Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Στηρίζουμε την Αφροδίτη Αλ Σάλεχ... προφανώς

Η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ εργάζεται πλέον ως ειδική σύμβουλος σε ζητήματα μετανάστευσης του Υφυπουργού Προστασίας του Πολίτη Σπύρου Βούγια. «Στόχος μου/μας είναι να εφαρμοστούν κοινωνικές πολιτικές ώστε να αντιμετωπιστεί ολιστικά, ουσιαστικά και ανθρώπινα το ζήτημα των μη νόμιμα εισερχόμενων μεταναστών- των ανθρώπινων ροών. (Όχι άλλες Παγανές!)» αναφέρει στο μπλογκ της  «Αφηρημένες κάποιες σκέψεις» (afroditealsalech.blogspot.com).
Γράφει δυνατά για τους μετανάστες, ειδικά γι' αυτούς που δεν έχουν καθόλου φωνή. Τη θυμάμαι όταν είχε έρθει να παρουσιάσει ένα βιβλίο της στα Γιάννενα, στο "Σταθμό". Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία στο βιβλίο. Η ίδια έμοιαζε πολύ "ρομαντική", πιο ταιριαστή στο ρόλο της ηθοποιού και της συγγραφέα. Να όμως που αποδεικνύεται ότι η κοψιά του ανθρώπου είναι το μυαλό του και το ψυχικό του σθένος. Κι από αυτά διαθέτει η Αφροδίτη όπως φαίνεται σε αυτά που γράφει στις εφημερίδες  (ξεκινάμε να διαβάζουμε από εδώ).
Γι' αυτό και της επιτέθηκε η ακροδεξιά. Οι ρημαγμένοι άνθρωποι του σκοταδιού αδυνατούν να αποδεχτούν το Λόγο. Γι' αυτό και προσπαθούν να πλήξουν την Αφροδίτη για το σώμα της. Είναι αυτό που θεωρούν κατ' αρχήν ευάλωτο.
Μακάρι να κάνουν κάτι όλα αυτά τα υπουργεία της νέας κυβέρνησης για τους μετανάστες, ειδικά για αυτούς που δεν έχουν χαρτιά. Το ΠΑΣΟΚ όμως ήταν πάντα ένα λαϊκιστικό κόμμα, γεμάτο από συντηρητικούς πολιτικούς και ψηφοφόρους. Μακάρι...

υγ. Πολύ καλή η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ (εδώ)

Η θεραπεία ως ανταπόδοση στην Κούνεβα

«Για τα ιατρικά μου έξοδα δεν πληρώνω. Οι ιδιώτες γιατροί προσφέρουν τις υπηρεσίες τους χωρίς λεφτά, έρχονται εδώ από άλλα νοσοκομεία για να με εγχειρήσουν και δεν έχει ζητήσει κανείς τίποτα». Αυτό έγραψε στην Athens Voice η Κωνσταντίνα Κούνεβα, μεταξύ άλλων πολλών (κοίτα).
Μοιάζει με κάτι σαν ανταπόδοση της κοινωνίας που στο πρόσωπο της Κούνεβα αναγνωρίζει ότι έκανε ένα λάθος.
Μακάρι αυτή η αναγνώριση να μην είναι στιγμαία, να έχει και συνέχεια, να πιέσουν οι γιατροί και το ιατρικό σύστημα για ακόμα καλύτερη και λαϊκότερη ιατρική στη χώρα μας.
Γιατί υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που έχουν την ανάγκη της θεραπείας και δεν έχουν καθόλου χρήματα για την «αγοράσουν».

