Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το τρομοκρατικό χτύπημα εναντίον των έξι αστυνομικών, μας βάζει και σε μια νέα φάση. Μέχρι τώρα γνωρίζαμε το ιδεολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνταν η εγχώρια τρομοκρατία, ένα πλαίσιο που μπορούσαμε κάπως να το χαρτογραφήσουμε παραπέμποντας στην ιστορική αριστερά. Πλέον, το μόνο που γνωρίζουμε με ασφάλεια είναι ποιοι είναι οι "στόχοι". Είναι οι αστυνομικοί, οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι εργολάβοι, οι δικαστές. Και παλιότερα ήταν οι ίδιοι, τώρα όμως αρκεί η ιδιότητα του "στόχου" για να "εξηγήσει" και το χτύπημα. Και... νοσηλευτή που θα περνάει τυχαία να σκοτώσουν οι τρομοκράτες ή ως "άμαχο" θύμα ενός "πολέμου" (τους) θα τον θεωρήσουν ή ως δημόσιο υπάλληλο θα τον ενοχοποιήσουν. Μονά ζυγά δικά τους, ή αλλιώς όποιος διαθέτει κουμπούρια έχει και το δίκιο που μπορεί να επιβάλλει. Περιέργως η "αστική" δικαιοσύνη θεωρεί τον κατηγορούμενο αθώο μέχρι της αποδείξεως του αντιθέτου, ενώ το σύγχρονο αντάρτικο πόλεων θεωρεί όσους "σιωπούν", συνένοχους.
Παρ' όλα αυτά, η απάντηση σε αυτού του είδους την τρομοκρατία είναι μονοδιάστατη. Αρκεί να κάνουμε μια πορεία που να λέει "φτάνει πια" όπως ζητάνε τις τελευταίες μέρες πολλοί δημοσιογράφοι και κάποιοι πολιτικοί; Μήπως το κάνουμε μόνο και μόνο για να διαχωρίσουμε τη θέση μας; Και προφανώς δεν είναι κακό να διαχωρίζεις τη θέση σου γιατί είναι εμφανές πια ότι ο μόνος ρόλος της τρομοκρατίας είναι να αυξάνει τη στρατιωτικοποίηση του κράτους και να ενισχύει τα ερείσματα της ακροδεξιάς.
Το ζήτημα όμως είναι ποιος θέτει τα ερωτήματα. Προς το παρόν τα ερωτήματα τα θέτει ή ο τρομοκράτης με το καλάσνικοφ ή το κράτος. Ανάμεσα δεν υπάρχει. Μέχρις τουλάχιστον να μπορέσουμε να βρούμε έναν τρόπο να πούμε και "φτάνει πια" και "πολιτικά δικαιώματα σε κάθε πολίτη".
Το έχουμε ξαναπάθει αυτό με τα διλήμματα. και δεν διαλέξαμε ούτε τον Κάραζιτς ούτε τον ΝΑΤΟ. Ούτε τον Μπους ούτε τον Σαντάμ.Ήμασταν λίγοι τότε, αλλά είχαμε δίκιο.
Σε αυτή τη νέα φάση της τρομοκρατίας στην Ελλάδα, δεν είμαστε με κανέναν που κρατάει όπλα. Ας τα αφήσουν κάτω και οι δύο πλευρές.
