Η ποδηλάτισσα στο δρόμο κινούνταν στη μέση της οδού, έχοντας φτιάξει πίσω της μια μεγάλη ουρά που κινούνταν στο ρυθμό των 15 χιλιομέτρων της. Της κόρναρα ελαφρά και φάνηκε να δυσανασχετεί αλλά κατάφερε να κινηθεί στην άκρη του δρόμου. Όσο κι αν δεν ακούγεται πολιτικά ορθό, οι δρόμοι δεν ανήκουν στα ποδήλατα. Ανήκουν και στα ποδήλατα, και στα αυτοκίνητα και στους πεζούς. Ανήκουν ακόμα και στα αδέσποτα και να το θυμούνται αυτό όσοι τα βάζουν σημάδια με τους προφυλακτήρες. Κι ακόμα κι ένας οικολογικός τρόπος ζωής όπως η πεζοπορία ή το ποδήλατο δεν μπορούν να δρουν κατά των άλλων τρόπων ζωής.
Και οι νέοι οδηγοί το παθαίνουν αυτό. Κινούνται πάντα στο μέσο του δρόμου, κοντά στη διαχωριστική γραμμή με τον κίνδυνο να πέσουν πάνω στους απέναντι, έχοντας όμως φόβο μήπως βρεθούν εκτός αν κινηθούν στην άκρη του δρόμου
Η μέση οδός θεωρείται έτσι κι αλλιώς ασφαλής. Από μικροί μαθαίνουμε να μην ξεχωρίζουμε, να κινούμαστε με τη μάζα, να μην διαφοροποιούμαστε. Μας ζητάνε βέβαια να υπερκεράσουμε τους αντιπάλους, να υπερνικήσουμε τις αντιξοότητες και να πετύχουμε, αλλά χωρίς να φαίνεται η αλαζονεία μας, χωρίς να συγκεντρώνουμε τα βλέμματα πάνω μας.
Γι’ αυτό και τελικά σπάνια ευχαριστιόμαστε την επιτυχία μας ακόμα κι αν έρχεται με τίμιο τρόπο. Αντίθετα, οι περισσότεροι, δεν αισθάνονται ποτέ ικανοποίηση, αφού η επιτυχία τους συνδέεται πάντα με την κατίσχυση επί του άλλου. Νικάω, επειδή χάνει και ο άλλος.
Η αντίφαση όμως είναι εντυπωσιακή. Αν το μήνυμα που λαμβάνει η κοινωνία είναι ότι πρέπει να είσαι και πετυχημένος και συντηρητικός, αν το πρότυπο της επιτυχίας είναι να είσαι ταυτόχρονα κυρίαρχος αλλά και «καλό παιδί», τότε δεν θα πετύχεις το στόχο. Γιατί στον άνθρωπο δεν μπορεί να μπει το χαλινάρι του μέσου όρου. Αντίθετα, η κοινωνία είναι σύνολο και όχι άθροισμα, είναι συμπύκνωση, σύνθεση της διαφορετικότητας και όχι πρόσθεση.
Από ένστικτο βέβαια οι Έλληνες την κατάλαβαν την αντίφαση και αντιστάθηκαν. Κυριολεκτικά τα έκαψαν όλα, όπως κάνει στο τέλος ο Αρμένης στο Όλα είναι δρόμος του Παντελή Βούλγαρη. Αφού σπάσει ακόμα και τους νιπτήρες στα πόδια της τραγουδίστριας στο σκυλάδικο, στο τέλος θα το κάψει κι αυτό και θα καεί και ο ίδιος στο αιώνιο πυρ των εσωτερικών απωθημένων μας. Ο δρόμος του συντηρητισμού που μας δίδαξαν τόσα χρόνια και της ισοπέδωσης κατέληξε στο να τα καίμε όλα στο βωμό της ατομικής επιτυχίας. Τι περίεργο…
Η μέση οδός θεωρείται έτσι κι αλλιώς ασφαλής. Από μικροί μαθαίνουμε να μην ξεχωρίζουμε, να κινούμαστε με τη μάζα, να μην διαφοροποιούμαστε. Μας ζητάνε βέβαια να υπερκεράσουμε τους αντιπάλους, να υπερνικήσουμε τις αντιξοότητες και να πετύχουμε, αλλά χωρίς να φαίνεται η αλαζονεία μας, χωρίς να συγκεντρώνουμε τα βλέμματα πάνω μας.
Γι’ αυτό και τελικά σπάνια ευχαριστιόμαστε την επιτυχία μας ακόμα κι αν έρχεται με τίμιο τρόπο. Αντίθετα, οι περισσότεροι, δεν αισθάνονται ποτέ ικανοποίηση, αφού η επιτυχία τους συνδέεται πάντα με την κατίσχυση επί του άλλου. Νικάω, επειδή χάνει και ο άλλος.
Η αντίφαση όμως είναι εντυπωσιακή. Αν το μήνυμα που λαμβάνει η κοινωνία είναι ότι πρέπει να είσαι και πετυχημένος και συντηρητικός, αν το πρότυπο της επιτυχίας είναι να είσαι ταυτόχρονα κυρίαρχος αλλά και «καλό παιδί», τότε δεν θα πετύχεις το στόχο. Γιατί στον άνθρωπο δεν μπορεί να μπει το χαλινάρι του μέσου όρου. Αντίθετα, η κοινωνία είναι σύνολο και όχι άθροισμα, είναι συμπύκνωση, σύνθεση της διαφορετικότητας και όχι πρόσθεση.
Από ένστικτο βέβαια οι Έλληνες την κατάλαβαν την αντίφαση και αντιστάθηκαν. Κυριολεκτικά τα έκαψαν όλα, όπως κάνει στο τέλος ο Αρμένης στο Όλα είναι δρόμος του Παντελή Βούλγαρη. Αφού σπάσει ακόμα και τους νιπτήρες στα πόδια της τραγουδίστριας στο σκυλάδικο, στο τέλος θα το κάψει κι αυτό και θα καεί και ο ίδιος στο αιώνιο πυρ των εσωτερικών απωθημένων μας. Ο δρόμος του συντηρητισμού που μας δίδαξαν τόσα χρόνια και της ισοπέδωσης κατέληξε στο να τα καίμε όλα στο βωμό της ατομικής επιτυχίας. Τι περίεργο…
Αποχρώσεις 10.11.11