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

"Περήφανος που είμαι δεξιός" και η ψήφος στον Σαμαρά

Ο Αντώνης Σαμαράς ζητάει από τους φίλους της υποψηφιότητάς του να αισθάνονται περήφανοι για την πολιτική τους ταυτότητα. Είμαι περήφανος που είμαι δεξιός ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Οπότε η νέα Νέα Δημοκρατία, υπό την ηγεσία του, θα είναι ένα δεξιό κόμμα, περήφανο για τον εαυτό της και θα καλεί τους υπόλοιπους ψηφοφόρους, περίπου 2,5 εκατομμύρια ανθρώπους (αν υπολογίσουμε ότι και καλά θα ψηφίσουν την Κυριακή 500 χιλιάδες άνθρωποι) να συμμαχήσουν με τη δεξιά για να κυβερνηθεί ο τόπος.
Είναι ίσως από τις πιο αποκαλυπτικές στιγμές, κατά την οποία ομολογείται δημόσια ότι ένα μεγάλο κόμμα εξουσίας μπορεί να κυβερνήσει μόνο με μια συμμαχία από τα κάτω. Ότι όσοι επιλέγουν κάθε φορά το πρώτο κόμμα δεν είναι "δικοί του". Και υπό αυτήν την έννοια, μπορούν ανά πάσα στιγμή να φύγουν για ένα άλλο κόμμα. Ενδιαφέρουσα η αποκάλυψη. και δείγμα του στόχου: Η Νέα Δημοκρατία θα είναι ένα μικρό δεξιό κόμμα που θα ευελπιστεί να γίνει κυβέρνηση πείθοντας τους πολλούς ότι θα καταφέρει (παρά του ότι, ή επειδή είναι δεξιά). Υπό κάποια έννοια ακούγεται δημοκρατικό.

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

Κάτω

Μας είπαν ότι σε αυτό το ποτάμι
απαγορεύεται η κολύμβηση
γιατί προορίζεται για βαπτίσεις.
Πιστούς και υποψήφιους λυτρωμένους
δεν είδαμε τριγύρω
Κι έτσι βουτήξαμε γυμνοί, προκλητικοί, τροπαιοφόροι
Σαν λάγνα σκυλιά
Όταν το νερό κατέβασε
πνιγμένους και κούτσουρα από πεθαμένα δέντρα
βουτήξαμε για μία ακόμα φορά
και μείναμε εκεί να κοιτάμε στον καθρέφτη
τους αδαείς βολβούς μιας πέστροφας.

Φιλ.Κ.
28.4.09

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Οι δημοσιογράφοι της Ημέρας έχουν λόγο

Μετά το κλείσιμο της Ημέρας, της εφημερίδας των Πατρών, οι εργαζόμενοι έβγαλαν μια δική τους έκδοση (στη διεύθυνση http://www.esiepin.gr/esiepin/HMERA_ERGAZOMENON.pdf). Αυτό που αναδεικνύεται είναι το πόσο σοβαρός και αξιοπρεπής μπορεί να γίνει ο λόγος του απλού, μισθωτού δημοσιογράφου, όταν μιλάει για τη δουλειά του. Είναι κρίμα που μιλάμε έτσι, μόνο σε περιόδους κρίσης.
Συνολικά, για το τι γίνεται στο δημοσιογραφικό χώρο της περιοχής μας, πολύ χρήσιμη είναι η σελίδα της Ένωσης μας της ΕΣΗΕΠΗΝ.
Όποιος μιλάει για "αλήτες, ρουφιάνους, δημοσιογράφους" και αγνοεί τι γίνεται ακριβώς στην ελληνική δημοσιογραφία, σήμερα, είναι ένας βολεμένος, μικροαστούλης του κερατά, που άλλος του πληρώνει τα χρώματα για τα συνθήματα στους τοίχους.

