Την Παρασκευή το βράδυ στο λυόμενο θέατρο του αρχαιολογικού χώρου της Δωδώνης, κάτω
από μια φέτα φωτεινού φεγγαριού που ακουμπούσε στην Oλύτσικα, είδαμε την παράσταση σύγχρονου χορού AZIF από την ομάδα χορού Κι όμως κινείται. Η παράσταση παρουσίαζε τη ζωή του τσίρκου, του ακροβάτη, του γελωτοποιού, της μπαλαρίνας και μιας εργαζόμενης. Ο θίασος, φτάνει στην πόλη και ετοιμάζεται για την παράσταση. Οι ήρωες ζουν για εκείνες τις λίγες στιγμές στους προβολείς, εκεί που δείχνουν τον πιο
μαγικό εαυτό τους και το κοινό τους θαυμάζει. Η ζωή τους όμως δεν είναι μόνο μπροστά στους προβολείς, αλλά και πίσω. Εκεί στην καθημερινότητα, με τις ταπεινές ασχολίες του πλυσίματος των ρούχων, της οινοποσίας, της προπόνησης. Κι ακόμα με τον έρωτα, το φλερτ, τις σκέψεις, τη μοναξιά. Μέσα σε ένα λιτό, λειτουργικό και μοντέρνο σκηνικό, οι χορευτές, ώριμοι, καλογυμνασμένοι, εκφραστικοί, μας παρουσίασαν μια πολύ ζωντανή και πρωτότυπη παράσταση αναδεικνύοντας πέρα από τη δυναμική της χορευτικής τέχνης και μια εικαστικότητα καθώς και μια απρόσμενη θεατρικότητα που μας άρεσε.Με έναν έντονο ερωτισμό εξ αρχής υποδηλώνουν την ελευθεριότητα που εκφράζει το τσίρκο, αλλά και τα όρια που συναντά ο ελεύθερος άνθρωπος μέσα στο πλέγμα των σχέσεων. Ο ακροβάτης που καταρρέει όταν βλέπει την αγαπημένη του με άλλον, η γυναίκα που αισθάνεται δυνατή ώστε να χορεύει ελεύθερα, αλλά και αδύναμη όταν μένει μόνη, το κορίτσι που αδυνατεί να εκφράσει τον εσωτερικό του κόσμο και χορεύει ξέφρενα σε ένα κρεσέντο νεύρωσης, ο ερωτευμένος νέος που πολύ θα ήθελε να υποταχθεί για πάντα στον έρωτά του, αλλά…Η καλή μουσική, η φροντίδα στις λεπτομέρειες και πάνω από όλα η αξιοσύνη των χορευτών (εξαιρετική η Χριστίνα Σουγιουλτζή), έφτιαξαν τελικά μια ολοκληρωμένη, όμορφη παράσταση που άρεσε στον λιγοστό κόσμο- όχι πάνω από 100 άνθρωποι διάλεξαν να πάνε αυτό το ωραίο καλοκαιρινό βράδυ ως αυτόν τον υπέροχο αρχαιολογικό χώρο που τώρα με την Εγνατία είναι μόλις 10 λεπτά από τα Γιάννενα. Ίσως ο κόσμος να ήταν περισσότερος αν είχε προβληθεί
καλύτερα η παράσταση. Παρά τις χιλιάδες αφίσες που κολλήθηκαν στην πόλη, επικοινωνιακά το αποτέλεσμα θα ήταν καλύτερο αν ο τοπικός Τύπος (που δεν ενδιαφέρθηκε βέβαια να ψάξει μόνος του στοιχεία) ήταν κατάλληλα εφοδιασμένος για το περιεχόμενο και το είδος της παράστασης ή αν προσεγγιζόταν το νεανικό κοινό που ενημερώνεται πλέον αποκλειστικά από τα μπλογκ και τις ιστοσελίδες.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι επικοινωνιακό, αλλά έχει να κάνει με την απουσία πολιτισμού στα Γιάννενα. Οι τοπικές αρχές και κυρίως ο Δήμος και η νομαρχία δεν έχουν κανένα σχεδιασμό και καμιά έμπνευση. Όταν κάποτε στα "Ηπειρωτικά" του δήμου Ιωαννιτών βλέπαμε τα μπαλέτα του Μινσκ, τον Χατζιδάκι ή τις Ροές της Σ. Σπυράτου και φέτος έχουμε απλώς μια συρραφή από θέατρα που περιοδεύουν, τότε κατανοεί κανείς ότι έχει χαθεί ο δεσμός του κοινού με το σύγχρονο γίγνεσθαι του πολιτισμού.
Η παράσταση στη Δωδώνη διοργανώθηκε από τον Δήμο Δωδώνης, ο οποίος μάλιστα την πρόσφερε δωρεάν. Όταν ένας μικρός δήμος του νομού Ιωαννίνων μπορεί να προσκαλεί σύγχρονα σχήματα με πρωτότυπο περιεχόμενο (γιατί είχε κι άλλες, καλές εκδηλώσεις-εδώ), τότε τα πάντα είναι δυνατά. Ακόμα κι ένα φεστιβάλ σύγχρονου χορού θα μπορούσε να διοργανωθεί στα Γιάννενα (ή στο Δήμο Δωδώνης, γιατί όχι;). Φαίνεται όμως ότι οι περισσότεροι τοπικοί άρχοντες πιστεύουν ότι τα καλοκαίρια είναι για τα πανηγύρια και μόνο.
Μπράβο συνεπώς στο Δήμο Δωδώνης που μας πρόσφερε αυτήν την παράσταση, κι ελπίζουμε να συνεχίσει έτσι, αφήνοντας ίσως για λίγο στην άκρη την γκρίνια για την αναστήλωση του αρχαίου θεάτρου, για πράγματα πιο δημιουργικά, στα οποία όπως φαίνεται τα πάει μια
χαρά.
