Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Σώτης Τριανταφύλλου "Για την αγάπη της γεωμετρίας" (και για τη βία ως δομικό στοιχείο της ελληνικής οικογένειας)

Με το μυθιστόρημά της "Για την αγάπη της γεωμετρίας" (εκδόσεις Πατάκη) η Σώτη Τριανταφύλλου επιστρέφει στις μεγάλες αφηγήσεις και καταφέρνει να γράψει ένα βιβλίο με αφηγηματικές αρετές, καθαρούς χαρακτήρες, ιστορικό υπόβαθρο και μία καινούργια ιδέα, αν θα μπορούσε να την πει κανείς έτσι.
Η ηρωΐδα της μεγαλώνει στην Αθήνα και παρακολουθούμε την ημερολογιακή της καταγραφή από το '60 ως το '80. Ιδιαίτερα τα χρόνια πριν και κατά τη διάρκεια της χούντας μοιάζουν με χρονικό που παρουσιάζει μια εικόνα "εκ των έσω" εκείνων που έζησαν με τη δικτατορία, των περισσότερων δηλαδή Ελλήνων μικροαστών. Εκείνων που την έζησαν και δεν σκοτίστηκαν και πολύ και για να τη ρίξουν κιόλας κι ας είπανε άλλα μετά.
Παρ' όλα αυτά όμως, αυτό το κομμάτι του βιβλίου ενώ διαβάζεται εύκολα, μοιάζει να χρησιμοποιείται περισσότερο σαν προετοιμασία για το δεύτερο τμήμα, όπου πια η ηρωϊδα φεύγει από το σπίτι.
Όταν λέμε ηρωΐδα εννοούμε ένα παιδί που του αρέσει το ροκ εν ρολ σε έναν κόσμο που λατρεύει τους νεκρούς του εμφυλίου και μένει δέσμιο μιας πουριτανικής ηθικής πλασσαρισμένης σαν "παράδοση" και ελληνική  "αυθεντικότητα".
Γράφω όμως αυτό το σημείωμα όχι από όρεξη για βιβλιοκρατική (μου έχει φύγει με τα χρόνια η αγωνία να υποβάλλω σε κάποιον τι να διαβάσει), αλλά για να πω ότι η Τριανταφύλλου τολμά να γράψει πως στην ελληνική οικογένεια έδερναν πολύ. Κι ότι επίσης έδερναν πολύ και οι αριστεροί. Τη δέρνει ο πατέρας της, τη δέρνει ο γκόμενός της. Η αριστερά δέρνει όσο και η δεξιά και ο καθένας βαφτίζει τη βία κατά πώς τον βολεύει.
Υπάρχει και κάποιος που δεν ασκεί βία, ο εφηβικός έρωτας της ηρωϊδας. Αυτός όμως φεύγει, δεν παίρνει θέση, επιλέγει να βολευτεί.
Οι Έλληνες άνδρες ήταν άξεστοι, αγροίκοι επαρχιώτες ανίκανοι να προσαρμοστούν στη στοιχειώδη ζωή που απαιτούσε η πόλη γι' αυτό και εκδήλωναν τη βία που κουβαλούσαν, στον πιο αδύναμο, το παιδί, τη γυναίκα, τον διαφορετικό. Το γεγονός ότι αυτό το έντυναν και με ιδεολογία- εδώ η αριστερή- αποδεικνύει ότι τελικά ήταν επιλογή τους η βία και όχι απλή εκδήλωση καταπίεσης.
Νομίζω ότι κανείς άλλος συγγραφέας δεν έχει μιλήσει τόσο καθαρά για τη βία των αριστερών στην καθημερινή τους ζωή κι αυτό συνιστά μια πραγματική συνεισφορά. Που υπερκαλύπτει και τη φανερή έγνοια της συγγραφέως να αποδώσει στην οικογένεια του '70 ή την αριστέρα του '80 όλες σχεδόν τις ευθύνες για το τι ακολούθησε σε τούτη τη χώρα.
Διαβάστε τη "γεωμετρία" ως το τέλος κι ας ευχηθούμε σε όλα τα παιδιά να βρουν τη φωνή τους όσο μεγαλώνουν και το χώρο για να απλώσουν όσα σκέφτονται.