Όλοι μεγάλοι είμαστε

Ο Σέρζιο Κονσεϊνσάο (Sergio Conceicao) κρεμάει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και γίνεται διευθυντής του ποδοσφαιρικού τμήματος του ΠΑΟΚ στον οποίο παίζει τα τελευταία χρόνια. Στη δήλωσή του αναφέρει: "Είμαι περήφανος επειδή κρεμάω τα ποδοσφαιρικά μου παπούτσια σ' έναν πραγματικά μεγάλο σύλλογο" (εδώ).
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για μια ευαίσθητη στιγμή στην καριέρα ενός καλού ποδοσφαιριστή, που ευτύχησε να αναγνωριστεί διεθνώς. Οι συγκυρίες τον έφεραν στον ΠΑΟΚ στον οποίο πρόσφερε όσο μπορούσε και ομόρφυνε το φτωχό και μίζερο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και είναι ακόμα καλύτερο ότι θα μείνει ως παράγοντας στην ομάδα, σε μια χώρα που δεν ευδοκιμούν οι πραγματικοί αθλητικοί παράγοντες και οι γνώστες του αθλήματος.
Όμως ο ΠΑΟΚ "δεν είναι πραγματικά μεγάλος σύλλογος" όπως λέει στη δήλωσή του. Καμιά ελληνική ομάδα δεν είναι μεγάλη. Μεγάλη είναι η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ, η Λίβερπουλ, η Μίλαν, η Μάντσεστερ, η Μπάγερ και μερικές άλλες (ακόμα και την Τσέλσι δύσκολα τη λες μεγάλη).
Στη μικρή μας ενδοχώρα αναδεικνύουμε συχνά σε "μεγάλους" και "σταρ" κάποιους που έξω από τα σύνορα δεν είναι παρά οι μικροί. Το κάνουμε ίσως για να χαϊδεύουμε τα αυτιά των φιλάθλων, ή για να φαινόμαστε πρώτοι στο χωριό. Αλλά οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες, μόλις περάσουμε τα σύνορα.
Αν αντίθετα αφήσουμε τα μεγάλα λόγια και κάνουμε απλώς και απλά τη δουλειά μας, ίσως κάτι καταφέρουμε στο μέλλον.

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

Ο Λίγα απ' όλα κάνει δουλειά

Ο Γιαννιώτης bloger Λίγα απ' όλα (εδώ), κάνει καλή δουλειά. Κυρίως γιατί δίνει πρωτότυπο υλικό με βίντεο και κείμενα, παραπέμποντας στην πηγή. Του αρέσει η ιστορία και κοπιάζει για να βγάλει κάτι. Προσωπικά έχω διαφορετική προσέγγιση σε κάποια ζητήματα, αλλά χαίρομαι να βλέπω τόσο υλικό στο προσκήνιο- παράδειγμα το βίντεο με τον Ρένο Αποστολίδη είναι πραγματική προσφορά στον αναγνώστη.

Να βρεθεί ο δολοφόνος της Κωνσταντίνας Κούνεβα

Το γεγονός ότι η ελληνική ακροδεξιά (και ολίγη από τη δεξιά) ενοχλήθηκαν από την επικήρυξη του δολοφόνου της Κωνσταντίνας Κούνεβα με 1 εκατομμύριο, δείχνει ότι ήταν μια καλή κυβερνητική πρωτοβουλία. Όπως ήταν καλή (έστω και λίγο λαϊκιστική, αλλά ο λαϊκισμός είναι σύμφυτος με την εξουσία στη χώρα μας) και η παράδοση ενός σπιτιού στην οικογένειά της και σίγουρα είναι αυτονόητα θετικό ότι δεν κλείνει ο φάκελος της ανάκρισης.
Αυτό που μένει είναι να "μιλήσουν" κάποιοι από το εγκληματικό κύκλωμα και να είναι έτοιμος κάποιος να "ακούσει" (ένας αστυνομικός, ένας συνένοχος αρχικά κλπ). Κάτι όμως που είναι δύσκολο ένα χρόνο μετά την επίθεση.
Επειδή όμως υπάρχει ένα ζήτημα ηθικής όταν συνεργάζεται κάποιος με την αστυνομία, νομίζω ότι κάποτε πρέπει να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Πριν από κάποια χρόνια, κάμποσοι δήλωναν ότι δεν θα κατέδιδαν ποτέ ένα μέλος της "17Ν". Σήμερα η "17Ν" έχει πολλούς οπαδούς στη λαϊκή δεξιά που φαντασιώνεται πόλεμο κατά της Νέας Τάξης. Και στην περίπτωση όμως του "αντάρτικου πόλης" έχεις την κομφορμιστική άνεση να δηλώνεις μη συνεργάσιμος με την αστυνομία όσο δεν απειλείσαι ατομικά ή δεν σκοτώνουν το δικό σου παιδί σε καμιά γωνία της Αθήνας.
Η περίπτωση όμως της Κούνεβα αποδεικνύει ότι η βία είναι παντού και δίπλα μας. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να μετατραπούμε σε θύμα. Το γεγονός ότι σήμερα στους δρόμους μπορεί να κάνουμε κάποια παρατήρηση σε έναν οδηγό κι αυτός να βγει να μας σκοτώσει (έγινε κι αυτό...), αποδεικνύει ότι κανείς μας δεν μπορεί να μείνει αμέτοχος της βίας.
Γι' αυτό κι έχει μεγάλη σημασία να βρεθεί ο δολοφόνος της Κωνσταντίνας. Για να πάρουν ένα μήνυμα και οι θύτες. Σε όποιον αρέσουν τα όπλα και οι εκκαθαρίσεις... ας ανέβει στο βουνό. Όλο και θα βρει καμιά νάρκη ξεχασμένη από το 1949.

