Να πούμε και μια μπαλάντα μαζί, είπε ο Γιάννης Αγγελάκας, το
Σάββατο το βράδυ στα Γιάννενα σε ένα θερμό κοινό που δεν σταμάτησε να του
φωνάζει ότι «είναι ωραία στον παράδεισο». Και είπαν την «ταξιδιάρα ψυχή», ή καλύτερα την είπε μόνος του ο κόσμος. Κι
έτσι λύθηκε και το πρόβλημα με τις Τρύπες στις συναυλίες του.
Όταν έκανε την αλλαγή στο ύφος του και στις νέες του
διαδρομές στη μουσική ο Αγγελάκας κι άφησε πίσω του το σπουδαίο συγκρότημα,
πολλά νέα παιδιά του ζητούσαν επίμονα στις συναυλίες να παίξει «κάτι από το
Τρύπες». Πέρασε ο καιρός, έγραψε κι έπαιξε πολλά νέα τραγούδια και μουσικές που
τα ξέρουν νεράκι πια οι φίλοι του, και τώρα μπορούν μαζί να πουν όντως και
μερικά παλιά τραγούδια.
Κι έχει ενδιαφέρον που ακόμα και σήμερα μπορεί να
δονήσει μια αίθουσα μια «ταξιδιάρα ψυχή»
που αλλού έμοιαζε να ταξιδεύει το ’80 κι αλλού σήμερα, αλλά φαίνεται να συναντά
πάντα το ίδιο ερώτημα: Πού χωράνε όλα αυτά τα παιδιά, πού χωράμε όλοι μας σε
τούτον τον άξενο κόσμο;
Ο Γιάννης Αγγελάκας είναι η φωνή παραπάνω από μιας γενιάς
νέων, ανθρώπων που μεγαλώνουν μαζί του και συμβιώνουν πια στην ίδια αίθουσα,
εμείς οι παλιότεροι πίσω πίσω, οι πολύ νεότεροι μπροστά με σηκωμένες τις
γροθιές. Κι οι μουσικές του βρίσκουν διαρκώς τους δρόμους να περνάνε μέσα από
τα ποτάμια όλων μας.
Κι αν γίνονται στις μέρες μας πιο «σκληρές» και πιο
«δυνατές» είναι προφανώς γιατί μας φαίνεται πολύ πιο σκληρός κι ο κόσμος όταν
κλείνουν τα φώτα και βγαίνουμε έξω στο κρύο.
