Και χίλια χρόνια να περάσουν εμείς δεν θα καταλάβουμε ποτέ πώς φτάσαμε στη χρεοκοπία. Και είναι λογικό να χανόμαστε γιατί δεν είμαστε όλοι στην ίδια θέση, δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ευθύνες, δεν έχουμε καν τις ίδιες ανάγκες. Κι από ταχύτητες, χιλιάδες, ο καθένας μας κι από μία. Καλό θα ήταν βέβαια σε λιγότερο από χίλια χρόνια, να καταφέρουμε να κάνουμε έναν κάποιο απολογισμό, γιατί αυτό θα μας βοηθήσει να κάνουμε ένα καλύτερο βήμα στη συνέχεια.
Όμως και ο απολογισμός ύποπτος μου φαίνεται. Γιατί κι αυτός, ή τέλος πάντων αυτό το είδος απολογισμού που μας προτείνεται, λειτουργεί πάνω μας σαν πρέσα, σαν βάρος που μας πιέζει προς συγκεκριμένες οδούς. Στην ουσία, αυτές τις μέρες, όταν κάνουμε τον όποιο απολογισμό, προσωπικό ή συλλογικό, καθοδηγούμαστε να μετράμε τα «πόσα φάγαμε», «πόσα δανειστήκαμε», «πόσα σπαταλήσαμε». Όταν όμως ο ρυθμός της ανάπτυξης της χώρας ήταν 5% κάθε χρόνο, αυτό θεωρούνταν επιτυχία του κυβερνητικού έργου, επιτυχία δηλαδή κάποιου σχεδιασμού, κάποιων συγκεκριμένων πολιτικών. Ανάλογα ήταν και με το Χρηματιστήριο, το οποίο όταν έτρεχε σαν φεράρι, όλα ήταν καλά και έρχονταν σαν αποτέλεσμα της οικονομικής πολιτικής των τότε κυβερνήσεων. Όταν το χρηματιστήριο έπεσε στα τάρταρα, οι πολιτικοί είπαν στον κόσμο «ας προσέχατε πού επενδύετε τα λεφτά σας».
Είναι αξιοσημείωτο μάλιστα ότι μέρος του πολιτικού προσωπικού του 2000 επανακάμπτει στη νέα συμμαχική κυβέρνηση, οπότε είναι σαν μας λένε ότι εκείνοι, οι πολιτικοί,δεν ευθύνονται.
Ο απολογισμός που μας ωθούν να πράξουμε, είναι ένα καλά μελετημένο σχέδιο ώστε να επανασχεδιαστεί το παρελθόν έτσι ώστε σε λίγα χρόνια κανείς να μην θυμάται τι έγινε στην Ελλάδα τις δεκαετίες του ’90 και στη συνέχεια. Αυτό που θα μείνει να θυμόμαστε είναι ότι ευθύνονται για όλα προσωπικά οι Έλληνες.
Αποχρώσεις 12.11.11
