Η νίκη του τραγουδιού από τη Νορβηγία στον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον προκαλεί μια αναμενόμενη μεν, ακατάσχετη δε, αμηχανία στο εγχώριο σταρ σύστεμ, στο οποίο πρέπει να συμπεριλάβουμε κι ένα μεγάλο τμήμα της "επίσημης" δημοσιογραφίας.
Η αμηχανία αυτή προκύπτει από την αδυναμία του συστήματος αυτού να εξηγήσει γιατί κέρδισε ο Νορβηγός. Η προφανής για κάθε λογικό άνθρωπο, απάντηση ότι κέρδισε επειδή είχε ένα καλό τραγούδι το οποίο επέλεξαν οι περισσότεροι από τους τηλεθεατές που εκείνη την ώρα έβλεπαν τηλεόραση, δεν τους περνάει από το μυαλό. Κι αν τους περνάει- που τους περνάει- αρνούνται να την πουν.
Γιατί αν παραδεχτείς δημόσια ότι ακόμα κι ένα τηλεοπτικό θέαμα όπως η Γιουροβίζιον χρειάζεται την απλή μαγιά μιας καλής μουσικής για να πορευτεί και να αντλήσει έσοδα από τους διαφημιστές (γιατί περί αυτού μιλάμε τελικά), τότε πέφτουν στο κενό τα περί "εθνικού στοιχήματος", "ομάδας που κερδίζει", "ειδημόνων του διαγωνισμού" κλπ.
Στη χώρα μας, όπου οι θεσμοί δεν λειτουργούν πάντα υπέρ του πολίτη και ουδέποτε κάνουν αποτελεσματικούς απολογισμούς της δράσης τους, τα συστήματα εξουσίας, όπως είναι κι αυτό του θεάματος, αυτοναπαράγονται. Αυτονανανεώνουν δηλαδή την εξουσία τους στηριζόμενα κυρίως στην ανοχή και την άγνοια όσων βρίσκονται έξω από το σύστημα παραγωγής του θεάματος. Και οι έξω όμως είναι εγκλωβισμένοι, συνειδητά ή ασυνείδητα σε αυτό το παιχνίδι εξουσίας, είτε γιατί δεν έχουν επιλογές, είτε γιατί αδυνατούν πια να βρουν συλλογικές διεξόδους.
Τι μένει; Η ψυχή παιδιών που έχουν μάθει να παλεύουν με τους δικούς τους όρους. Ας θυμηθούμε ότι σε αυτό το διαγωνισμό η Ελλάδα κέρδισε μόνο όταν εμφανίστηκε από το πουθενά ένα μεταναστάκι, ένα κορίτσι δηλαδή, που έμαθε να ζει με όρους ενός άλλου κράτους.Ποδόσφαιρο μας έμαθε ένας Γερμανός για να προσθέσουμε ένα ακόμα παράδειγμα, και στο μπάσκετ μεγαλουργούμε επειδή παίζουμε καλύτερα μέσα στο πλαίσιο που έχει διαμορφώσει ο διεθνής αθλητισμός.
Είναι προφανές ότι στην ελληνική βιομηχανία του θεάματος (λέμε τώρα) ουδέποτε θα δώσει κανείς ευκαιρίες σε νέα παιδιά και δημιουργικά ταλέντα για να εκφραστούν.
Του χρόνου πάλι, συνεπώς...