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

ΝΔ: Ηγεμονία, ιδεολογία και αναζήτηση της αυθεντικότητας

Στην ομιλία του στο συνέδριο της ΝΔ (εδώ), ο υποψήφιος πρόεδρος Παναγιώτης Ψωμιάδης είπε: «Κουράσαμε τον κόσμο μας, χαρίσαμε την κοινωνία σε αριστερές δυνάμεις». Ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Το «χαρίσαμε» σημαίνει ότι κάποτε την κατείχαμε, την κοινωνία. Έχω κάτι και το χαρίζω και σήμερα αυτή η κοινωνία είναι στα χέρια των αριστερών δυνάμεων.
Προφανώς εννοεί ο υποψήφιος ότι η μείωση των ελλειμμάτων διά των φόρων και της λιτότητας, όπως κάνει σήμερα η κυβέρνηση, είναι «αριστερή» πολιτική.
Ή μπορεί απλώς να εννοεί ότι δεν πειράζει να βάζουμε φόρους και να επιβάλλουμε λιτότητα για να πέσουν τα ελλείμματα, φτάνει η κοινωνία να ανήκει στις «δεξιές» δυνάμεις.
Το «χαρίσαμε» είναι πολύ δηλωτικό της αντίληψης για την πολιτική.

Υπάρχει όμως και μια άλλη εκδοχή του ετεροπροσδιορισμού από την αριστερά.
Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος γράφει στην ιστοσελίδα του (εδώ, το κείμενο ανέσυρε και ο φίλος so what): «Στην λεγόμενη κεντροδεξιά στην Ελλάδα επιμένουν να αγνοούν μια δραματική πραγματικότητα. Οι μετεμφυλιακές ενοχές που ενστάλαξαν επάνω της οι ρεβανσιστικές δυνάμεις της Αριστεράς για τις άδικες εν πολλοίς διώξεις της εποχής εκείνης την έχουν εξορίσει σε ιδεολογική έρημο. Και στελέχη και οπαδοί της συχνά φέρονται σαν να ντρέπονται που δεν είναι αριστεροί. Η καταξίωση των απόψεων της αριστεράς είναι σχεδόν καθολική».
Πρόκειται για έναν κλασσικό μύθο, διαδεδομένο στην ελληνική δεξιά: Μας έχει αλώσει η αριστερά, πρέπει να είμαστε περήφανοι για την ιδεολογία μας, δεν είναι κακό να είσαι δεξιός κλπ). Ακούγεται πολύ αυτές τις ημέρες κι από την ομάδα Σαμαρά.
Είναι μύθος γιατί ουδέποτε η αριστερά ηγεμόνευσε στην πατρίδα μας. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι το ΠΑΣΟΚ ανήκει στην αριστερά, η εκλογή του έγινε το 1981, 30 χρόνια δηλαδή μετά το τέλος του εμφυλίου.
Δεν μπορεί να υπάρχει ιδεολογική ηγεμονία χωρίς πολιτική και κοινωνική ηγεμονία. Οι πολιτικές που αναπτύχθηκαν στην ελληνική οικονομία χαρακτηρίζονταν πάντα από αναπαραγωγή καπιταλιστικών μοντέλων ανάπτυξης. Δεν υπάρχει περίπτωση μια χώρα να είναι καπιταλιστική με καταξιωμένη την αριστερή ιδεολογία. Είναι πολιτικά αδύνατο.
Αλλά ούτε καν οι αναδιανεμητικές πολιτικές του ΠΑΣΟΚ το διάστημα 1981- 1985 μπορούν να θεωρηθούν «αριστερές»- το πολύ να τις πεις σοσιαλδημοκρατικές.

