Μια πολύ καλή συγκέντρωση έκανε την Παρασκευή το βράδυ στην Πλατεία Ταχυδρομείου στα Γιάννενα ο ΣΥΡΙΖΑ. Κεντρικός ομιλητής ο Αλέξης Τσίπρας, ενώ χαιρέτισε ο Κώστας Μπασιούκας, ο Ηπειρώτης γιατρός και πανεπιστημιακός που μετέχει στο ευρωψηφοδέλτιο.
Η συγκέντρωση ήταν μεγάλη για τα δεδομένα του κόμματος αφού επί δύο ώρες μαζεύτηκαν 300 περίπου άνθρωποι που άκουσαν με προσοχή τον πρόεδρο του Συνασπισμού.
Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν μάλλον αναπάντεχα, δυναμικός, σαφής και… πολιτικός. Ενώ θα περίμενε δηλαδή κανείς μια ήπια ομιλία με κύριο στόχο να προσελκύσει ψήφους στην κάλπη της άλλης Κυριακής μέσα κυρίως από την τηλεοπτική κάλυψη, ο Τσίπρας έκανε στην ουσία μια πλήρη, αριστερή και πολιτικοποιημένη ανάλυση της κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης σήμερα στη χώρα μας, μίλησε καθαρά και χωρίς υπεκφυγές για τον ΣΥΡΙΖΑ- για τις μεγάλες δυνατότητες του ενωτικού εγχειρήματος, όπως και για τις αδυναμίες- καθώς και τη σημασία που έχει αυτή η εκλογική μάχη για τη διαμόρφωση του συσχετισμού δυνάμεων στη χώρα μας.
Έκανε μια αριστερή ομιλία απευθυνόμενος σε ένα κοινό που έχει ανάγκη να μάθει κυρίως τις παραμέτρους της οικονομικής κρίσης, τα αδιέξοδα του δικομματισμού, την προοπτική μιας άλλης αριστεράς όπως διαμορφώνεται στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Είχαμε καιρό να ακούσουμε έναν σαφή αριστερό λόγο που ταυτόχρονα να έχει στόχο να γίνει κι ένας κοινωνικός λόγος, κτήμα των πολλών και όχι των ολίγων "πεφωτισμένων" της αριστεράς.
Τολμώ να πω ότι κάποιοι πείστηκαν χτες το βράδυ ότι έχει νόημα η ψήφος τους στο μόνο αριστερό κόμμα σήμερα της χώρας που αντιλαμβάνεται τι παίζεται στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και δοκιμάζει να βρει διεξόδους. Δοκιμάζει και το λέει, δεν λέει ότι κατέχει την αλήθεια και το μονόδρομο του σοσιαλισμού- και είναι παράδοξο, αλλά σήμερα που όλα είναι τόσο ρευστά (και τόσο γκρίζα) στην Ευρώπη δύο ελληνικά κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ θεωρούν αυτονόητο τον "Σοσιαλισμό" τους, σε τέτοιο βαθμό που να διαγκωνίζονται ποιος έχει το καλύτερο δίπλωμα ευρασιτεχνίας για τη σοσιαλιστική πατέντα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ που παρουσίασε ο Αλέξης Τσίπρας, αναζητά διέξοδο τόσο για τα κοινωνικά αδιέξοδα όσο και τα αδιέξοδα της γερασμένης και ακίνδυνης μέχρι πρότινος ευρωπαϊκής αριστεράς. Και φάνηκε το γιατί η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί πια εκδήλωση οίκτου για το «μικρό ροζ κόμμα» ή ανώδυνη επιλογή διαμαρτυρίας. Είναι φανερό δηλαδή ότι ο πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια δυναμική, κοινωνική πλειοψηφία που θέλει να αλλάξει αυτό που φαίνεται πως δεν αλλάζει με τίποτα.
Γι’ αυτό κι αν θέλετε, ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί πια να πάρει ποσοστά πάνω από 10% στα γκάλοπ. Αδυνατεί να πάρει πια την αφελή συναίνεση όσων αντιμετωπίζουν την πολιτική ως μία άλλη εκδοχή του φρέντο καπουτσίνο και την κοινωνία ως αρένα εξουσιαστικών εξαρτήσεων.
Το μοντέλο, το πρωί κάνω ό,τι μπορώ για να γίνει ο κόσμος κυνικότερος και το βράδυ ψηφίζω την happy αριστερά, τελείωσε.
