Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Έχω παραπάνω από έναν λόγο για να ξυπνήσω αύριο

Αφού κάνω αυτά που διάλεξα να κάνω, τότε γιατί όλα κάθε μέρα επαναλαμβάνονται με έναν ρυθμό που δεν του αναγνωρίζω παρά την επανάληψη μιας αμηχανίας; Ο χρόνος μου έχει κοπεί σε τεμάχια τρία, ένα για μένα, ένα για τους άλλους κι ένα για τους δικούς μου, αλλά η απουσία εμπαθούς αίματος και η φυλλορροή των ανείπωτων ικμάδων της λοξής ματιάς στη ζωή, με ανησυχεί.
Υπάρχει βέβαια μια συνταγή επιβίωσης: Κάνω αυτό που κάνω σαν να μην υπάρχει αύριο. Γράφω σαν να μην υπάρχει περιθώριο να ξαναγράψω, επιστρέφω στο σπίτι σαν να είναι η πρώτη φορά, φεύγω με την ανησυχία ότι μπορεί να μην ξαναγυρίσω. Πάσχω κι εγώ από τον ιό της αμηχανίας, της αγοραφοβίας, του κόσμου χωρίς προσδοκίες. Σε αντίθεση όμως με όσους πλήττουν, εναντιώνονται ή καταρρέουν εντός τους, έχω πάντα παραπάνω από έναν λόγο για να ξυπνήσω το πρωί. Τα μάτια τους, τα χάδια τους, τις σκέψεις μου, τη θέληση να αφήσω ένα στίγμα.

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Στη μνήμη της Lhasa de Sela

Η Λάσα ντε Σέλα, δεν περίμενε εμένα βέβαια να γράψω κάτι γι' αυτήν. Είχαν γράψει χιλιάδες άλλοι ήδη. Και δεν υπάρχει πια για να μας διαβάσει... Πέθανε πριν από λίγες μέρες στα 37 της χρόνια. Κάπου είχα κρατήσει μια σημείωση γι' αυτήν και άκουγα τα τραγούδια της από το Διαδίκτυο.
Η Lhasa de Sela (επίσημη σελίδα) γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη στις 7 Σεπτεμβρίου 1972 από πατέρα Μεξικάνο και αμερικανίδα μητέρα, και πέθανε την Πρωτοχρονιά φέτος, το 2010, στο Μόντρεαλ μετά από μάχη 21 μηνών με τον καρκίνο του μαστού. Ξεκίνησε μάλιστα να τραγουδά σε μια ελληνική καφετέρια στο Σαν Φρανσίσκο, 13 ετών, κάτι που με ενδιαφέρον εντοπίζουν όλοι όσοι γράφουν γι’ αυτήν στη χώρα μας. Με τους γονείς της όταν ήταν παιδί, ήταν νομάδες και μετακινούνταν με ένα ειδικά διαμορφωμένο λεωφορείο ασχολούμενοι με την τέχνη, όταν έφτασε όμως στα 19 χρόνια της εγκαταστάθηκε στο Μόντρεαλ.
Τα τραγούδια της κατατάσσονται σε αυτό που ονομάζουμε έθνικ και world music, αλλά στηρίζονται από τη δική της προσωπικότητα και το ύφος της που κινείται από τα λάτιν ως την τζαζ ή τις ακρώρειες του ροκ και της κάντρι.
Ο πρώτος της δίσκος ήταν το La Llorona, το 1997 ο οποίος κέρδισε και εντυπώσεις και βραβεία κι έφτασε να πουλάει από το πουθενά 700 χιλιάδες αντίτυπα. Η ίδια όμως ακολούθησε εκ νέου τον νομαδικό βίο με περιοδείες στην Ευρώπη με το τσίρκο Pocheros (Cirque Pocheros)
κατέληξε όμως στη Μασσαλία και ασχολήθηκε πάλι γράφοντας μουσική που έφερε τον δεύτερό της δίσκο τον The Living Road, το 2003 με την προσθήκη επιπλέον τραγουδιών στα γαλλικά και τα αγγλικά. Έγινε γνωστή από πολλές συναυλίες τότε σε όλον τον κόσμο (έφτασε και μέχρι τη γειτονική μας Κωνσταντινούπολη) ενώ τραγούδια της ακούστηκαν και στη σειρά Σοπράνος και σε ταινίες. Να ξεχωρίσουμε και τη συνεργασία με τους Tindersticks  στο Sometimes it hurts’ off και στο That living feeling, δείγματα όχι μόνο του ταλέντου της, αλλά και των μουσικών και αισθητικών αναζητήσεών της.
Το τρίτο άλμπουμ και τελευταίο, το πλήρως αγγλόφωνο Lhasa κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2009.
Για τη ζωή της εδώ κι εδώ και μερικά καλά άρθρα στο πάντα ενημερωμένο MIC (εδώ με παραπομπές).

