Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

Night on Earth: Μια ωραία εμπειρία κι ένα "αλλά"

Οι Night on Earth έπαιξαν το Σάββατο το βράδυ στο Θυμωμένο Πορτραίτο στα Γιάννενα. Πήγα γιατί ήθελα βέβαια- αλλά κι από περιέργεια. Ήθελα να ακούσω ζωντανά, αυτήν την άλλη μορφή μερικών τραγουδιών του Θανάση Παπακωνσταντίνου που έβγαλαν στο Second Hand. Και να δω από κοντά αυτήν την μπάντα που έχει τόση δημοσιότητα χωρίς να ανήκει στον κόσμο του lifestyle.
Ήταν μια καλή εμπειρία, θα τη θυμάμαι. Δεν τα άκουσα καλά όλα τα τραγούδια, γιατί ήμουν λίγο μακριά, είχα μια κουβέντα, ήταν και κάτι μικρά παιδιά δίπλα που όλο μίλαγαν και κάπνιζαν απίστευτα κι όλο κάτι έψαχναν (την ταυτότητά τους ίσως). Δεν γκρινιάζω ποτέ με τους νέους φοιτητές της πόλης γιατί θυμάμαι πολύ καλά ότι έτσι συμπεριφερόμουν κι εγώ πριν από 20 χρόνια (… 20 κιόλας). Άλλωστε κάποιοι συνομήλικοί τους μπροστά ήξεραν όλα τα τραγούδια και μπήκαν από την πρώτη στιγμή στο κλίμα. Όλος αυτός ο κουρνιαχτός του Διαδικτύου έχει το καλό να μας ανοίγει τα μάτια και τα αυτιά, να μαθαίνουμε, να μην είμαστε σαν τα πρόβατα πίσω από τους βοσκούς της «ενημέρωσης». Κι εδώ στον κόσμο του αχανούς ίντερνετ οι Night on Earth έχουν βρει το δικό τους λιμάνι κι όποιος θέλει ανεβαίνει στο πλοίο τους για να πάρει μια γεύση (εδώ, κι εδώ).
Πίσω στον κόσμο του Θυμωμένου Πορτραίτου, η συναυλία ξεκίνησε λίγο πριν από τις 12 (άγνωστο γιατί τόσο αργά) και τέλειωσε μιάμιση ώρα μετά. Τα είπαν όλα. Και κάποια στιγμή, η φωνή της Σοφίας βρήκε ένα συγχρονισμό με τα καλώδια των μουσικών, τα ηχεία, τους τοίχους και τη διάθεση του κόσμου, κι ακούστηκε ο ήχος από την καρδιά των Night on Earth. Δυνατός ήχος, ηλεκτρισμένος, αισθητικός, ρομαντικός, ροκ, αν και η λέξη δεν βοηθάει.
Και μετά σκέφτηκα ότι αυτή τη μελαγχολία της μουσικής τους την ξέρω και τη συμμερίζομαι, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι την καταλαβαίνω. Και μια κάποια δόση νοσταλγίας πίσω από τη μελαγχολία, νοσταλγία όμως για τι; Κι όλες αυτές οι αναφορές στον Τζάρμους ας πούμε ή τον Κβάι και τον Βιτγκεστάιν που διαβάζω ως influences στη σελίδα τους πόσο κολλάνε; Ή είναι τόσο διαφορετικές ακριβώς για να μην κολλάνε; Δεν ξέρω…
Στα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου μελαγχολώ γιατί σκέφτομαι τη ζωή μου, πιάνω σημάδια και ακολουθώ κάτι μικρούς μοναχικούς δρόμους. Κι αναθαρρώ όσο υπάρχουν αυτά τα σημάδια της «ζεστής κοιλάδας», έστω κι αν δεν αξιώθηκα ποτέ να τα ψάξω όλα και στην «πραγματική» ζωή, αυτήν έξω από τις μουσικές, τις εικόνες και τα διαβάσματα. Στα τραγούδια των Night on Earth, όλα επενδυμένα εμφανώς με αγωνίες, μεγάλο ταλέντο, νοιάξιμο για την τέχνη, όταν τα άκουσα ζωντανά, ένιωσα ότι δεν βρήκα πολλά ίχνη από τη δική μου ζωή.
Περίεργο, γιατί εδώ και χρόνια δεν έχω ακούσει και πολλά καλύτερα. Αν είσαι δηλαδή στα 40 σου και θέλεις να ακούσεις μουσική από τον τόπο σου, τι άλλο καλύτερο και πιο φρέσκο να ακούσεις, πέρα από αυτά τα παιδιά; Ό,τι μας κάνει δηλαδή να ψάχνουμε κάθε χρόνο να ακούσουμε κάτι νέο από τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τον Αγγελάκα ή τον Κωνσταντίνο Β, ξέρω ‘γω, ισχύει προφανώς και για τους Night on Earth.
Υπάρχει όμως ένα αλλά, που μόνο οι ίδιοι είναι ικανοί να το αντιμετωπίσουν. Και μετά το Second hand τι θα ακολουθήσει άραγε; Τι ειπώθηκε σήμερα ώστε να έχουμε να περιμένουμε κι αύριο;
Μια απάντηση τη δίνω μόνος μου: Ειπώθηκαν μερικά καλά τραγούδια κι ανοίχτηκε ένας μικρός κόσμος που μας αρκεί για να μας κρατήσει ώσπου να έρθει κι ο επόμενος. Θα περιμένουμε...
Δείτε, τώρα που γυρίζει, τους Night on Earth- είναι μια ωραία εμπειρία- αγοράστε τους δίσκους τους και κρατήστε το δικό μου το «αλλά» για μια άλλη κουβέντα. Εν καιρώ…