Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

Γιατί τα ελληνικά κακέκτυπα των εντύπων του Μέρντοχ δεν ακολουθούν το παράδειγμά του και σήμερα;

Αφού οι περισσότεροι των ΜΜΕ στην Ελλάδα επικαλούνταν τα έντυπα του Μέρντοχ και την επιτυχία τους για να καλύπτουν τις αθλιότητές τους, γιατί τώρα δεν τα ακολουθούν στην πτώση τους; Ούτε κιχ δεν βγάζουν στην Ελλάδα όσοι μας έλεγαν ότι ο κιτρινισμός τους είναι η "νέα δημοσιογραφία".
Στο μεταξύ βέβαια φρόντισε και η "σοβαρή" δημοσιογραφία να αυτοχειριαστεί οπότε το τοπίο είναι πολύ χειρότερο από αυτό στην Αγγλία ή την Αμερική.

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Η προλεταριοποίηση των ταξιτζήδων

Οι ταξιτζήδες αντιδρούν έντονα γιατί γνωρίζουν ότι τους περιμένει μια άγρια προλεταριοποίηση. Το άνοιγμα όμως του επαγγέλματος είναι αναπόφευκτο γιατί πρώτον ο κόσμος αδιαφορεί πλέον για τα αιτήματα των κλειστών ομάδων και δεύτερον γιατί η κυβέρνηση χρειάζεται ένα «θύμα» αυτήν την περίοδο ώστε να δείξει ότι ασκεί μεταρρυθμιστικές πολιτικές- το δοκιμάζει και με τα πανεπιστήμια, αλλά με τα ταξί κάνει πολύ εύκολο γκελ στην «κοινή γνώμη» που χειραγωγείται από τα ΜΜΕ.
Η απελευθέρωση άνευ όρων που επιχειρεί η κυβέρνηση, αρνούμενη ακόμα και το στοιχειώδες του συσχετισμού των αδειών με τον πληθυσμό κάθε περιοχής (αυτό το σημείο το κρατάει για υποχώρηση αν δει ότι αγριεύουν επικοινωνιακά τα πράγματα), θα επιτρέψει σε όποιον θέλει να μπει στη δουλειά. Αν δουλεύει κάθε μέρα επί 16 ώρες, είναι πιθανό- πιθανό λέμε- να βγάλει ένα μεροκάματο. Και φυσικά θα πάρει μερίδιο από όσους ήδη δουλεύουν 16 ώρες για ένα μεροκάματο.
Αυτό ακριβώς είναι προλεταριοποίηση ενός κλάδου που πριν από 20 χρόνια αν δούλευε επί 16 ώρες, μπορούσε να φτιάξει ένα σπίτι και να σπουδάσει τα παιδιά του ώστε να τα κάνει μέλη της μεσαίας τάξης. Κάποιοι λίγοι πλούτιζαν κιόλας με την άτυπη συγκέντρωση αδειών και οχημάτων. Πάνε όμως αυτά…
Το παράδοξο- όχι βέβαια για την κατάσταση στην Ελλάδα- είναι ότι τα ταξί παίζουν ένα τόσο μεγάλο ρόλο ακόμα στην ελληνική κοινωνία. Αυτό γίνεται γιατί αντικαθιστούν τις δημόσιες συγκοινωνίες στην Αθήνα αλλά και σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Περί αυτού όμως, περί δημοσίων συγκοινωνιών, μιλιά στην κυβέρνηση. Γιατί οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να αφορούν μόνο όσους θέλουν να μπουν σε ένα επάγγελμα, αλλά και όσους έχουν ανάγκη να μετακινούνται.

Σάββατο 16 Ιουλίου 2011

Πολλά χρόνια στη Λευκάδα

Η Λευκάδα είναι σαν στρείδι, αποκτά ενδιαφέρον όταν  την ανοίγεις. Μόνο που αυτό μπορεί να σου πάρει πολλά χρόνια.

