Όλα αυτά τα έχουμε ξαναδεί, δεν υπάρχει αμφιβολία. Και είναι τόσο κοινότοπα και μυρίζουν τόση μούχλα, που με κάνει να σκέφτομαι ότι για μια ακόμα φορά βρισκόμαστε μπροστά σε ένα τέλος εποχής. Τώρα που δοκίμασε κι ο Καραμανλής να κυβερνήσει, τώρα που η ΝΔ μπόρεσε να υλοποιήσει εκείνο το παλιό της όνειρο για "απαλλαγή", τώρα, όλα είναι τόσο χάλια που θα μπορούσαμε να ζούμε στο παρελθόν νομίζοντας μια χαρά ότι οδεύουμε προς το μέλλον. Αυταπατόμενοι, σαν τους παίχτες του big brother που νομίζουν ότι τους κοροϊδεύουν όλους για να πάρουν τα φράγκα, αλλά γρήγορα ανακαλύπτουν ότι έχουν γίνει κλόουν για τις τσέπες άλλων.
Νιώθω ότι δεν ανήκω εδώ, ότι δεν μου αξίζουν όλα αυτά. Κι αν το καταγράφω αυτό σε πρώτο πρόσωπο, είναι γιατί πιστεύω ότι χιλιάδες ακόμα άνθρωποι νιώθουν το ίδιο. Τι στο διάολο συμβαίνει;
Το ακόμα πιο επίφοβο είναι ότι όπως η παρακμή δεν έχει πάτο, έτσι και το τέλος εποχής δεν είναι ποτέ το... τελευταίο. Σαν την Ημέρα της Μαρμότας, θα τα ξαναζήσουμε όλα από την αρχή. Κι έχουμε τόσο εθιστεί στην επανάληψη, ώστε ακόμα κι αν παρ' ελπίδα συμβεί κάτι απρόοπτο, δεν θα το καταλάβουμε. Σαν τον Δεκέμβρη, που λες κι έγινε για να κλειστούν στο σπίτι οι νοικοκυραίοι και να συμμαζευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ στα καθ' ημάς ανανεωτικά και συναινετικά.
Αμήχανοι, εν συγχύσει και φοβισμένοι για το μέλλον, ετοιμάζουμε στο δημόσιο βίο τη διαδοχή. Την ίδια ώρα που δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει στον ιδιωτικό μας βίο.
Νιώθω ότι δεν ανήκω εδώ, ότι δεν μου αξίζουν όλα αυτά. Κι αν το καταγράφω αυτό σε πρώτο πρόσωπο, είναι γιατί πιστεύω ότι χιλιάδες ακόμα άνθρωποι νιώθουν το ίδιο. Τι στο διάολο συμβαίνει;
Το ακόμα πιο επίφοβο είναι ότι όπως η παρακμή δεν έχει πάτο, έτσι και το τέλος εποχής δεν είναι ποτέ το... τελευταίο. Σαν την Ημέρα της Μαρμότας, θα τα ξαναζήσουμε όλα από την αρχή. Κι έχουμε τόσο εθιστεί στην επανάληψη, ώστε ακόμα κι αν παρ' ελπίδα συμβεί κάτι απρόοπτο, δεν θα το καταλάβουμε. Σαν τον Δεκέμβρη, που λες κι έγινε για να κλειστούν στο σπίτι οι νοικοκυραίοι και να συμμαζευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ στα καθ' ημάς ανανεωτικά και συναινετικά.
Αμήχανοι, εν συγχύσει και φοβισμένοι για το μέλλον, ετοιμάζουμε στο δημόσιο βίο τη διαδοχή. Την ίδια ώρα που δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει στον ιδιωτικό μας βίο.