Και φαίνεται ότι οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ κατάλαβαν επιτέλους ότι το να πολιτεύεσαι λάθρα, χωρίς δική σου βάση και φυσώντας σε αλλότρια πανιά, δεν έχει νόημα. Το ότι φυσικά χρειάζεται ένα κόμμα και τον "αέρα" της ψήφου διαμαρτυρίας είναι λογικό. Φαίνεται ότι η οργανωμένη εμφάνιση των Οικολόγων Πρασίνων δομεί ένα χώρο που θα απορροφήσει μεγάλο μέρος της ψήφου διαμαρτυρίας αυτήν τη φορά. Οι Πράσινοι παίζουν πια το ρόλο του ΣΥΝ το 1994, ανακατεύουν την τράπουλα και προκαλούν πονοκέφαλο στα άλλα μικρά κόμματα που ελπίζουν πάντα να αρπάξουν μια πρόσκαιρη αντικυβερνητική ψήφο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε, όμως, αυτή τη φορά να ζητήσει μια ψήφο από τον πολίτη που θα δεσμευτεί ότι θα παραμείνει αριστερός και μετά τις εκλογές. Κι αυτό είναι φυσικά ένα ρίσκο. Έχει ψυχικό και κοινωνικό κόστος να επιλέγεις να είσαι αριστερός τη σήμερον ημέρα. Αλλά υπάρχει μια όλο και πιο διευρυμένη κοινωνική βάση που το συζητάει, ακόμα κι όταν δεν το εκφράζει με την ψήφο της στην αριστερά.
Εξ ου κι ένα πραγματικό άνοιγμα που έκανε χτες ο Τσίπρας, που όμως θα περάσει απαρατήρητο από τα ΜΜΕ: «Και θέλω να απευθυνθώ ιδιαίτερα στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ. Οι πραγματικοί συσχετισμοί δύναμης δεν μπορούν να αλλάξουν έτσι. Από τα μπαλκόνια και τα μικρόφωνα. Και το ξέρετε πολύ καλά. Ούτε θα αλλάξουν αν τα κόμματα του δικομματισμού γίνουν από δύο δυόμισι. Θα αλλάξουν αν υπάρχει ένα καινούριο ρεύμα αλλαγής και ανατροπών στην κοινωνία. Αν διαμορφωθεί ένας ισχυρός ενωτικός πόλος στα αριστερά του πολιτικού συστήματος. Που θα δώσει νέα δυναμική στις κοινωνικές διεκδικήσεις και θα ανοίξει τον δρόμο για ένα πραγματικά εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο. Η θέση σας είναι εδώ. Μαζί μας. Μαζί με την αριστερά της ενότητας και των αγώνων».
Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι επιλέγει να μη χαϊδέψει κανενός τα αυτιά (κι ας συνεχίζει η σπέκουλα των άλλων για τον Δεκέμβρη, των άλλων που μισούν τη νεότητα γιατί νιώθουν γερασμένοι μέσα στον κομφορμισμό και τις βεβαιότητές τους) φαίνεται έστω και με συμβολικό τρόπο στο κλείσιμο της ομιλίας:
«Το πραγματικό δίλημμα της επόμενης Κυριακής είναι αν το διαλυμένο δικομματικό σκηνικό θα καταφέρει να σταθεί στα πόδια του. Ή αν θα το ανατρέψουμε, διαμορφώνοντας νέους πολιτικούς συσχετισμούς. Το πραγματικό δίλημμα είναι αν ο κόσμος θα διοχετεύσει την δυσαρέσκειά του στην απάθεια και την παραίτηση. Ή αν θα την θα μετατρέψει σε ενέργεια για την μεγάλη ανατροπή. Το πραγματικό δίλημμα είναι αν την κρίση θα την διαχειριστούν αυτοί που την προκάλεσαν. Δηλαδή όσοι δούλεψαν όλα αυτά τα χρόνια για το κέρδος εις βάρος της κοινωνίας. ¨Η αν θα υπάρξει στροφή στις προτεραιότητες και στην χάραξη πολιτικής. Το πραγματικό δίλημμα είναι αν θα μείνουμε μόνο στις γενικές διακηρύξεις περιβαλλοντικής ευαισθησίας. Ή αν θα υπερασπιστούμε το περιβάλλον με ρήξεις, τοπικές συγκρούσεις, ενεργοποίηση των πολιτών. Το πραγματικό δίλημμα είναι αν θέλουμε μια Ευρώπη σαν τη σημερινή. Που κοιτάζει πώς θα κατοχυρώσει τα κέρδη των οικονομικά ισχυρών και πώς θα λεηλατήσει την κοινωνία. Ή αν θέλουμε μια Ευρώπη δημοκρατική, κοινωνική, οικολογική».
