Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Τα «Ψέματα και τα μάτια» του Μιχάλη Σπέγγου ανεβαίνουν στην Αθήνα


Το ψάχνει από πέρυσι ο Μιχάλης Σπέγγος να ανεβάσει ένα θεατρικό του και τα κατάφερε. Το θεατρικό του κείμενο, «Τα ψέματα και τα μάτια» κάνει πρεμιέρα τη Δευτέρα, 25 Οκτωβρίου στις 9 το βράδυ στο Θέατρο Ράγες στην Αθήνα (Κωνσταντινουπόλεως 82, Γκάζι). Θα παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9μμ έως και τις 7 Δεκεμβρίου σε μια παράσταση που διαρκεί 70΄ (τιμή εισιτηρίου: 15 ευρώ, φοιτητικό 10 ευρώ).
Ένα παράνομο ζευγάρι, δεν είναι πάντα αυτό που φαίνεται. Απόψε θα ειπωθούν όλα εκτός από την αλήθεια. Εσείς, πόσες φορές ερωτευτήκατε; Στο ερώτημα απαντούν οι ηθοποιοί: Δημήτρης Πλειώνης, Αννίτα Καπουσίζη, Μάρκος Σαρρής.
Σκηνοθεσία: Ζωή Ξανθοπούλου, φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου, φωτογράφος: Παντελής Πραβλής, υπεύθυνος προβολής: Αντώνης Κοκολάκης
Παραγωγή: Αθηναϊκή Μυθοποιία.

Ο Μιχάλης Σπέγγος ξέρει να γράφει ιστορίες και χαιρόμαστε που ενδιαφέρεται και για το θέατρο. Να είμαστε εκεί

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Η ομίχλη έπεσε νωρίς στην Οδησσό του Γιάννη Καραγιάννη


Τη Δευτέρα το βράδυ, στις 7 στο Πολυθέαμα, οι εκδόσεις ΚΨΜ, παρουσιάζουν του βιβλίο του Γιάννη Καραγιάννη "Η ομίχλη έπεσε νωρίς στην Οδησσό".
Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι: Βασίλης Μουλόπουλος, δημοσιογράφος - βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ (διαβάστε σήμερα στην Εποχή μία καλή συνέντευξή του), Γιάννης Παπαδημητρίου, δικηγόρος και υποψήφιος περιφερειάρχης του ΣΥΡΙΖΑ στην Ήπειρο, ο Αλέκος Λύτρας, γραφίστας. Θα συντονίσω εγώ.
Ο Γιάννης Καραγιάννης είναι φίλος και σύντροφος. Ζει στα Γιάννενα. Οι εμπειρίες του από τα ταξίδια στην Ανατολική Ευρώπη ως οικονομολόγος του άνοιξαν κι ένα δρόμο για τη λογοτεχνία.

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Ψυχραιμία, απλώς απαγορεύτηκε το κάπνισμα στο γραφείο

