Πού θα δώσουμε χώρο στην
Ιστορία και την πολιτική ώστε να βρεθούν οι νέες συνισταμένες της συνύπαρξης;
Ποιος θα ενώσει τα κομμάτια;
