Η ζωή σπάνια φλερτάρει με το απόλυτο. Τις περισσότερες φορές είναι ερωτευμένη με το διάχυτο, το πολλαπλό, το διαφοροποιημένο. Γι’ αυτό και οι «καθαρές» θεωρίες για τη ζωή, σταθερά αποτυχαίνουν, αν δεν έχουν στο μεταξύ γίνουν αιτίες για καταστροφές και «εκκαθαρίσεις».
Είναι σαν τα τραγούδια της Ματούλας Ζαμάνη, μερικά από τα οποία μπορεί να τα λατρέψεις ενώ όταν τα είχες πρωτακούσει από άλλα χείλη, τα είχες μισήσει. Γι’ αυτό καλύτερα ποτέ να μη λες ποτέ και να είσαι πάντα έτοιμος για την ανατροπή και την απομυθοποίηση.
Και δεν υπάρχει χειρότερη περίπτωση ανθρώπου από εκείνον που αδυνατεί να αυτοσαρκαστεί και παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό του. Αν υπάρχει βλάκας άνθρωπος, είναι εκείνος που δεν πιστεύει ότι είναι φτιαγμένος από χώμα, κι ότι σε χώμα θα καταλήξει. Κι αυτός ο άνθρωπος διακρίνεται, από την υπερηφάνεια με την οποία επιδεικνύει την άγνοιά του.
Αλλά δεν ήθελα να πω για αυτό το είδος ανθρώπου, το οποίο πάντα φοβάμαι (η άγνοια είναι ιστορικά η μήτρα του φασισμού) και πάντα απομακρύνομαι από κοντά του, όσο για την ανάγκη που έχουμε όλο και πιο έντονα, να ξεπεράσουμε τα όριά μας, να σβήσουμε τις καθαρές γραμμές, να μπερδευτούμε με τους ανθρώπους, τις ιδέες, τα ερωτήματα και τις απαντήσεις.
Οι μέρες που περνάμε μας κάνουν φοβικούς και μικροπρεπείς, μας περιορίζουν στον σκοτεινό εαυτό μας (σε αυτόν που κατάγεται από τα ερπετά) και απωθούν τα καλύτερα χαρακτηριστικά μας.
Πολλοί ελπίζουν ότι όταν θα έρθουν οι καλύτερες μέρες, θα γίνουν κι εκείνοι καλύτεροι, αλλά δεν πάει έτσι. Αν έρθουν κάποτε οι ευτυχισμένες μέρες, κατά πάσα πιθανότητα θα μας βρουν ακόμα βουτηγμένους στο βουνό με τα σκουπίδια.
Πολλοί μάλιστα είναι τόσο σίγουροι για τον εαυτό τους και τις δυνατότητές τους, που δεν βλέπουν καν πόσο βουτηγμένοι είναι μες στα σκουπίδια.
Αν τώρα, λοιπόν, δεν γίνουμε καλύτεροι, αν τώρα δεν γελάσουμε, δεν αφιερωθούμε, δεν κάνουμε αυτά που επιθυμούμε και μπορούμε, ε, δεν θα τα κάνουμε ποτέ. Άλλωστε οι ευτυχισμένες μέρες δεν έρχονται ποτέ από μόνες τους, πρέπει κάτι να κάνουμε κι εμείς γι’ αυτό…
Είναι σαν τα τραγούδια της Ματούλας Ζαμάνη, μερικά από τα οποία μπορεί να τα λατρέψεις ενώ όταν τα είχες πρωτακούσει από άλλα χείλη, τα είχες μισήσει. Γι’ αυτό καλύτερα ποτέ να μη λες ποτέ και να είσαι πάντα έτοιμος για την ανατροπή και την απομυθοποίηση.
Και δεν υπάρχει χειρότερη περίπτωση ανθρώπου από εκείνον που αδυνατεί να αυτοσαρκαστεί και παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό του. Αν υπάρχει βλάκας άνθρωπος, είναι εκείνος που δεν πιστεύει ότι είναι φτιαγμένος από χώμα, κι ότι σε χώμα θα καταλήξει. Κι αυτός ο άνθρωπος διακρίνεται, από την υπερηφάνεια με την οποία επιδεικνύει την άγνοιά του.
Αλλά δεν ήθελα να πω για αυτό το είδος ανθρώπου, το οποίο πάντα φοβάμαι (η άγνοια είναι ιστορικά η μήτρα του φασισμού) και πάντα απομακρύνομαι από κοντά του, όσο για την ανάγκη που έχουμε όλο και πιο έντονα, να ξεπεράσουμε τα όριά μας, να σβήσουμε τις καθαρές γραμμές, να μπερδευτούμε με τους ανθρώπους, τις ιδέες, τα ερωτήματα και τις απαντήσεις.
Οι μέρες που περνάμε μας κάνουν φοβικούς και μικροπρεπείς, μας περιορίζουν στον σκοτεινό εαυτό μας (σε αυτόν που κατάγεται από τα ερπετά) και απωθούν τα καλύτερα χαρακτηριστικά μας.
Πολλοί ελπίζουν ότι όταν θα έρθουν οι καλύτερες μέρες, θα γίνουν κι εκείνοι καλύτεροι, αλλά δεν πάει έτσι. Αν έρθουν κάποτε οι ευτυχισμένες μέρες, κατά πάσα πιθανότητα θα μας βρουν ακόμα βουτηγμένους στο βουνό με τα σκουπίδια.
Πολλοί μάλιστα είναι τόσο σίγουροι για τον εαυτό τους και τις δυνατότητές τους, που δεν βλέπουν καν πόσο βουτηγμένοι είναι μες στα σκουπίδια.
Αν τώρα, λοιπόν, δεν γίνουμε καλύτεροι, αν τώρα δεν γελάσουμε, δεν αφιερωθούμε, δεν κάνουμε αυτά που επιθυμούμε και μπορούμε, ε, δεν θα τα κάνουμε ποτέ. Άλλωστε οι ευτυχισμένες μέρες δεν έρχονται ποτέ από μόνες τους, πρέπει κάτι να κάνουμε κι εμείς γι’ αυτό…
Αποχρώσεις 15.11.11