Δεν κάπνισα ποτέ, ούτε πήρα καμιά ουσία. Είναι σίγουρα και θέμα γονιδιακό τουλάχιστον για τη χρήση ναρκωτικών ουσιών, ενώ μια δεκαετία αθλητισμού μετά τα 12 σε βάζει είναι αλήθεια σε έναν κόσμο που το τσιγάρο δεν είναι και τόσο δημοφιλές. Παρ’ όλα αυτά μην κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε. Ο ρόλος των ουσιών ιστορικά στις κοινωνίες είναι καταγεγραμμένος και εντός πλαισίου συχνά- άλλοτε όχι. Είναι βέβαιο ότι η Πυθία δεν έπινε μόνο νερό για να δώσει τους χρησμούς της, αλλά και επειδή ίσως δεν έκανε υγιεινή ζωή, να ήταν έτσι και οι χρησμοί της.
Η συζήτηση για το κάπνισμα κρατάει μια πενταετία τώρα, άρχισε όμως να εντάσσεται στο δημόσιο λόγο περίπου στα  μέσα του ’80. Όταν δηλαδή έγινε σαφές και στην πιο απομακρυσμένη…συνείδηση, ότι ο καρκίνος του πνεύμονα δεν προέρχεται από τη μοίρα ή το θέλημα του θεού, αλλά και από το κάπνισμα. Για να μην επαναλαμβάνουμε ξανά αυτή τη ρητορική, αλλά και για να μην υποκύπτουμε σε εύκολες ηθικολογίες που γοητεύουν τα εύκολα μυαλά, το θέμα με το τσιγάρο είναι απλό: Έχει πολλές πιθανότητες να σκοτώσει αυτόν που καπνίζει και πολλές επίσης αυτόν που στέκει δίπλα στον καπνιστή.
Τα κράτη συνυπολόγισαν επίσης (και το ομολογούν δημόσια) ότι το κόστος του συστήματος Υγείας στην αντιμετώπιση των ασθενειών που προκαλούνται από το κάπνισμα είναι μεγάλο. Στις κοινωνίες μας που όλα έχουν γίνει αριθμοί και η εξατομικευμένη σχέση με το δημόσιο συμφέρον θεσμοποιείται, ο φορολογούμενος που δεν καπνίζει, δικαιούται να διαμαρτύρεται για τους φόρους του που πηγαίνουν στη θεραπεία καπνιστών και όχι για παράδειγμα στην έρευνα για τις λευχαιμίες των παιδιών.
Η πραγματικότητα όμως δεν είναι μόνο αριθμοί. Οφείλουμε να ισορροπήσουμε το δημόσιο συμφέρον με το ατομικό δικαίωμα στην αυτοκαταστροφή. Η ζωή δεν μπορεί να είναι μόνο απαγορεύσεις. Ποτέ άλλωστε δεν ήταν μόνο απαγορεύσεις. Το κράτος που εξουσιάζει και η Βουλή που νομοθετεί, οφείλουν να βρουν εκείνη τη λεπτή γραμμή που χωρίζει το έγκλημα από το πάθος.
Γιατί, ας μην υπερβάλλουμε, ο καπνιστής δεν είναι εγκληματίας, απλώς πρέπει να καταλάβει ότι πρέπει να βρει το χώρο του για να ικανοποιήσει την ανάγκη του για τσιγάρο. Και να σέβεται το χώρο και των άλλων. Υπό αυτήν την έννοια, η απαγόρευση είναι σωστή. Θα κερδίσει όμως μόνο αν πείσει για την ορθότητά της.
Υποσημείωση 1: Δεν θα σταματήσουν οι άνθρωποι να καπνίζουν. Ούτε θα πρέπει πρώτη η Ελλάδα να τρέξει να καταστρέψει την όποια παραγωγή της σε καπνό, που έχει απομείνει. Δεν είναι καιρός για οικονομικές «αυτοκτονίες».
Υποσημείωση 2: Η συνήθης βλακεία των καπνιστών τους οδηγεί πάλι στην μεμψιμοιρία περί τέλους του τσιγάρου, σε αφιερώματα στην ιστορία του καπνίσματος, σε δοξασίες για τις επιθυμίες, στον Μπόγκαρτ και στο ένα τσιγάρο μετά (στο σεξ). Ησυχάστε. Για τον δημόσιο χώρο μιλάμε (ακόμα). Στον ιδιωτικό κάντε ό,τι θέλετε. Και κατ' αρχήν κοιτάξτε να τον προστατέψτε.

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Η μέρα να βγει...

Σε μία μόνιμη κατάσταση επανεκκίνησης, το μέλλον μετατρέπεται σε ένα δεσμευμένο πεδίο ευχών... "αν θα μπορούσα ποτέ"... Ποτέ όμως δεν θα μπορέσεις, ποτέ δεν θα γίνουν αυτά που ονειρεύεσαι, γιατί τα όνειρά σου είναι απαλλοτριωμένα, ενέχυρο στην υπόσχεση ότι θα ξυπνήσεις πάλι αύριο το πρωί.
Η μέρα να βγει, είναι πλέον το σχέδιο...