Ο μύθος της καταξίωσης συνεπώς των αριστερών απόψεων, θέλει νομίζω περισσότερο να τονίσει την αδυναμία των «δεξιών» απόψεων να φτιάξουν έναν αντίθετο κυρίαρχο «μύθο», μια ανάγνωση του παρόντος και κυρίως του παρελθόντος.
Δεν χρειάζεται όμως να υπάρχει ένας τέτοιος μύθος. Και φυσικά ουδέποτε ευδοκίμησε μία και μόνη ανάγνωση της ιστορίας.
Και η δεξιά και η αριστερά είναι γεμάτη από ιδέες, ιδεολογήματα, κοινοτοπίες και στερεότυπα. Το ότι αποτελούν, όμως, μια σύνθεση απόψεων και όχι ίσως ένα «καθαρό» ρεύμα, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ιδεολογία.
Το να είσαι υπέρ της ιδιωτικής οικονομίας ή του λιγότερου κράτους, δεν συνιστά ιδεολογία και μάλιστα στην πιο καθαρή θα έλεγα έκφανση;
Α, και τι ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς έχουμε σε αυτή τη χώρα, όταν διαχρονικά η Εκκλησία έχει πρώτο ρόλο, η λογοκρισία είναι στην πρώτη γραμμή και το «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» με διάφορες παραλλαγές αγγίζει την πλειοψηφία των Ελλήνων, αριστερών, κεντρώων και δεξιών (με καλύτερο παράδειγμα της ταύτιση των απόψεων του ΚΚΕ και του ΛΑΟΣ για τον γάμο των ομοφυλοφίλων).

Προφανώς και στη Νέα Δημοκρατία υπάρχει ένα πρόβλημα ταυτότητας. Το έχουν πλέον όλα τα μεγάλα κόμματα εξουσίας στην Ευρώπη, που έχουν γίνει multi για να μπορέσουν να αγγίξουν τους πολλούς και τους μεσαίους. Έχω την αίσθηση όμως ότι η συνεχής αγωνία για μια πιο αυθεντική, δεξιά ιδεολογία, οδηγεί εν τέλει στον μαρασμό, τον περιορισμό και στη μετατόπιση προς τα ακροδεξιά. Ειδικά στη χώρα μας, όπου και το κράτος δεν εκσυγχρονίστηκε, αλλά και η δεξιά πολιτικά δεν μπορεί να αποκολληθεί από τους προπάτορές της στην ΕΡΕ και το προπολεμικό Λαϊκό Κόμμα. Αλλά αυτό μοιάζει περισσότερο με αναπηρία παρά με κάποια τυχόν ιδεολογική έρημο.
Και τον τελευταίο επιχειρηματία μέλος της ΝΔ να ρωτήσεις πάντως, μια χαρά θα σου περιγράψει τις αρχές της επιχειρηματικότητας στον καπιταλισμό. Χωρίς καν να ονομάσει τις απόψεις του «ιδεολογία» ή να τις χαρακτηρίσει «δεξιές».
Αλλά τότε θα ανοίξει εκ νέου η συζήτηση για το πόσο ιδεολογική είναι η επιχειρηματικότητα, πόσο ουδέτερη η οικονομία ή πόσο τέλειωσαν οι ιδεολογίες. Αυτή τη συζήτηση θα την κάνουμε αν εκλεγεί η Ντόρα Μπακογιάννη. Αν εκλεγεί ο Αντώνης Σαμαράς θα επιστρέψουμε στην «αυθεντικότητα» της πατριωτικής δεξιάς και την περηφάνια να είναι κανείς δεξιός. Και τότε θα αποκτήσουμε επιτέλους ένα περήφανο ΚΚΕ και μια περήφανη ΝΔ.

