Πώς το έλεγε η Λένα Πλάτωνος, εκείνη τη μακρινή, "αθώα" εποχή: Πόσο μ' αρέσει να ανεβαίνω στο ασανσέρ και να ακούω ρουμάνικα, κάπως έτσι, νομίζω. Σήμερα, ένα τέτοιο τραγούδι θα ακουγόταν παράδοξο, μπρος σε αυτήν την επιδρομή της ακροδεξιάς ατζέντας. Σήμερα, οι λέξεις της μόδας είναι "σκούπα" ή "να καθαρίσουν οι πλατείες μας από τους ξένους" κι άλλα τέτοια.
Περπατάω στους διαδρόμους του ΙΚΕΑ στη Θεσσαλονίκη κι ακούω γύρω μου ξένες γλώσσες. Σλάβικα πολλά, αλλά και αγγλικά και γερμανικά. Μέσα σε αυτόν τον καινοφανή πύργο της βαβέλ, η παγκοσμιοποίηση είναι πιο πυκνή από οπουδήποτε αλλού. Νομίζεις ότι μπορείς να απλώσεις το χέρι και να την πιάσεις. Απλώνεις πάντως το χέρι κι αγοράζεις ένα ακόμα, φτηνό και όμορφο προϊόν, για να αποδειχθεί στην πράξη ότι το νόημα του πολιτισμού μας σήμερα είναι ότι το κέρδος ενώνει τους λαούς.
Η ρητορική της ακροδεξιάς στην Ελλάδα, αλλά κι αλλού, προσκρούει σε ένα καθοριστικό εμπόδιο: Δεν εξηγεί ότι ακόμα κι αν ο τόπος "καθαρίσει" από τους αλλότριους, οι φτωχοί ντόπιοι θα παραμείνουν φτωχότεροι. Κατά πάσα πιθανότητα θα γίνουν ακόμα φτωχότεροι αφού ο πλούτος της χώρας παράγεται κυρίως από την εργασία των μεταναστών.
Άλλωστε κανένα ως σήμερα ιστορικό παράδειγμα δεν κράτησε τόσο ώστε να αποδείξει το αντίθετο. Ακόμα και η ναζιστική Γερμανία, το καλύτερο παράδειγμα ανάπτυξης μιας χώρας στη βάση της "καθαρότητας" του λαού της, κατέρρευσε μεταξύ των άλλων και γιατί αδυνατούσε να βρει πόρους για ακόμα μεγαλύτερη ανάπτυξη. Για την ακρίβεια, ανεύρεση νέων πόρων σήμαινε και εξόντωση και καταστροφή όλου του υπόλοιπου πλανήτη.
Ο δημοκρατικός κόσμος της χώρας σήμερα αδυνατεί να δώσει διέξοδο στα προβλήματα που σωρεύει η αθρόα έλευση μεταναστών, ακριβώς γιατί δεν προτείνει ένα νέο, βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης που να ενσωματώνει την εργασία των μεταναστών. Κυριαρχείται κι αυτός από το μοντέλο του καπιταλισμού της άγριας Δύσης, στην οποία ο σκοπός αγιάζει πάντα τα μέσα. Λύση των μεταναστευτικών προβλημάτων όμως, δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν μειωθούν τα κέρδη των πολυεθνικών, αν δεν αλλάξει ο τρόπος παραγωγής κέρδους. Γιατί όντως τα κέρδη θα μειωθούν στο βαθμό που η νομιμοποίηση και τα "χαρτιά" νομιμότητας θα αυξήσουν το εργατικό κόστος και τις δημόσιες δαπάνες για την Πρόνοια.
Δύο πράγματα κρύβουν, συνεπώς, σήμερα οι ευρωπαϊκές κοινωνίες από τους νόμιμους πολίτες τους:
Πρώτον ότι η εργασία των παράνομων μεταναστών συντηρεί τις οικονομίες τους χώρων τους και τα δημόσια οικονομικά.
Δεύτερον, κάθε λύση προϋποθέτει οικονομικό κόστος που θα πέσει στις πλάτες των φορολογούμενων.
Ακόμα χειρότερα, σε κοινωνίες όπως η δική μας που ανθεί η φοροδιαφυγή και η παραοικονομία, λύση του μεταναστευτικού προβλήματος, σημαίνει επιπλέον και μείωση των εσόδων μιας τεράστιας μικροαστικής τάξης που συντηρείται από την εργασία των ξένων.
Γι' αυτό και καταλήγουμε να αφήνουμε τη "λύση" στα χέρια των ακροδεξιών: Γιατί η κυβέρνηση κερδίζει κανά πόντο δημοφιλίας χωρίς να κάνει τίποτα και η κοινωνία συνεχίζει να εκμεταλλεύεται τους ξένους εργάτες, πιστεύοντας ότι δεν την "αφορά" το πρόβλημα. Εξ ου και το "μην πειράζετε τους δικούς μας Αλβανούς" που ακούς κοντά στις ανά τη χώρα φυτείες, όταν καταφτάνει η αστυνομία. Και φυσικά κανείς δερβίσης Ελληνάρας, δεν πρόκειται να αφήσει τη "συνήθειά" του να εκμεταλλεύεται νέες γυναίκες από την Ανατολή, χάρη μιας κάποιας λύσης του μεταναστευτικού προβλήματος.
Φεύγω από το ΙΚΕΑ. Στο ταμείο με ρωτάνε από ποια περιοχή ήρθα για να δουν πώς διακτινώνεται η αγορά, και σκέφτομαι, ότι μια πολυεθνική έχει βρει τη λύση: Όλοι μπορούμε να συμβιώσουμε αν έχουμε κοινό συμφέρον. Στην προκειμένη περίπτωση, Σλάβοι, Έλληνες, Σάξωνες και Αρβανίτες καλοβλέπουμε έναν όμορφο καναπέ και κάτι ωραία υφάσματα. Και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα μεταξύ μας.
