Σάββατο 21 Μαΐου 2016

Διπλό το νόημα της αλληλεγγύης


 Πολύ ενδιαφέροντα είναι τα στοιχεία για το προσφυγικό που φέρνει στο φως η έκθεση της Interpol και της Europol και τα οποία βρήκαν ευρεία δημοσιότητα (εδώ).
Πάνω από 5 δισεκατομμύρια ευρώ ήταν πέρσι τα κέρδη για τους διακινητές ανθρώπων, εκμεταλλευόμενοι το κύμα μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών προς την Ευρώπη
Εννέα στους δέκα πρόσφυγες και μετανάστες που εισήλθαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2015 βασίστηκαν σε «υπηρεσίες διευκόλυνσης», κυρίως δίκτυα εγκληματιών που προσαρμόζουν και επεκτείνουν τη δράση τους σε όλο το μήκος των προσφυγικών διαδρομών, ενώ αυτό το ποσοστό αναμένεται να είναι μεγαλύτερο φέτος,
Οι περισσότεροι από τους ένα εκατομμύριο και πλέον μετανάστες και πρόσφυγες που εισήλθαν σε κράτη– μέλη της ΕΕ τον περασμένο χρόνο, πλήρωσαν από 3.000 ευρώ έως 6.000 ευρώ. Από αυτό προκύπτει ότι μέσος όρος του συνολικού κέρδους να κυμαίνεται από 5 έως 6 δισεκατομμύρια ευρώ.
Τα νούμερα είναι απίστευτα υψηλά σε αυτά που διαβάζουμε. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζουμε κάτι ανάλογο. Ούτε θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση ότι τα κυκλώματα χρησιμοποιούν και τοπικά δίκτυα ή ότι ξεπλένουν τα χρήματα σε υγιείς επιχειρήσεις. Πώς αλλιώς να γίνει;
Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε εμείς που συχνά χάνουμε τη μεγάλη εικόνα και τρομάζουμε από όσα συμβαίνουν στο μικρό μας περίγυρο είναι ότι μπορεί ο πρόσφυγας και ο μετανάστης να έχουν τα δικά τους κίνητρα όταν περνάνε τα σύνορα- το κίνητρό τους είναι κυρίως να φύγουν μακριά από τον πόνο, τον θάνατο ή τη φτώχεια- για πολλούς όμως άλλους, ο πρόσφυγας δεν είναι παρά ένα εμπόρευμα, ένα μέσο για να βγάλουν λεφτά. Κι αυτό πρέπει να κάνει όλους εμάς τους φιλήσυχους πολίτες, διπλά πιο αλληλέγγυους στους πρόσφυγες γιατί έτσι σηκώνουμε κι ένα τείχος προς το έγκλημα.




Τρίτη 17 Μαΐου 2016

Πέρα από τις προσωπικές αφηγήσεις


Το πιο εύκολο είναι να κάνεις πολιτική χωρίς να σε αφορά εσένα προσωπικά. Έτσι, αναγνωρίζεις άμεσα τη σημασία του ουκρανικού τραγουδιού που κέρδισε τη Eurovision επειδή «επιτέλους, αναδείχτηκαν τα εγκλήματα του Στάλιν». Και δεν σε νοιάζει που αύριο μπορεί κάποιος άλλος να τραγουδά για τα «εγκλήματα των Ελλήνων» στον δικό του λαό. Εδώ έφτασαν επιστήμονες να μας λένε ότι οι Έλληνες πρέπει να αποζημιώσουν τους Γερμανούς για την Κατοχή και όχι το αντίθετο που επιβάλλει η κοινή λογική.
Σε ένα κάποιο επίπεδο- όχι ασήμαντο- όλα είναι προσωπικές ιστορίες και ως τέτοιες έχουν τη δική τους σημασία. Σωστό. Σε προσωπικό επίπεδο, κάθε αφήγηση είναι σημαντική. Είναι σημαντική η αφήγηση του Τατάρου που συνεργάστηκε με τους Ναζί, εκείνου που συνεργάστηκε με την Αντίσταση κι εκείνη των απογόνων των θυμάτων των Ναζί ή του Στάλιν. Ως προσωπικές ιστορίες μπαίνουν η μία δίπλα στην άλλη και θεωρούνται όλες σημαντικές γιατί μας αποκαλύπτουν το μέρος ενός κόσμου.
Εκεί είναι όμως που έρχεται η επιστήμη της Ιστορίας για να ελέγξει, να θέσει προτεραιότητες, να συγκρίνει και να συνθέσει, να μας δώσει διαστάσεις του χρόνου και του χώρου.
Κι εκεί είναι που έρχεται και η πολιτική, για να ενώσει τα κομμάτια, να βρει το νέο, συλλογικό όλον και να υπερβεί τις κατακερματισμένες ατομικότητες και τις ξεχωριστές αφηγήσεις.

Φυσικά όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν σε έναν διαγωνισμό τραγουδιού. Το θέμα είναι πού μπορούν να γίνουν; Πού θα δώσουμε χώρο στην Ιστορία και την πολιτική ώστε να βρεθούν οι νέες συνισταμένες της συνύπαρξης; Ποιος θα ενώσει τα κομμάτια;