Ο Σάββας Κωφίδης επέστρεψε (ευτυχώς)

Μια πολύ καλή είδηση τις τελευταίες ημέρες είναι ότι ο Σάββας Κωφίδης επέστρεψε στη Σούπερ Λιγκ. Ανέλαβε προπονητής στην αγαπημένη του ομάδα, τον Ηρακλή (μπράβο Ηρακλή που δεν σκέφτηκες κάποιο δήθεν όνομα για τον πάγκο). Ο άνθρωπος που διαβάζει Νίτσε και πηγαίνει σε συναυλίες χέβι μέταλ (ρίξτε μια ματιά κι εδώ) και όλοι τον θυμόμαστε από την προηγούμενη θητεία του στην ίδια ομάδα για το πόσο μετρημένος και σοβαρός είναι, αξίζει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του ελληνικού ποδοσφαίρου. Άλλωστε μια χαρά τα είχε πάει την προηγούμενη φορά.

Δεν θέλω σώνει και καλά να είναι όλοι οι παίχτες και οι προπονητές σαν αυτόν, αλλά δεν μπορεί το ποδόσφαιρο να έχει καταλήξει μόνο, στα χέρια αμόρφωτων ποδοσφαιριστών και διαπλεκόμενων παραγόντων. Ο Κωφίδης δείχνει ότι υπάρχουν κι άλλοι σε αυτό το χώρο, που συνήθως δεν έχουν φωνή στα μέσα ενημέρωσης, αλλά και μυαλό έχουν και μπάλα ξέρουν.
Ας φανούν λίγο περισσότερο...

Ποτά, χωρίς τσιγάρα. Και τσίπουρο με ή χωρίς γλυκάνισο

Στο σπίτι αυτές τις μέρες κυκλοφορούν μπουκαλάκια με τσίπουρο. Μας τα στέλνουν όσοι μας αγαπάνε. Είναι δύο ειδών, το ένα γιαννιώτικο και το άλλο με γλυκάνισο, από τη Λάρισα. Δεν τα πίνουμε όλα αυτά βέβαια, αλλά όλο και κάτι θα καταφέρουμε- γι' αυτό άλλωστε είναι και οι φίλοι. Τα δύο διαφορετικά όμως τσίπουρα μου θυμίζουν τις δύο "πατρίδες" της οικογένειας, λειτουργούν σαν υπόμνηση καταγωγής. Το ίδιο το τσίπουρο δεν είναι για μένα κάποιο είδος κιβωτού μνήμης. Όταν το πίνω δεν θυμάμαι κάτι, δεν ανακαλώ κάτι από το παρελθόν. Φαντάζομαι ότι αυτό σημαίνει ότι δεν είμαι αλκοολικός ή ότι δεν πίναμε στην αστικοποιημένη μας οικογένεια που άφησε το χωριό πριν ακόμα γεννηθώ εγώ.
Είναι νόστιμο ποτό όμως και θυμίζει κάτι από αληθινά φρούτα, από πραγματική φύση. Αν και για μένα, η παγωμένη βότκα λειτουργεί περισσότερο σαν προσωπικό ελιξήριο μνήμης.
Θυμάμαι πότε έπινα βότκα. Κι από πότε άρχισε να μου αρέσει το ουίσκι. Και πώς διασκεδάζω τα καλοκαίρια με το τζιν. Κι ότι μου αρέσουν- πάντα μου άρεσαν-τα μεγάλα τετράγωνα παγάκια που αργούν να λιώσουν.

Σημάδια ταυτότητας

Σημάδια ταυτότητας.
Σημεία όχι των καιρών, αλλά δικά μου. Εγώ τα αναγνωρίζω, οι άλλοι όχι, έτσι πάει.
Εγώ μέσα, οι άλλοι εκεί έξω.
Βλέπω στην οθόνη τις κινούμενες εικόνες, και δεν τις βλέπω.
Ακούω και δεν ακούω.
Έχω τις δικές μου εικόνες, τους δικούς μου ήχους.
Με τα χρόνια μαθαίνεις ότι ο καθρέφτης δεν είναι συνομιλητής.
Ότι η εξοικείωση είναι διπλός κατάσκοπος από το έξωθεν παραπέτασμα. Σε βοηθάει να πηγαίνεις μπροστά, εκεί τουλάχιστον που πηγαίνουν και οι άλλοι, σε οδηγεί όμως και προς τα πίσω, εκεί που ήσουνα και δεν θέλεις να ξαναπάς.
Ο συμβιβασμός ως αναγκαία συνθήκη.
Η συναίνεση ως το κλειδί για τον κοινό βηματισμό. Γιατί αν δεν βηματίσουμε μαζί πώς αλλιώς θα πορευτούμε;