Έτσι θα είναι για πάντα; Εκλογές, λόγια πολλά, τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, η ίδια πολιτική... Ένας αέναος κύκλος, ένα τσίρκο που κάθε τόσο στήνει την τέντα του στο περιθώριο της προσωπικής μας ζωής, μια αίσθηση ότι τούτη η προσωπική ζωή έχει αλωθεί από έναν δημόσιο χώρο αφωνίας και μαζικής χειραγώγησης.
Αυτό το μόνιμο άγχος στο λαιμό, ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι τίποτα δεν αλλάζει, δεν είναι μόνο από την κρίση και τη δύσκολη καθημερινότητα. Είναι και το δυστοπικό μέλλον που όλο και πιο έντονα καταλαμβάνει το παρόν. Θα περάσουν τα χρόνια και τίποτα δεν θα έχει αλλάξει. Θα περάσει ο καιρός, και το χέρι μας στην κάλπη θα εγκλωβίζεται όλο και πιο πολύ μέσα σε αυτή τη χαραμάδα του ψεύδους.
Δεν κάνει κανείς ένα βήμα. Κάποιοι κάνουν βήματα πίσω κυριολεκτικά, όπως το ΚΚΕ με τον Στάλιν ή το ΛΑΟΣ με το "έθνος". Αλλά κι όσοι θωρούν το μέλλον με μια κάποια συναίσθηση των απαιτήσεων των καιρών, όπως η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, οι Οικολόγοι και πιο πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ, μένουν εκεί στο παρατηρητήριο των νέων καιρών.
Έτσι, είναι παντού, θα πει κάποιος κυνικός. Έτσι είναι παντού στον κόσμο. Τους πολιτικούς τους τρέφουν οι εκλογές. Κι εμείς μένουμε με τις ματαιώσεις.
Αυτό το μόνιμο άγχος στο λαιμό, ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι τίποτα δεν αλλάζει, δεν είναι μόνο από την κρίση και τη δύσκολη καθημερινότητα. Είναι και το δυστοπικό μέλλον που όλο και πιο έντονα καταλαμβάνει το παρόν. Θα περάσουν τα χρόνια και τίποτα δεν θα έχει αλλάξει. Θα περάσει ο καιρός, και το χέρι μας στην κάλπη θα εγκλωβίζεται όλο και πιο πολύ μέσα σε αυτή τη χαραμάδα του ψεύδους.
Δεν κάνει κανείς ένα βήμα. Κάποιοι κάνουν βήματα πίσω κυριολεκτικά, όπως το ΚΚΕ με τον Στάλιν ή το ΛΑΟΣ με το "έθνος". Αλλά κι όσοι θωρούν το μέλλον με μια κάποια συναίσθηση των απαιτήσεων των καιρών, όπως η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, οι Οικολόγοι και πιο πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ, μένουν εκεί στο παρατηρητήριο των νέων καιρών.
Έτσι, είναι παντού, θα πει κάποιος κυνικός. Έτσι είναι παντού στον κόσμο. Τους πολιτικούς τους τρέφουν οι εκλογές. Κι εμείς μένουμε με τις ματαιώσεις.