(ας ελπίσουμε ότι δεν θα θεωρηθεί το τελευταίο ως μια συμπάθεια προς τη ΝΔ της Ντόρας. Διαπιστώσεις κάνω. Και πιστεύω ότι η ΝΔ πρέπει να μετατραπεί σε ένα πολυσυλλεκτικό, κεντρώο κόμμα, με συλλογική ηγεσία. Άλλη κουβέντα όμως κι αυτή).


Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

Αντώνης Σαμαράς: Επιστροφή στο παρελθόν

Ο Αντώνης Σαμαράς ήρθε στα Γιάννενα και μίλησε στην αίθουσα του ξενοδοχείου Du Lac λίγο μετά τις 8 το βράδυ της Κυριακής. Το ακροατήριο του ήταν μικρότερο από αυτό που μάζεψαν, ο καθένας στη δική του εκδήλωση,  οι τέσσερις πρώτοι υποψήφιοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ του νομού Ιωαννίνων κατά τον πρόσφατο προεκλογικό αγώνα.
Ήταν ένα κοινό αμήχανο, λόγω του πρωτόγνωρου της κατάστασης. Μου θύμισε τις συγκεντρώσεις του Γιώργου Παπανδρέου το 2005 και μετά που δεν ήξεραν οι του ΠΑΣΟΚ αν πρέπει να τον φιλήσουν ή πότε να χειροκροτήσουν.
Σιγά σιγά πάντως το κοινό ζεστάθηκε και άρχισε να χειροκροτεί θερμά τον υποψήφιο της ΝΔ.
Ο Αντώνης Σαμαράς έκανε κάτι πρωτότυπο- όχι τόσο πρωτότυπο, το κάνουν και κάποιοι ξεχασμένοι στο ΠΑΣΟΚ ακόμα και σήμερα που μείναν στο παλιό καλό κόμμα του λαού:  Μνημόνευσε την "παράταξη" του '80, τη Νέα Δημοκρατία του Ευάγγελου Αβέρωφ και του Κωνσταντίνου Καραμανλή- όχι αυτή τη φορά δεν θυμήθηκε το δάκρυ για τη Μακεδονία, κάτι που ήδη του προκαλεί επικοινωνιακό πρόβλημα. Οι αναφορές του στο "μακεδονικό" και τα διεθνή ήταν ελάχιστες.
Ο Αντώνης Σαμαράς "επιστρέφει" στη "μητέρα" παράταξη. Εκεί, στην αγκαλιά της, όλα είναι ειδυλλιακά και αμόλυντα. Αγνά. Ναι, κάποτε υπήρξε μια παράταξη που εξέφραζε όλον το λαό, που ήταν στυλοβάτης του συστήματος. Εκεί επιστρέφουν όλα τα παιδιά που έχασαν το δρόμο τους.
Μόνο που αυτή η παράταξη δεν υπήρξε ποτέ. Και σήμερα δεν έχει νόημα να τη μνημονεύεις.
Κανείς λογικός πολίτης δεν ενδιαφέρεται πώς έσωσε ο Αβέρωφ το κόμμα το 1981 από τη μετεκλογική εξαφάνιση- κι ας αφιέρωσε πολλή ώρα σε αυτή τη μνήμη ο Αντώνης Σαμαράς. Με το παρελθόν, το ωραιοποιημένο και ανιστόρητο, δεν πας πουθενά σήμερα.
Θα έχει πάντως ενδιαφέρον να δούμε πώς θα ψηφίσουν τα "απλά μέλη" της παράταξης. Δείχνουν όντως ενδιαφέρον για το παρελθόν. Προσπαθώντας να αποφύγουν το παρόν ίσως.

