Γονείς υπέρβαροι
πριν να κοιμίσουν τα παιδιά
οργίζονται μπροστά στις τηλεοράσεις τους
με τις ειδήσεις των οχτώ ξεχειλωμένες
την άλλη μέρα να 'χαμε να λέγαμε
Μνήμη
Λέει: Τι να τα κάνω όλα τούτα
που είναι μαζεμένα γύρω μου;
Κιλά χαρτούρα, αναμνήσεις, τρυφερά ενσταντανέ
και τη διαλεκτική να πάσχει από συχνουρία;
Ο άλλος απαντάει:
Πρέπει να σέβεσαι την ιστορία σου.
Η μνήμη σου έγινε μια φυλακή
θυμάμαι στο σχολείο που μαθαίναμε
μνήμης και λήθης σημαντικά- ασήμαντα.
Μήπως θα έπρεπε να είχα τρέξει
από νωρίς
στα καταπράσινα λιβάδια;
Θα ήταν άραγε μικρότερο το βάρος
αν στο κουπέ του τραίνου μου
καθότανε συνταξιδιώτης;
Μήπως αλήθεια έπρεπε να είχα γίνει τροτσκιστής;
Να πουλάω την εφημερίδα
της γκρούπας μου στις πορείες
στην άλλη έκδοση να βλέπω πόσες πούλησα;
Δύο ποιήματα από τη συλλογή του Θωμά Χαραλαμπίδη "Μούργκα" στις εκδόσεις Πανοπτικόν.
Μια χαμηλόφωνη ματιά στην ύπαρξη και στις αντιφάσεις της επιθυμίας και της πραγματικότητας, γεμάτη από το άρωμα των δρόμων της Θεσσαλονίκης, των συνελεύσεων και των διαδηλώσεων, το ίχνος της ουτοπίας και την απογοητεύσεων της σύγχρονης δυστοπίας. Η μούργκα, ο λασπωμένος πυθμένας των λιμνών, γίνεται στο τέλος και αφορμή για ένα χαριτωμένο μανιφέστο κατά του "θαλασσόδουλου τόξου" και υπέρ μιας ζώσας μνήμης του λιμναίου πολιτισμού. Βγήκε μέσα στον Δεκέμβρη και δεν αστόχησε.
