Κάτω από το Δημοτικό Ωδείο
Το Σάββατο έγινα 40 χρονών. Δεν νιώθω κάτι ιδιαίτερο, αν και το νούμερο μου προκαλεί κάποιο δέος. Θα έλεγα, πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια, αλλά είναι πολύ κοινότοπο. Πέρασαν όμως... Όχι γρήγορα γιατί τα θυμάμαι πώς πέρασαν. Θυμάμαι όμως και πώς ένιωθα όταν ήμουν 26 ή 32 και καμιά φορά είναι τόσο δυνατή η μνήμη που λέω πως ήταν χτες.
Τις κρίσεις ηλικίας τις πέρναγα πάντα νωρίτερα. Των 40 την πέρασα πριν από δύο- τρία χρόνια. Βοήθησαν σε αυτό και μερικές καταστάσεις που έμπλεξα και οι λάθος άνθρωποι που βρέθηκαν μπροστά μου στις δουλειές που έκανα. Άλλα έτσι δεν γίνεται πάντα με την κρίση; Των 30 την πέρασαν στα 27 μου, των 20κάτι στα 18. και πάει λέγοντας. Ελπίζω να συγχρονιστώ κάποια στιγμή.
Τα 40 μου τώρα με βρήκαν σε μια δύσκολη θέση. Πιάστηκε η δεξιά μου πλευρά γιατί έπαιζα πιγκ πογκ στο Wii που πήραμε. Λέω πήραμε γιατί ήταν μια οικογενειακή επένδυση για το παιδί, αλλά παίζω περισσότερο νομίζω. Τέλος πάντων.
Τα μπλογκ περνάνε κρίση διεθνώς κι ακόμα περισσότερο στη χώρα μας που βρέθηκαν στα χέρια αγράμματων. Μια διέξοδος είναι να γίνουν πιο ημερολογιακά, όπως στην αρχή τους, όχι όμως άνευ ουσίας. Το αν πιάστηκε η μέση μου από το Wii δεν είναι και τόσο σημαντική πληροφορία. Το ότι πιστεύω όμως ότι μεγαλώνοντας ο άνθρωπος γίνεται καλύτερος και πιο ελεύθερος, νομίζω ότι είναι. Το πιστεύω. Για να δούμε τι θα γίνει στη φάση 2 τούτου του μπλογκ... Θα παραμείνει πάντως μεταξύ φίλων.
ΥΓ Στο facebook είμαι πλέον ο Φιλήμων Καραμήτσος (αν και πάντα αυτός ήμουν)
