Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

Μου γράφεις μια κασέτα;

Το «Για μια χούφτα βινύλια»  της Χίλντας Παπαδημητρίου είναι ένα συναρπαστικό αστυνομικό μυθιστόρημα γεμάτο από αγάπη για τη μουσική και μία πικρή γεύση για το πώς έχει καταντήσει η ζωή μας που ούτε ένα τραγούδι δεν προλαβαίνουμε να ακούσουμε πια.
Κάπου το συζητάνε και οι ήρωες και θυμήθηκα ότι μόλις πριν από λίγα χρόνια ακούγαμε μουσική από δίσκους και κασέτες. Κασέτες… Φτιάχναμε μία λίστα και πηγαίναμε να μας γράψουν μία, που μετά τη λιώναμε. Ποιος είχε ακούσει τότε για τα πνευματικά δικαιώματα;
Μετά ήρθανε τα cd βέβαια με τον απίστευτα καθαρό ήχο και τώρα πια οι μουσικές «κατεβαίνουν» και ζουν μέσα σε μικροσκοπικές ψηφιακές συσκευές.
Δεν χρειάζεται να νοσταλγούμε τη διαδικασία. Πριν μερικά χρόνια πρέπει να πέταξα όλες τις κασέτες που είχα, ακόμα και μια σειρά εκπομπών που έκανα για τα κόμικς στη Θεσσαλονίκη, τη μοναδική τότε σε όλη την Ελλάδα για την 9η τέχνη.
Δεν θέλω να δένομαι με όλα τα αντικείμενα που μένουν πίσω για να θυμίζουν το παρελθόν. Καμιά φορά πρέπει να κόβεις την εύκολη νοσταλγία για να αφήνεις χώρο για τα πιο σημαντικά.
Αυτό όμως που λείπει πια είναι η διαδικασία. Να βρεις το τραγούδι, να το εντάξεις σε ένα πλαίσιο, να το βάλεις στον δικό σου κόσμο. Τώρα όλα είναι πλέον στο Δίκτυο. Καλύτερα βέβαια, από το να σιγοτραγουδάς λάθος τους στίχους επειδή δεν σου φτάνουν τα αγγλικά σου. Αλλά η διαδικασία μετράει. Η μουσική είναι μία μύηση. Δεν είναι τεχνική. Ούτε διατίθεται τόσο εύκολα όσο νομίζουμε.

Το βιβλίο επανακυκλοφορεί σε έκδοση τσέπης σε πολύ χαμηλή τιμή

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Οι Φύλακες του Γαλαξία είναι πολυπολιτισμικοί


Οι Φύλακες του Γαλαξία, η ταινία που παίζεται αυτές τις μέρες στα σινεμά, είναι μία διασκεδαστική περιπέτεια υπερηρώων που βλέπεται με ευχαρίστηση από όλη την οικογένεια.
Το θέμα της θέτει δύο παραμέτρους για τη συγκρότηση των σύγχρονων κοινωνιών της Δύσης: Πώς μπορεί να λειτουργήσει ένας πολυπολιτισμικός κόσμος προς όφελος όλων και τι μπορεί να κάνει κανείς απέναντι στο Κακό, όταν αυτό παίζει χωρίς κανόνες. 
Οι ήρωες είναι μία παρέα που προέκυψε κατ’ ανάγκη κάτω από την πίεση της πλήρους εξαφάνισης των μελών της. Μία «πράσινη» γυναίκα- πολεμίστρια, ένας γήινος τυχοδιώκτης, ένα μεταλλαγμένο ρακούν ειδικό στα όπλα, ένα ανθρωποειδές- δέντρο, ένας παλαιστής. Όλοι τους με μεγάλες ικανότητες, υποψήφια θύματα του κακού που θέλει να εξολοθρεύσει τον πολιτισμένο κόσμο ενός εξωγήινου πλανήτη. Αν και μάλλον εξωγήινοι είναι όλοι στο βαθμό που ο γήινος να είναι εξαίρεση- είμαστε άραγε όλοι παιδιά της μετανάστευσης;
Μπροστά στον κίνδυνο της εξόντωσης, η παρέα ενώνεται, παρά το γεγονός ότι μέχρι και την ύστατη ώρα, το θέμα της εμπιστοσύνης μεταξύ τους είναι ένα ερώτημα παρά μία βεβαιότητα.
Χωρίς συνεργασία πάντως δεν γίνεται τίποτα.
Αλλά η μάχη με το Κακό δεν είναι παίξε γέλασε και θα χρειαστεί και η επίκληση κι άλλων ικανοτήτων, με σημαντικότερη αυτήν της υπέρβασης, της προσπάθειας που επιδιώκει το κοινό καλό και όχι μόνο το ατομικό συμφέρον. Οι σούπερ ήρωες θα κερδίσουν μόνο όταν αγωνιστούν για το καλό του πολιτισμού, για τον πλανήτη στον οποίο υποψιαζόμαστε ότι δουλεύει καλύτερα η δημοκρατία. 
Μανιχαϊστικά, όλα αυτά θα πείτε, απλοϊκά. Για αμερικανιά μιλάμε, για κόμικς με σούπερ ήρωες. Έλα όμως που αυτά είναι τα μεγάλα διλήμματα του κόσμου μας. Τι κάνεις με τον «άλλο», τι είναι ατομικό και τι συλλογικό συμφέρον, ποιες είναι οι ηθικές αξίες του κόσμου μας; Με αυτά τα ερωτήματα δεν ταλαιπωρούνται πια οι κοινωνίες μας;
Και μία ακόμα παρατήρηση: Οι ήρωες, έχουν χάσει κάποιον δικό τους, από την οικογένειά τους. Μιλάμε για την απώλεια, την ορφανιά. Τι συμβαίνει; Γιατί αυτό το στοιχείο έρχεται στο επίκεντρο και τι σχέση έχει με την ευρύτερη συζήτηση για το τι γίνεται με την οικογένεια στον σύγχρονο κόσμο; 
Χιούστον, έχουμε πρόβλημα με την οικογένεια;