Από την επόμενη εβδομάδα θα είμαστε είναι αλήθεια μία άλλη χώρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα είμαστε και μία καλύτερη χώρα. Μπορεί να χρεοκοπήσουμε πλήρως, μπορεί και να συνεχίσουμε να είμαστε χρεωμένοι αλλά με την κάλυψη της διεθνούς «δανειακής σύμβασης» όπως τη λέμε εσχάτως. Η εβδομάδα που μας πέρασε όμως ήταν το τέλος μια περιόδου. Θα λέγαμε μιας «ολόκληρης περιόδου», αλλά το ιστορικό της βάθος δεν είναι παρά 18 μήνες, από όταν δηλαδή ξεκίνησε αυτή η μεγάλη περίοδος του μνημονίου.
Αυτό που δεν ομολογήθηκε αυτές τις ημέρες είναι ότι το μνημόνιο απέτυχε. Απέτυχε οικονομικά, αφού χρειάζεται πλέον «κούρεμα» του χρέους για να προχωρήσει στοιχειωδώς η οικονομία, ενώ το μνημόνιο ήταν ακριβώς μια αντίθετη διαδικασία που προέβλεπε χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας ώστε η Ελλάδα να επιστρέψει στις αγορές μέσα στο 2012.
Το μνημόνιο όμως απέτυχε πολιτικά, κι αυτό είναι κάτι που μόνο ψιθυριστά ακούγεται. Κι απέτυχε γιατί έφερε την κυβέρνηση σε μία δεινή θέση, ανάμεσα σε γκρεμούς και ανυπέρβλητα χάσματα. Αν είχε εξασφαλιστεί όπως έλεγαν ευρεία πολιτική συναίνεση, αν δεν ήταν παρά μειοψηφίες όσοι αντιδρούσαν, τότε η κυβέρνηση θα παρέμενε στη θέση της και δεν είχαν μπει στην ατζέντα ούτε το δημοψήφισμα, ούτε οι πρόωρες εκλογές και σε καμία περίπτωση η κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Είναι η αποτυχία της πολιτικής της κυβέρνησης που την οδήγησε σε ένα τόσο ασφυκτικό πλαίσιο και σε καμία περίπτωση αυτή η αποτυχία δεν μπορεί να αποδοθεί σε «αποστασίες», συνομωσίες ή δήθεν υπονομευτικές πολιτικές της αντιπολίτευσης.
Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο μετά τη μεταπολίτευση για όσα ζούμε σήμερα στο πολιτικό σκηνικό και το όλο κλίμα, με τις αναλογίες του βέβαια, ταιριάζει με τα γεγονότα του ’65. Ηγεσίες χωρίς μεγάλες δυνατότητες κι ένα βυθισμένο στην αφασία πολιτικό σύστημα, αδυνατεί να ακούσει και να αφουγκραστεί τις κοινωνικές διεργασίες και αφήνει χώρο στις εξωθεσμικές παρεμβάσεις.
Ας προσθέσουμε σε αυτό το κλίμα και το διεθνές πλαίσιο, που είναι έτσι δομημένο πια, που αδυνατεί να δει τις διαφορές και τις ιδιαιτερότητες των μικρών κρατών.
Στο μεταίχμιο που ζούμε, ας θυμόμαστε ότι ο μόνος ασφαλής δρόμος που έχουμε να πορευτούμε είναι ο σεβασμός στη δημοκρατία. Τα υπόλοιπα θα βρεθούν με λίγη περισσότερη θέληση από όλους.
Αποχρώσεις 5.11.11