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Ας φτιάξουμε συνεταιρισμούς αντί να ευαγγελιζόμαστε την επιστροφή στο κράτος


 Πάντα μπορεί να βρεθεί κάτι πέρα από το πλακόστρωτο

 Η αριστερά ψελίζει την επιστροφή στο κράτος. Προφανώς εννοεί ένα καλό, λειτουργικό και αποτελεσματικό κράτος, το οποίο φυσικά δεν μπορεί να υπάρξει μόνο διά της επίκλησής του. Κατά πάσα πιθανότητα υπάρχει μόνο στη φαντασία της. Η εμπειρία άλλωστε από το μέχρι σήμερα ελληνικό κράτος δείχνει ότι ο κρατισμός μόνο ως ηθικολογικό ανάχωμα στην πλήρη καταστροφή του κόσμου μπορεί να λειτουργήσει.
Επιστροφή στο κράτος είναι σίγουρο ότι πρέπει να υπάρξει. Η ενέργεια, το νερό, η παιδεία, η υγεία, θα καταρρεύσουν χωρίς την κρατική υποστήριξη. Δεν έχει τόσο σημασία στην παρούσα φάση, αν ένα κομμάτι τους θα ανήκει στον ιδιωτικό τομέα, όσο το να αποκτήσει την ηγεμονία το κράτος και το δημόσιο συμφέρον. Η αγορά μπορεί να συνυπάρξει με τον δημόσιο έλεγχο και την κρατική - εθνική παραγωγή.
Όμως πρέπει να δουλέψουμε μία νέα αντίληψη κόντρα στις παρωχημένες ιδέες της αριστεράς για το "καλό" κράτος και τις απιθανότητες μιας κάποιας δεξιάς στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ για το "καθόλου" κράτος.
Είναι καιρός να δοκιμάσουμε τους συνεταιρισμούς και τη συνεργατικότητα.
Παραδείγματα: Με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, θα είναι αδύνατο να ζητάμε εγγύηση ελάχιστου μισθού και ασφαλιστικά δικαιώματα. Αντί όμως να αφήσουμε τις καθαρίστριες ή τις νοσοκόμες στα χέρια των εταιριών που τις υπεραπασχολούν υποαμοίβοντάς τες, ας τις βοηθήσουμε να φτιάξουν οι ίδιες εργολαβίες και να παίρνουν τις δουλειές. Το κράτος μπορεί να δώσει κίνητρα στις υπηρεσίες που θα συνεργάζονται με τέτοιες εργολαβίες ελεύθερων εργαζομένων εργατριών.
Οι γυναίκες που ήδη φτιάχνουν σε συνεταιρισμούς πίτες και γλυκά, καταφέρνουν και μπαίνουν στην τοπική αγορά.
Αντί να ζητάνε στα χωριά να φύγουν οι εταιρίες με τα φωτοβολταϊκά ή τις ανεμογεννήτριες ας φτιάξουν δικές τους εταιρίες και να πουλάνε το ρεύμα στο κράτος.
Κι αντί να κλαίγονται οι αγρότες για τις εισαγωγές ας στήσουν δικέ τους λαϊκές με καλύτερα προϊόντα από τα εισαγόμενα (αυτό το είχε πει πρώτος ο Περικλής Κοροβέσης).
 Ας κάνουμε επιτέλους πολιτική, ας χρησιμοποιήσουμε την πραγματικότητα υπέρ μας κι ας φτιάξουμε τα πρώτα βήματα ενός όλον, για το οποίο μόνο συζητάμε.
Την ίδια ώρα οι άλλοι βγάζουν λεφτά από την καταστροφή του πλανήτη - ένα κείμενο στην Εποχή από τη Ναόμι Κλάιν, πολύ καλή επιλογή από μια αριστερά που παραμένει γειωμένη. Προσέξτε πως η Κλάιν ταξιδεύει η ίδια εκεί που υπάρχει πρόβλημα. Γνωρίζει δηλαδή εκ των έσω την πραγματικότητα.