ΥΓ κι ας ελπίσουμε ότι κάποτε θα μιλήσουμε και για την τρέλα που γέννησε η αριστερά και τους νευρωτικούς αριστερούς

ΥΓ2 παρενθετικά, θυμήθηκα τώρα ότι κάτι είχε πει για το θέμα και η Ρεβάνς, η ταινία του 1983.

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Είδα την οικονομία προσωποιημένη, να ανακάμπτει...

Δύο μεγάλες γυναίκες, συζητούν στο κέντρο στα όρθια, με το ύφος της βολεμένης ανώτερης μεσαίας τάξης. Συζητάνε για οικόπεδα και σπίτια που διαπραγματεύονται. Αυτό δείχνει ότι η κοινωνία ανακάμπτει, ότι υπάρχει φως στην ορίζοντα. Απλώς, αυτή τη φορά οι βολεμένοι θα αναγκαστούν να βάλουν λίγα από την τσέπη τους μέχρι να ξανανοίξουν οι δουλειές με το κράτος.
Οι δύο γυναίκες συνεχίζουν την κουβέντα τους. Τα ρούχα τους δείχνουν ότι θέλουν να είναι μικρότερες. Και ποιος δεν θά 'θελε... Όμως τα χρόνια περνούν. Και τα οικόπεδα μένουν. Χωρίς εμάς...

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

Αγοράζεις από την αγορά της γειτονιάς σου μόνο αν την εμπιστεύεσαι...

Σε ένα μαγαζί της πόλης μου είπαν ότι δεν έχουν ένα ανταλλακτικό γιατί "έκλεισε το εργοστάσιο". Όμως πλέον μπορείς να πληκτρολογήσεις το όνομα του εργοστασίου στο google και να βρεις άμεσως τι έγινε. Το συγκεριμένο δε, είχε και ελληνικό σάιτ και σου έστελνε ό,τι ήθελες σπίτι σου με αντικαταβολή.
Δεν το χρειάστηκα όμως... Πήγα σε ένα μαγαζί παρακάτω και βρήκα αυτό που ήθελα...
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι ανόητο να κοροϊδεύεις τον πελάτη σου. Θα σε προτιμήσει μόνο αν σε συμπαθεί και σε εμπιστεύεται... Αλλιώς πάει παρακάτω.

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Στάθηκα για λίγο στα γυάλινα παράθυρα


Όταν κάνει κρύο στα Γιάννενα, όταν έχει χιονίσει στα βουνά, όταν πέρασε ο αέρας και τα πήρε όλα, τότε τίποτα δεν υπάρχει ανάμεσα σε εμάς και στα γυάλινα παράθυρα...


Σταμάτησα το αυτοκίνητο για να βγάλω μερικές φωτογραφίες, ένα διάλλειμα καθαρότητας μέσα σε αυτήν την καταθλιπτική βρώμα της καθημερινότητας που έχουν καταντήσει οι μέρες μας...


Χαιρέτησα κι επέστρεψα στην οικεία χλόη...