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

Στηρίζουμε τη Θάλεια Δραγώνα, αλλά απαιτούνται πρωτοβουλίες για να αλλάξει ο κόσμος

Το Σάββατο, αργά το βράδυ μπήκα στο δίλημμα αν θα έπρεπε να κάτσω να γράψω κάτι για την επίθεση που δέχεται η Θάλεια Δραγώνα ή να δω ένα επεισόδιο του CSI NY. Προτίμησα το δεύτερο, γιατί δεν μπορώ να αντισταθώ σε μια έξυπνη και χαριτωμένη έκφανση του κόσμου μας. Η αλήθεια είναι πάντως ότι προτιμώ το CSI Maimi γιατί είναι πιο σοφιστικέ ο Οράτιος, αλλά χάριν του θέματος του επεισοδίου (η ματαιοδοξία μιας μοντέλας σε συνδυασμό με μια σύζυγο που είχε σχεδιάσει τη δολοφονία του άντρα της με σφυρί) παρέμεινα μπροστά στην τηλεόραση. Εφαρμόζω άλλωστε στο βίο μου την απόφανση ενός κριτικού κινηματογράφου, ότι αν μου έθεταν το δίλημμα τι θέλω να δω τώρα στην αίθουσα ενός σινεμά, Τα Σαγόνια του Καρχαρία ή τον Θίασο, θα προτιμούσα τα Σαγόνια κι ας είμαι θιασώτης του αγγελοπουλικού σύμπαντος (υπάρχουν οι κατάλληλες ώρες για όλα).

Προέκυψε κάποιο θέμα με τη στήριξη που παρείχε η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στην πανεπιστημιακό και γραμματέα πλέον του υπουργείου Παιδείας Θάλεια Δραγώνα (και πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ), κι αυτό θα με ενδιέφερε περισσότερο να σχολιάσω.
Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ καλώς και στηρίζουν τη Δραγώνα από τις απαράδεκτες επιθέσεις εναντίον της, οι οποίες μάλιστα χρησιμοποιούν και ψευδή στοιχεία ώστε να χαρακτηρίσουν εν τέλει την πανεπιστημιακό ως προδότρα κι άλλα τινά. Η ελευθερία και η δημοκρατία είναι πρωτίστως ελευθερία του λόγου. Και την ελευθερία του λόγου δεν τη βάζουμε ποτέ και για κανένα λόγο σε καμιά προκρούστεια κλίνη.
Φτάνει πια με τους τιμητές του έθνους, με τους κήνσορες, τους υπερασπιστές της ηθικής, και τους απονεμητές τίτλων εθνικών φρονημάτων. Προφανώς συνεπώς και υπερασπίζουμε μια Ελληνίδα πολίτη που δέχεται επιθέσεις για τις απόψεις της.
Από κεί και πέρα, έχω και μερικές άλλες σκέψεις, με αφορμή τη συγκεκριμένη υπόθεση.

Η Θάλεια Δραγώνα είναι πολιτικός και διαθέτει στα χέρια της πολλά πολιτικά όπλα. Από το να απευθυνθεί στο δικαιοσύνη εναντίον των συκοφαντών της, μέχρι να δημοσιοποιήσει με θεσμικό τρόπο τις αντιλήψεις της για την πατρίδα και τη διδασκαλία περί έθνους, στην εκπαίδευση. Θα μπορούσε, δε, να ηγηθεί πρωτοβουλιών που να παρουσιάζουν με πολιτικό τρόπο τις σύγχρονες επιστημονικές θέσεις για την εθνογέννεση, αντί να περιορίζεται σε συνεντεύξεις σε μεγάλα ΜΜΕ και επιστολές στον Μίκη. Αν δεν μπορεί ένα προβεβλημένο πολιτικό πρόσωπο, στέλεχος μιας κυβέρνησης με ισχυρή πλειοψηφία, να πάρει τέτοιες πρωτοβουλίες, τότε ποιος θα μπορέσει; Ο φτωχοδιάβολος Έλληνας με τρεις και εξήντα μισθό που πάει σούπερ μάρκετ και δεν προλαβαίνει να δει από πού του 'ρχεται ή ο συνταξιούχος των 360 ευρώ; Γιατί το βάρος μιας αντιεθνικιστικής πολιτικής να το σηκώνει μόνο ένα μικρό μέρος της αριστεράς και όχι το ΠΑΣΟΚ; Η εμπέδωση της δημοκρατίας απαιτεί πρωτοβουλίες από εκείνους ακριβώς που μπορούν, που έχουν δηλαδή την ισχύ να τις πάρουν σε μια δεδομένη χρονική στιγμή.
Θα ήθελα επίσης να την δω να παίρνει προσωπικά, η ίδια πρωτοβουλίες μέσα στα κρατητήρια που στενάζουν οι μετανάστες, στα απαράδεκτα στρατόπεδα συγκέντρωσης που στοιβάζουμε τους μετανάστες ή στο πεδίο της "αθρόας" παραβίασης των δημοκρατικών δικαιωμάτων όπως γίνεται με τις προληπτικές προσαγωγές νέων ανθρώπων. Κι αυτά κομμάτια της πατρίδας μας είναι και τους είδους σοσιαλιστικής δημοκρατίας που αναπτύσσουμε.
Στη συγκυρία που βρισκόμαστε, χρειάζονται πιο ειδικές πρωτοβουλίες για να προχωρήσει η ισονομία και ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Τέλος, η παραγωγή ακαδημαϊκής γνώσης δεν αρκεί για να αλλάξουν από μόνα τους τα πράγματα στην ζωή πέρα από τα πανεπιστημιακά έδρανα. Χρειάζεται να βγουν έξω στην κοινωνία και οι ίδιοι οι ακαδημαϊκοί και να πείσουν για τις θέσεις τους τούς ανθρώπους, κι αυτό δεν αφορά φυσικά μόνο την κ. Δραγώνα. Μπορεί το ελληνικό πανεπιστήμιο να βοηθήσει την αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας; Αν δεν μπορεί, τότε δεν έχει νόημα αυτό που παράγει.