Πριν από χρόνια, σε κάποια προεκλογική περίοδο, είχε επισκεφτεί τα Γιάννενα, στην καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ ο Γιάννης Μπανιάς και ο Μανώλης Γλέζος. Κι εκεί που καθόμασταν στο παλιό, καλό Ξενία, ρωτήσαμε τον Γλέζο για τα δημοψηφίσματα, αφού η άμεση δημοκρατία ήταν και είναι ένα θέμα που θέτει πάντα δημόσια ο παλαίμαχος πολιτικός. Μπορεί η Αριστερά να κερδίσει ποτέ ένα δημοψήφισμα; Ο Μανώλης Γλέζος μας απάντησε ότι το παλεύεις, ότι θέτεις το ερώτημα στον κόσμο μαζί με τις δικές σου απαντήσεις και αγωνίζεσαι να γίνουν πλειοψηφικές.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, ανακάλυψε σήμερα την ανάγκη ενός δημοψηφίσματος και σε αντίθεση με τον Γλέζο που είχε δοκιμάσει μια εκ των κάτω άσκηση πολιτικής στο χωριό του στη Νάξο, ο πρωθυπουργός δεν έχει δοκιμάσει ποτέ και δεν έχει μετάσχει ποτέ σε κανένα αμεσοδημοκρατικό πείραμα. Ήταν πάντα ισχυρό μέλος του πολιτικού συστήματος και το υπερασπίζεται με κάθε ευκαιρία. Θα αλλάξει κάτι τώρα;Αφήνει περιθώρια
Το δημοψήφισμα δεν είναι εκτός πολιτικού πλαισίου, θα λέγαμε όμως ότι ποτέ δεν ήταν και αγαπητό στην πολιτική εξουσία του τόπου. Αρχικά το είχαν εξορίσει στις δικαιοδοσίες του Προέδρου της Δημοκρατίας και μόνο πρόσφατα το έφεραν πιο κοντά στη Βουλή. Και μόνο γι’ αυτό το λόγο, μόνο δηλαδή ότι διασπά παγιωμένες συντηρητικές λογικές, θα έπρεπε να είμαστε υπέρ των δημοψηφισμάτων. Και μπορεί σήμερα, να μην γίνεται κατανοητό γιατί μια «ισχυρή», σύμφωνα με δηλώσεις της μέχρι πριν από λίγες μέρες, κυβέρνηση προχωρά σε μια τέτοια πρωτοβουλία, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να κάψουμε πρωτοβουλίες που αφήνουν περιθώρια δράσης στη λαϊκή βούληση.
Το γεγονός ότι διαφωνούν κόμματα, τραπεζίτες ή οικονομικοί παράγοντες (άλλοι πάντως συμφωνούν) αποδεικνύει επίσης, ότι κάποιοι φοβούνται το «όχι» γιατί απειλούνται τα συμφέροντά τους- χωρίς βέβαια να σημαίνει αυτό, ότι τα συμφέροντα αυτά απειλούν και την κυβέρνηση, όπως η ίδια διατείνεται.
Χωρίς ευθύνες;
Το πρόβλημα που έχει αυτό το δημοψήφισμα είναι ότι μοιάζει με προάγγελο αλλαγής στο πολιτικό σύστημα εκ των άνω. Πάνω στα νέα δεδομένα που δημιουργεί, διαμορφώνονται ήδη νέοι σχηματισμοί που διασχίζουν εγκάρσια τα δύο μεγάλα κόμματα και ενισχύονται από κινήσεις και των μικρότερων κομμάτων. Και δεν θα ήταν πρόβλημα μια αλλαγή στο πολιτικό σύστημα- αντιθέτως μοιάζει αυτονόητη ανάγκη- αν δεν επιχειρούνταν να γίνει με όρους που να διασφαλίζει ότι το παλιό πολιτικό σύστημα θα μείνει στη λήθη χωρίς να πληρώσει το κόστος για την κρίση που το ίδιο δημιούργησε.
Οπότε το ερώτημα είναι: Μπορεί να γεννηθεί κάτι καινούργιο μέσα από τα παλιά υλικά;
Αποχρώσεις 2.11.11