Κάνει φανερό δηλαδή ότι μόνο με καθοριστική ήττα του δικομματισμού (με ποσοστά δηλαδή κάτω από το 65% και για τα δύο μεγάλα κόμματα) μπορεί να αλλάξει και η πολιτική κατάσταση στη χώρα. Αν γίνει αυτό, τότε τα μικρά κόμματα θα μπορέσουν να μπουν στο δρόμο ενός άλλου μέλλοντος και οι ψηφοφόροι να αναλάβουν (επιτέλους) και την ευθύνη για το δικό τους μέλλον- κι αυτή θα είναι όντως μια πρωτότυπη δοκιμασία τόσο για τα κόμματα της αριστεράς όσο και για τους συνειδητοποιημένους πολίτες. Αν όχι, αν συνεχίζει να επιβεβαιώνεται ότι η πολιτική μπορεί να γίνεται και χωρίς ατομική ευθύνη από τον πολίτη, τότε είναι λογικό τα δύο μεγάλα κόμματα να αναλάβουν εσαεί, ως πληρεξούσιοι, τη διακυβέρνηση. Ή θα ανασυντεθεί το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα ή θα μετατραπεί σε μια αλα καρτ άσκηση διαχείρισης από εξουσιαστικούς και αδιαφανείς εν πολλοίς μηχανισμούς.
Και πάρτυ στην Καλλάρη
Μετά την ομιλία έγινε ένα ανοιχτό πάρτυ στην οδό Καλλάρη και προσκαλέστηκαν όλοι διά μικροφώνου στη συγκέντρωση. Οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ το προετοίμαζαν αυτό το πάρτυ 20 μέρες, έχοντας σκεφτεί ότι πάνω κάτω 70 άνθρωποι θα θέλουν να πιουν μια μπύρα και να μιλήσουν λίγο πιο χαλαρά. Έφτασαν τελικά στα δύο ωραία μπαρ του πεζοδρόμου που ήταν πανέμορφος μέσα στη ζεστή νύχτα, πάνω από 150- 200 άνθρωποι, πέρασαν άλλοι τόσοι τυχαία, δοκιμάστηκαν επιτυχώς ντόπιες τυρόπιτες κι αλλοδαπές μπύρες, όλοι και όλες μίλησαν από κοντά με τον Αλέξη Τσίπρα με πρώτα τα μικρά παιδιά που ήθελαν να μάθουν γιατί είναι Παναθηναϊκός (έλα μου, ντε) και το ραντεβού είναι πλέον στο Ιτς Καλέ την Τετάρτη το βράδυ με τη δύναμη των Καστρινών, προεξέχοντος του Κώστα Μπασιούκα.
Η συγκέντρωση ήταν μεγάλη για τα δεδομένα του κόμματος αφού επί δύο ώρες μαζεύτηκαν 300 περίπου άνθρωποι που άκουσαν με προσοχή τον πρόεδρο του Συνασπισμού.
Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν μάλλον αναπάντεχα, δυναμικός, σαφής και… πολιτικός. Ενώ θα περίμενε δηλαδή κανείς μια ήπια ομιλία με κύριο στόχο να προσελκύσει ψήφους στην κάλπη της άλλης Κυριακής μέσα κυρίως από την τηλεοπτική κάλυψη, ο Τσίπρας έκανε στην ουσία μια πλήρη, αριστερή και πολιτικοποιημένη ανάλυση της κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης σήμερα στη χώρα μας, μίλησε καθαρά και χωρίς υπεκφυγές για τον ΣΥΡΙΖΑ- για τις μεγάλες δυνατότητες του ενωτικού εγχειρήματος, όπως και για τις αδυναμίες- καθώς και τη σημασία που έχει αυτή η εκλογική μάχη για τη διαμόρφωση του συσχετισμού δυνάμεων στη χώρα μας.
Έκανε μια αριστερή ομιλία απευθυνόμενος σε ένα κοινό που έχει ανάγκη να μάθει κυρίως τις παραμέτρους της οικονομικής κρίσης, τα αδιέξοδα του δικομματισμού, την προοπτική μιας άλλης αριστεράς όπως διαμορφώνεται στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Είχαμε καιρό να ακούσουμε έναν σαφή αριστερό λόγο που ταυτόχρονα να έχει στόχο να γίνει κι ένας κοινωνικός λόγος, κτήμα των πολλών και όχι των ολίγων "πεφωτισμένων" της αριστεράς.
