Η απώλεια του μάγειρα Αλέξανδρου Γιώτη δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη και νομίζω ότι όσοι τον γνώρισαν κάτι θα κάνουν γι’ αυτό. Ο Αλέξανδρος ήταν ένας μάγειρας που ήξερε για ποιον λόγο μαγείρευε και υπό αυτήν την έννοια ήταν καλλιτέχνης.
Τώρα, στην εποχή μας όλα μοιάζουν ισοπεδωμένα και γι’ αυτό και το φαγητό μας μοιάζει ενίοτε σαν πατημένο λάστιχο. Γνωρίζοντας τον Γιώτη καταλάβαινες ότι τον απασχολούσε κάτι άλλο, πιο βαθύ από τα υλικά του. Σε μία δημόσια συζήτηση που είχαμε ήθελε να μιλήσει για την ιστορία, τον τόπο, το χρόνο, όπως έβγαιναν μέσα από την τροφή. Κι αυτό το βάθεμα ήταν τελικά αυτόν που τον έκανε ξεχωριστό.
Από εκεί και πέρα, η χαρά της ζωής είναι η ελαφρότητά της. Αυτή η αίσθηση της γιορτής που σου χαρίζει ένα νόστιμο φαγητό, το πνεύμα της γης που βγαίνει μέσα από τα ποτά, τα αρώματα που αναπνέουν από τα υλικά που ανασυντίθενται.
Η γαστρονομία μας ανοίγει δρόμους που μπορούν να μας πάνε μακριά. Μας δίνει ακόμα και λύσεις για την ανάπτυξη του τόπου και την οικονομία, μας φτιάχνει καλύτερες κοινωνίες.
Φυσικά, όλους αυτούς τους κόσμους που ανοίγονται, δεν μπορούμε να τους δούμε σήμερα που το βλέμμα μας είναι περίκλειστο και το κεφάλι έχει χαμηλώσει. Αναρωτιέσαι όμως πώς θα ξυπνήσει μέσα μας η αίσθηση, πώς θα ξεπηδήσει το χαρμόσυνο νεύμα για μια άλλη, καλύτερη ζωή, αν δεν διαβάσουμε, δεν συνομιλήσουμε, δεν κοιτάξουμε. Η απώλεια ενός ανθρώπου, είναι στην ουσία η απώλεια ενός κεφαλαίου, ενός αποθέματος. Ο Αλέξανδρος άφησε πίσω του βιβλία, μνήμες, διδάγματα. Κάτι να τα κάνουμε…
Τώρα, στην εποχή μας όλα μοιάζουν ισοπεδωμένα και γι’ αυτό και το φαγητό μας μοιάζει ενίοτε σαν πατημένο λάστιχο. Γνωρίζοντας τον Γιώτη καταλάβαινες ότι τον απασχολούσε κάτι άλλο, πιο βαθύ από τα υλικά του. Σε μία δημόσια συζήτηση που είχαμε ήθελε να μιλήσει για την ιστορία, τον τόπο, το χρόνο, όπως έβγαιναν μέσα από την τροφή. Κι αυτό το βάθεμα ήταν τελικά αυτόν που τον έκανε ξεχωριστό.
Από εκεί και πέρα, η χαρά της ζωής είναι η ελαφρότητά της. Αυτή η αίσθηση της γιορτής που σου χαρίζει ένα νόστιμο φαγητό, το πνεύμα της γης που βγαίνει μέσα από τα ποτά, τα αρώματα που αναπνέουν από τα υλικά που ανασυντίθενται.
Η γαστρονομία μας ανοίγει δρόμους που μπορούν να μας πάνε μακριά. Μας δίνει ακόμα και λύσεις για την ανάπτυξη του τόπου και την οικονομία, μας φτιάχνει καλύτερες κοινωνίες.
Φυσικά, όλους αυτούς τους κόσμους που ανοίγονται, δεν μπορούμε να τους δούμε σήμερα που το βλέμμα μας είναι περίκλειστο και το κεφάλι έχει χαμηλώσει. Αναρωτιέσαι όμως πώς θα ξυπνήσει μέσα μας η αίσθηση, πώς θα ξεπηδήσει το χαρμόσυνο νεύμα για μια άλλη, καλύτερη ζωή, αν δεν διαβάσουμε, δεν συνομιλήσουμε, δεν κοιτάξουμε. Η απώλεια ενός ανθρώπου, είναι στην ουσία η απώλεια ενός κεφαλαίου, ενός αποθέματος. Ο Αλέξανδρος άφησε πίσω του βιβλία, μνήμες, διδάγματα. Κάτι να τα κάνουμε…
Αποχρώσεις 18.11.11
