Πέμπτη 2 Ιουλίου 2009

Το τσιγάρο μας μάρανε

Η αντικαπνιστική καμπάνια στη χώρα μας και η απαγόρευση του καπνίσματος, μετατρέπονται σε μια ακόμα δύστηνη κατάσταση, κυρίως γιατί έχει να κάνει λιγότερο με το τσιγάρο και περισσότερο με την πολιτική. Παντελώς αδύναμη η κυβέρνηση να παράγει πολιτική, περιορίζεται σε ένα ανταρτοπόλεμο επικοινωνίας που ούτε συγκροτημένα τον αναπτύσσει, ούτε έχοντας κάποιο δεδομένο στόχο. Όποιος υπουργός προλάβει να βγει στα κανάλια για τα "μέτρα" του, βγήκε.
Έτσι όμως, αυτό που μένει στον κατατρεγμένο από παντού πολίτη είναι ότι διώκεται. Το θετικό μέτρο γίνεται βάρος που τον πλακώνει. Καλείται να δηλώσει δύο και τρεις φορές τα ακίνητά του, να πληρώσει για τις διορθώσεις στη δήλωση ξανά και ξανά, να υποστεί τη βάσανο των απίθανων δημόσιων υπαλλήλων που τον περιμένουν να τον "εξυπηρετήσουν" (μπροστά μου τσακωνόταν για το πότε θα πάρουν άδεια και με λοξοκοίταγαν κιόλας) να πληρώσει νέους φόρους και νέα τέλη για τα ίδια ακίνητα (και τα ίδια ποτά που πίνει), να πληρώσει παραπάνω σε υπηρεσίες που αξίζουν πια μόνο τους φόρους τους (όπως τα τέλη των κινητών), να επιστρέψει όσα του έδωσαν όταν τον έκαψαν όπως γίνεται αυτές τις μέρες στην Ηλεία, να τακτοποιήσει τις παρανομίες του των 10 τετραγωνικών με νέους φόρους όταν κανείς πλούσιους δεν διώκεται για τις μόνιμες παρανομίες του των χιλιάδων τετραγωνικών. Κι ας μην βάλουμε κι άλλα, την ανεργία, το πάγωμα των μισθών, την ανασφάλεια.
Η απαγόρευση του τσιγάρου στους δημόσιους χώρους, μέτρο αυτονόητο για κάθε σύγχρονη κοινωνία είναι ένα ακόμα αγκάθι στο μέτωπο στη διαρκή διαδρομή προς τη σταύρωση του φορολογούμενου. Γι' αυτό και η απάντησή του θα είναι ένα νέο "αρματολίκι": Νέα αυθαίρετα, νέα φοροδιαφυγή, τσιγάρο όπου βρει, λιώμα από το τσίπουρο στα μεσημεριανά καφενεία.
Κακό στον εαυτό του κάνει θα πείτε και στην κοινωνία, αλλά μόνο καλό δεν βλέπει γύρω του. Τι νόημα έχει καν να το συζητάμε... Η απαγόρευση του τσιγάρου ηχεί σαν ανέκδοτο σε μια αυθαίρετη και βαθειά εξουσιαστική χώρα.
Κι από πίσω νόμοι που νομιμοποιούν τη χειρότερη έκφανση της εξουσίας: Δίωξη των μπλογκ και του θαρραλέου Τύπου, εξοβελισμός της τέχνης, νομιμοποίηση του Μεγάλου Αδερφού, προκλητικές χαριστικές διατάξεις στους επιχειρηματίες (από αυξημένους συντελεστές δόμησης μέχρι νομιμοποίηση των πολεοδομικών παρανομιών τους για να περιοριστούμε στα ακίνητα που είναι της μόδας ως θέμα).