Για τον Αντώνη Σαμαρά ρίχνετε και μια ματιά εδώ.

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Σε περιόδους δημοκρατίας, δεν είμαι με κανέναν που κρατάει όπλα

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το τρομοκρατικό χτύπημα εναντίον των έξι αστυνομικών, μας βάζει και σε μια νέα φάση. Μέχρι τώρα γνωρίζαμε το ιδεολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνταν η εγχώρια τρομοκρατία, ένα πλαίσιο που μπορούσαμε κάπως να το χαρτογραφήσουμε παραπέμποντας στην ιστορική αριστερά. Πλέον, το μόνο που γνωρίζουμε με ασφάλεια είναι ποιοι είναι οι "στόχοι". Είναι οι αστυνομικοί, οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι εργολάβοι, οι δικαστές. Και παλιότερα ήταν οι ίδιοι, τώρα όμως αρκεί η ιδιότητα του "στόχου" για να "εξηγήσει" και το χτύπημα. Και... νοσηλευτή που θα περνάει τυχαία να σκοτώσουν οι τρομοκράτες ή ως "άμαχο" θύμα ενός "πολέμου" (τους) θα τον θεωρήσουν ή ως δημόσιο υπάλληλο θα τον ενοχοποιήσουν. Μονά ζυγά δικά τους, ή αλλιώς όποιος διαθέτει κουμπούρια έχει και το δίκιο που μπορεί να επιβάλλει. Περιέργως η "αστική" δικαιοσύνη θεωρεί τον κατηγορούμενο αθώο μέχρι της αποδείξεως του αντιθέτου, ενώ το σύγχρονο αντάρτικο πόλεων θεωρεί όσους "σιωπούν", συνένοχους.
Παρ' όλα αυτά, η απάντηση σε αυτού του είδους την τρομοκρατία είναι μονοδιάστατη. Αρκεί να κάνουμε μια πορεία που να λέει "φτάνει πια" όπως ζητάνε τις τελευταίες μέρες πολλοί δημοσιογράφοι και κάποιοι πολιτικοί; Μήπως το κάνουμε μόνο και μόνο για να διαχωρίσουμε τη θέση μας; Και προφανώς δεν είναι κακό να διαχωρίζεις τη θέση σου γιατί είναι εμφανές πια ότι ο μόνος ρόλος της τρομοκρατίας είναι να αυξάνει τη στρατιωτικοποίηση του κράτους και να ενισχύει τα ερείσματα της ακροδεξιάς.
Το ζήτημα όμως είναι ποιος θέτει τα ερωτήματα. Προς το παρόν τα ερωτήματα τα θέτει ή ο τρομοκράτης με το καλάσνικοφ ή το κράτος. Ανάμεσα δεν υπάρχει. Μέχρις τουλάχιστον να μπορέσουμε να βρούμε έναν τρόπο να πούμε και "φτάνει πια" και "πολιτικά δικαιώματα σε κάθε πολίτη".
Το έχουμε ξαναπάθει αυτό με τα διλήμματα. και δεν διαλέξαμε ούτε τον Κάραζιτς ούτε τον ΝΑΤΟ. Ούτε τον Μπους ούτε τον Σαντάμ.Ήμασταν λίγοι τότε, αλλά είχαμε δίκιο.
Σε αυτή τη νέα φάση της τρομοκρατίας στην Ελλάδα, δεν είμαστε με κανέναν που κρατάει όπλα. Ας τα αφήσουν κάτω και οι δύο πλευρές.