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

Πανεπιστήμια χωρίς αξιοκρατία δεν είναι δημοκρατικά

Η κυβέρνηση προωθεί τη "μεταρρύθμιση" στα πανεπιστήμια μέσα στο καλοκαίρι, θέλοντας να αποδείξει ότι έχει τη δύναμη να ασκεί πολιτικές την ώρα που η οικονομία βρίσκεται σε χρεωκοπία. Πολλοί όμως ανταποκρίνονται ζητώντας να τελειώνουμε τώρα με το σπάταλο, αναξιόπιστο και πελατειακό δημόσιο πανεπιστήμιο. Η επόμενη μέρα όμως μπορεί να είναι χειρότερη και στη θέση ενός κακού δημόσιου πανεπιστημίου να έχουμε ένα κακό ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Και πάλι θια αναρωτηθεί ένας τρίτος: Και τι πειράζει; Πειράζει, γιατί εμπεδώνεται η πεποίθηση ότι θα σπουδάζουν μόνο όσοι μπορούν (ή έχουν) και όχι όσοι θέλουν. Αν αλλάξει αυτή η βασική αρχή της δημοκρατίας, τότε η βύθιση στο κακό θα είναι ακόμα ταχύτερη.
Μόνο που στα ελληνικά πανεπιστήμια έχουμε πολύ δημοκρατία ενίοτε, αλλά δεν έχουμε καθόλου αξιοκρατία και αξιοπιστία. Μόνοι μας δηλαδή σε αυτή τη χώρα, βυθιστήκαμε στο κακό και δεν έχουμε καμιά ανάγκη κανέναν να το κάνουμε χειρότερο. Αρκεί ο εαυτός μας...

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

Τρέχοντας να προλάβεις (Νικιάνα ΙΙ)

Τρέχοντας να προλάβεις αυτό που ένιωσες και απέφυγες να του δώσεις σημασία.
 Μου λένε ότι μετά από δύο τζιν, η μπύρα θα με χαλάσει.  Μπροστά από τον "Πανταζή" στην παραλία, το φεγγάρι γεμίζει γρήγορα. Τα παιδιά τέλειωσαν με το σκέιτ κι αντέχουν ακόμα...

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Καλοκαίρι είναι οι αυθεντικές χειρονομίες (Νικιάνα Ι)

Στο εργώδες αυτήν την ώρα λιμανάκι της Νικιάνας στη Λευκάδα, το καλοκαίρι δεν είναι παρά μία πιθανότητα. Οι άνθρωποι καλούνται να κάνουν αυτό που μπορούν σε ένα παρόν που δεν τους επιτρέπει κανένα σχέδιο για το μέλλον.
Είναι δυνατόν όλος αυτός ο κόσμος γύρω να χρεωκοπήσει; Μπορεί να σταματήσει αυτή η κίνηση της ζωής; Τι άλλαξε τόσο πολύ φέτος ώστε κάποιοι πολύ μακριά από 'δώ να σχεδιάζουν τη διάλυση της χώρας;
Στο τραπέζι έχουμε καφέδες και νερά και δύο βιβλία. Τον "Γερμανό μουτζαχεντίν" του Sansal και το παλιό, αδιάβαστο βιβλίο του Νίκου Παναγιωτόπουλου Ο Ζίγκι από το Μάρφαν, και τα δύο από τις εκδόσεις Πόλις.
Φέτος στη Νικιάνα, όλες οι καφετέριες έχουν wi-fi  κι αυτό είναι μια αληθινή πρόοδος- ένα κομμάτι της ζωής μας πια είναι και το ψηφιακό μας προφίλ.
Ξέρω, ότι ο χρόνος υποτίθεται δεν μπορεί να κουβαλάει τις έγνοιες της καθημερινότητας, αν θέλει να θεωρείται ελεύθερος κι ότι στις διακοπές πρέπει "να ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας". Δεν στέκουν όμως πια, όλα αυτά τα στερεότυπα, γιατί τα έχει διαλύσει όλα ο κερματισμός, η καταστροφή κάθε έννοιας συνοχής. Κι αυτό δεν έγινε φέτος με την κρίση, αλλά έχει πολλά χρόνια τώρα. Κρατάει καιρό ο κερματισμός του όλον, η απόκλιση του χρόνου.
Γι' αυτό και οφείλουμε στον εαυτό μας να διατηρήσουμε όποια πηγή ενότητας μας έχει απομείνει, όποια στέρεα βάση έχουμε ακόμα κάτω από τα πόδια μας.
Καλοκαίρι, είναι ο χρόνος που μας επιτρέπει μία επόμενη σκέψη, μια γενναιόφρονη χειρονομία, ένα ερωτικό χάδι, μια δυνατότητα διαπραγμάτευσης με το επέκεινα. Και οι αυθεντικές σκέψεις, τα αληθινά χάδια και οι χειρονομίες της συμπάθειας, δεν χωράνε ούτε στο life style των διακοπών, ούτε στα συνθήματα της εποχής για όλα όσα χάσαμε...

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

Σαν να ζεις σε ένα διαρκές μεταίχμιο...

Το ανησυχητικό είναι ότι για πρώτη φορά τόσο έντονα, η περίπτωση να πάει κάτι πολύ στραβά έχει περισσότερες πιθανότητες από το να μην πάει. Σαν να ζεις σε ένα διαρκές μεταίχμιο...