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2012

Από το γηπεδάκι της ΧΑΝΘ στη Σεζάρια Εβόρα και τους local heroes

Το να είσαι ξυπόλητος δεν είναι κακό πράγμα, ούτε άξιο περιφρόνησης. Οι «ξεβράκωτοι», άλλωστε έκαναν πολύ περισσότερα για τη δημοκρατία μας από όσα οι λόγιοι ή οι πολιτικοί κι ας μην έγραψε ποτέ η ιστορία το όνομά τους.
Η Σεζάρια Εβόρα έφυγε από τη ζωή, με τον τίτλο τιμής «ξυπόλητη ντίβα», έμαθε τους Ευρωπαίους ότι το τραγούδι μπορεί να είναι και τρόπος ζωής και εισήγαγε το Πράσινο Ακρωτήριο στην «επώνυμη» γεωγραφία.
Ο αθλητισμός πολλές φορές μας έχει δώσει παραδείγματα για τη δύναμη του «μικρού» και του άσημου, και έχει ανοίξει τους ορίζοντές μας προς ένα διεθνές πεδίο πραγματικής αποδοχής του διαφορετικού και του πολυεθνικού. Αν κάτι παραμένει ακόμα όμορφο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν είναι η είσοδος των ομάδων, όπου μαθαίνουμε από τις πινακίδες τα ονόματα περίεργων και μακρινών κρατών; Τι είναι άραγε εκείνο που τους παρακινεί να συμμετέχουν στον αγώνα;
Στην ελληνική πραγματικότητα, τα πρωταθλήματα στα περισσότερα αθλήματα βυθίζονται από την απουσία πόρων και χορηγών. Ακόμα και το μόνιμο αποκούμπι, το κράτος και το δημόσιο χρήμα, έχει παραδώσει το πνεύμα. Αποδεικνύεται έτσι ότι το οικοδόμημα της δεκαετίας του ’90 με τα «δημοφιλή» αθλήματα, τις «επίσημες αγαπημένες» και τους «μεγάλους χορηγούς», δεν ήταν παρά ένας πομφόλυγας, ένα ψέμα το λιγότερο. Το κράτος μοίραζε λεφτά που δεν του ανήκαν όπως ξέρουμε σήμερα και πολλοί ιδιώτες χορηγούσαν όσα έπαιρναν από τα φύκια του χρηματιστηρίου ή από το ίδιο το κράτος. Τι φαύλος κύκλος… Και τι ψέμα… Σαν τα εθνικά δάκρυα των πρωταθλητών μας στο βάθρο των μεταλλίων, σκασμένοι από το ντόπινγκ βέβαια κι όχι από τη συγκίνηση.
Και τώρα τι θα γίνει; Τίποτα δεν θα γίνει. Οι έξυπνοι και λογικοί θα επιστρέψουν στο ξυπόλητο τάγμα, εκεί από όπου ξεκίνησε ο ελληνικός αθλητισμός. Όταν είδα κάποτε το γηπεδάκι της ΧΑΝΘ στη Θεσσαλονίκη, έπαθα πολιτισμικό σοκ από το πόσο μικρό ήταν αλλά και από πόσους μεγάλους μπασκετμπολίστες είχε φιλοξενήσει. Τουλάχιστον σήμερα έχουμε ωραία γήπεδα, έχουμε κάποια παράδοση, υπάρχουν ακόμα επιτυχημένα μοντέλα και καλές ομάδες από ‘δώ κι από ‘κεί. Ας κρατήσουμε ό,τι μπορούμε κι ας επιστρέψουμε στα βασικά: Στην ομάδα – κύτταρο που στηρίζεται στα δικά της παιδιά, στις μικρές κοινωνίες που θέλουν να βλέπουν στο γήπεδο τους δικούς τους local heroes, στις πατρίδες που θέλουν να ζουν τίμια και στους ανθρώπους που ξέρουν ότι το παιχνίδι έχει σημασία. Πάνω από όλα το παιχνίδι…

Δημοσιεύτηκε στην Αθλητική Γνώμη 18.12.11

Τα Γιάννενα ως ελτοράντο παρακμής...

Λίγα χιλιόμετρα έξω από το κέντρο των Ιωαννίνων, πίσω από το αεροδρόμιο στην περιοχή του Βιολογικού Καθαρισμού, δεν υπάρχει παρά μία στέπα από υγρά χωράφια, λάσπες, κανάλια γεμάτα νερό και σκουπίδια. Το λεκανοπέδιο Ιωαννίνων, εκεί που κάποτε ήταν μία λίμνη που αποξηράνθηκε για χέρσες σήμερα εκτάσεις, ως ελτοράντο παρακμής...