Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017

Εξωτικό χρήμα: Η αίσθηση ότι σε κοροϊδεύουν κατάμουτρα

Δεν χρειάζεται να φθονείς τον πλούτο, δεν χρειάζεται να φθονείς κανέναν. Ο φθόνος είναι τοξική κατάσταση. Σε τρώει από μέσα σου, ενώ ο άλλος… παραμένει πλούσιος. Και βέβαια δεν θα αλλάξει αύριο ο κόσμος μας, δεν θα μειωθούν οι ανισότητες, δεν θα γίνουν λιγότερο πλούσιοι οι πλούσιοι. 

Άλλο όμως αυτό, άλλο το να καταλαβαίνεις πώς κυλούν τα πράγματα και τι κουβαλάει μαζί του ο χρόνος κι άλλο να αποδέχεσαι ως «αυτονόητη», «εκ θεού», ή «φυσική», την κατάσταση γύρω σου. Κι  αυτό είναι ένα οριακό σημείο. Γιατί δεν μπορεί να περηφανεύεσαι στις ρούγες και τις πλατείες ότι είσαι κάποιος παράγοντας όταν όλα τα κληρονόμησες και δεν εργάστηκες γι’ αυτά, ούτε καν ξέρεις τι σημαίνει παραγωγή και εργασία. Ούτε δικαιούσαι αναγνώρισης για το θεάρεστο έργο σου στην κοινωνία όταν βγάζεις κέρδος από την αμοιβή εξαθλιωμένων εργατών στον Τρίτο Κόσμο. Για να μην πούμε για τους διάσημους καλλιτέχνες που πιστεύουν κι αυτοί ότι δικαιούνται από κάποιο αόρατο χέρι της αγοράς αυτές τις τεράστιες αμοιβές του λαμπερού τους κόσμου και δεν είναι η βαριά χειραγώγηση συνειδήσεων που κάνει η βιομηχανία του τρόπου ζωής ανά τον πλανήτη που παράγει όλο αυτό το χρήμα. Μερικά μόνο παραδείγματα αυτά.

Θέλω να πω, ότι σε όλη αυτήν την ιστορία με τους φορολογικούς παραδείσους και τα κρυμμένα λεφτά σε νησιά με εξωτικά ονόματα, το θέμα δεν είναι η νομιμότητα του συστήματος, αλλά  αυτή η αίσθηση που έχουν πολλοί στον κόσμο ότι τους κοροϊδεύουν κατάμουτρα. Και μπορεί να μην είπε η Μαρία Αντουανέτα στους πεινασμένους να φάνε παντεσπάνι, αλλά κάποιοι μοιάζει με τον τρόπο τους να το λένε στους πολύ περισσότερους που μέχρι πρότινος δεν ήξεραν καν ότι το χρήμα αυξάνει τόσο πολύ με το που περνάει τα σύνορα. 
Κατά τα άλλα, η Γαλλική Επανάσταση, μοιάζει με υπόμνηση προς όλες τις πλευρές για το τι μπορεί να σου ξημερώσει κάποια μέρα.