Τολμώ να πω ότι κάποιοι πείστηκαν χτες το βράδυ ότι έχει νόημα η ψήφος τους στο μόνο αριστερό κόμμα σήμερα της χώρας που αντιλαμβάνεται τι παίζεται στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και δοκιμάζει να βρει διεξόδους. Δοκιμάζει και το λέει, δεν λέει ότι κατέχει την αλήθεια και το μονόδρομο του σοσιαλισμού- και είναι παράδοξο, αλλά σήμερα που όλα είναι τόσο ρευστά (και τόσο γκρίζα) στην Ευρώπη δύο ελληνικά κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ θεωρούν αυτονόητο τον "Σοσιαλισμό" τους, σε τέτοιο βαθμό που να διαγκωνίζονται ποιος έχει το καλύτερο δίπλωμα ευρασιτεχνίας για τη σοσιαλιστική πατέντα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ που παρουσίασε ο Αλέξης Τσίπρας, αναζητά διέξοδο τόσο για τα κοινωνικά αδιέξοδα όσο και τα αδιέξοδα της γερασμένης και ακίνδυνης μέχρι πρότινος ευρωπαϊκής αριστεράς. Και φάνηκε το γιατί η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί πια εκδήλωση οίκτου για το «μικρό ροζ κόμμα» ή ανώδυνη επιλογή διαμαρτυρίας. Είναι φανερό δηλαδή ότι ο πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια δυναμική, κοινωνική πλειοψηφία που θέλει να αλλάξει αυτό που φαίνεται πως δεν αλλάζει με τίποτα.
Γι’ αυτό κι αν θέλετε, ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί πια να πάρει ποσοστά πάνω από 10% στα γκάλοπ. Αδυνατεί να πάρει πια την αφελή συναίνεση όσων αντιμετωπίζουν την πολιτική ως μία άλλη εκδοχή του φρέντο καπουτσίνο και την κοινωνία ως αρένα εξουσιαστικών εξαρτήσεων.
Το μοντέλο, το πρωί κάνω ό,τι μπορώ για να γίνει ο κόσμος κυνικότερος και το βράδυ ψηφίζω την happy αριστερά, τελείωσε.
Και φαίνεται ότι οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ κατάλαβαν επιτέλους ότι το να πολιτεύεσαι λάθρα, χωρίς δική σου βάση και φυσώντας σε αλλότρια πανιά, δεν έχει νόημα. Το ότι φυσικά χρειάζεται ένα κόμμα και τον "αέρα" της ψήφου διαμαρτυρίας είναι λογικό. Φαίνεται ότι η οργανωμένη εμφάνιση των Οικολόγων Πρασίνων δομεί ένα χώρο που θα απορροφήσει μεγάλο μέρος της ψήφου διαμαρτυρίας αυτήν τη φορά. Οι Πράσινοι παίζουν πια το ρόλο του ΣΥΝ το 1994, ανακατεύουν την τράπουλα και προκαλούν πονοκέφαλο στα άλλα μικρά κόμματα που ελπίζουν πάντα να αρπάξουν μια πρόσκαιρη αντικυβερνητική ψήφο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε, όμως, αυτή τη φορά να ζητήσει μια ψήφο από τον πολίτη που θα δεσμευτεί ότι θα παραμείνει αριστερός και μετά τις εκλογές. Κι αυτό είναι φυσικά ένα ρίσκο. Έχει ψυχικό και κοινωνικό κόστος να επιλέγεις να είσαι αριστερός τη σήμερον ημέρα. Αλλά υπάρχει μια όλο και πιο διευρυμένη κοινωνική βάση που το συζητάει, ακόμα κι όταν δεν το εκφράζει με την ψήφο της στην αριστερά.
Εξ ου κι ένα πραγματικό άνοιγμα που έκανε χτες ο Τσίπρας, που όμως θα περάσει απαρατήρητο από τα ΜΜΕ: «Και θέλω να απευθυνθώ ιδιαίτερα στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ. Οι πραγματικοί συσχετισμοί δύναμης δεν μπορούν να αλλάξουν έτσι. Από τα μπαλκόνια και τα μικρόφωνα. Και το ξέρετε πολύ καλά. Ούτε θα αλλάξουν αν τα κόμματα του δικομματισμού γίνουν από δύο δυόμισι. Θα αλλάξουν αν υπάρχει ένα καινούριο ρεύμα αλλαγής και ανατροπών στην κοινωνία. Αν διαμορφωθεί ένας ισχυρός ενωτικός πόλος στα αριστερά του πολιτικού συστήματος. Που θα δώσει νέα δυναμική στις κοινωνικές διεκδικήσεις και θα ανοίξει τον δρόμο για ένα πραγματικά εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο. Η θέση σας είναι εδώ. Μαζί μας. Μαζί με την αριστερά της ενότητας και των αγώνων».
Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι επιλέγει να μη χαϊδέψει κανενός τα αυτιά (κι ας συνεχίζει η σπέκουλα των άλλων για τον Δεκέμβρη, των άλλων που μισούν τη νεότητα γιατί νιώθουν γερασμένοι μέσα στον κομφορμισμό και τις βεβαιότητές τους) φαίνεται έστω και με συμβολικό τρόπο στο κλείσιμο της ομιλίας:
«Το πραγματικό δίλημμα της επόμενης Κυριακής είναι αν το διαλυμένο δικομματικό σκηνικό θα καταφέρει να σταθεί στα πόδια του. Ή αν θα το ανατρέψουμε, διαμορφώνοντας νέους πολιτικούς συσχετισμούς. Το πραγματικό δίλημμα είναι αν ο κόσμος θα διοχετεύσει την δυσαρέσκειά του στην απάθεια και την παραίτηση. Ή αν θα την θα μετατρέψει σε ενέργεια για την μεγάλη ανατροπή. Το πραγματικό δίλημμα είναι αν την κρίση θα την διαχειριστούν αυτοί που την προκάλεσαν. Δηλαδή όσοι δούλεψαν όλα αυτά τα χρόνια για το κέρδος εις βάρος της κοινωνίας. ¨Η αν θα υπάρξει στροφή στις προτεραιότητες και στην χάραξη πολιτικής. Το πραγματικό δίλημμα είναι αν θα μείνουμε μόνο στις γενικές διακηρύξεις περιβαλλοντικής ευαισθησίας. Ή αν θα υπερασπιστούμε το περιβάλλον με ρήξεις, τοπικές συγκρούσεις, ενεργοποίηση των πολιτών. Το πραγματικό δίλημμα είναι αν θέλουμε μια Ευρώπη σαν τη σημερινή. Που κοιτάζει πώς θα κατοχυρώσει τα κέρδη των οικονομικά ισχυρών και πώς θα λεηλατήσει την κοινωνία. Ή αν θέλουμε μια Ευρώπη δημοκρατική, κοινωνική, οικολογική».
Κάνει φανερό δηλαδή ότι μόνο με καθοριστική ήττα του δικομματισμού (με ποσοστά δηλαδή κάτω από το 65% και για τα δύο μεγάλα κόμματα) μπορεί να αλλάξει και η πολιτική κατάσταση στη χώρα. Αν γίνει αυτό, τότε τα μικρά κόμματα θα μπορέσουν να μπουν στο δρόμο ενός άλλου μέλλοντος και οι ψηφοφόροι να αναλάβουν (επιτέλους) και την ευθύνη για το δικό τους μέλλον- κι αυτή θα είναι όντως μια πρωτότυπη δοκιμασία τόσο για τα κόμματα της αριστεράς όσο και για τους συνειδητοποιημένους πολίτες. Αν όχι, αν συνεχίζει να επιβεβαιώνεται ότι η πολιτική μπορεί να γίνεται και χωρίς ατομική ευθύνη από τον πολίτη, τότε είναι λογικό τα δύο μεγάλα κόμματα να αναλάβουν εσαεί, ως πληρεξούσιοι, τη διακυβέρνηση. Ή θα ανασυντεθεί το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα ή θα μετατραπεί σε μια αλα καρτ άσκηση διαχείρισης από εξουσιαστικούς και αδιαφανείς εν πολλοίς μηχανισμούς.
Και πάρτυ στην Καλλάρη
Μετά την ομιλία έγινε ένα ανοιχτό πάρτυ στην οδό Καλλάρη και προσκαλέστηκαν όλοι διά μικροφώνου στη συγκέντρωση. Οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ το προετοίμαζαν αυτό το πάρτυ 20 μέρες, έχοντας σκεφτεί ότι πάνω κάτω 70 άνθρωποι θα θέλουν να πιουν μια μπύρα και να μιλήσουν λίγο πιο χαλαρά. Έφτασαν τελικά στα δύο ωραία μπαρ του πεζοδρόμου που ήταν πανέμορφος μέσα στη ζεστή νύχτα, πάνω από 150- 200 άνθρωποι, πέρασαν άλλοι τόσοι τυχαία, δοκιμάστηκαν επιτυχώς ντόπιες τυρόπιτες κι αλλοδαπές μπύρες, όλοι και όλες μίλησαν από κοντά με τον Αλέξη Τσίπρα με πρώτα τα μικρά παιδιά που ήθελαν να μάθουν γιατί είναι Παναθηναϊκός (έλα μου, ντε) και το ραντεβού είναι πλέον στο Ιτς Καλέ την Τετάρτη το βράδυ με τη δύναμη των Καστρινών, προεξέχοντος του Κώστα Μπασιούκα.
