Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

Ζακ Στεφάνου on the road


Ένα πολύ δυνατό ροκ- πανκ live έφτιαξε το Σάββατο το βράδυ στο Θυμωμένο Πορτραίτο, ο Ζακ Στεφάνου. Δεν το περίμενα βέβαια, γιατί ακόμα και το «Φτάσε στον πάτο», ένα από τα καλά του κομμάτια που ακούω ευχάριστα όταν το παίζει στο ραδιόφωνο, δεν αρκεί για να με κάνει να πάω μέχρι μια συναυλία του. Είναι όμως κάτι παραπάνω που φαίνεται να έχει αυτό παιδί στο δημόσιο λόγο του, κάτι γειωμένο και εκτός πλαισίου ταυτόγχρονα, αταίριαστο με τα 25 του χρόνια, που μου κινεί το ενδιαφέρον.
Άκουσα και καλά λόγια για την εμφάνιση προ τετραμήνου, οπότε πήγα ως το Θυμωμένο, λίγο κομμάτια, γιατί από ανάγκη είχα κάνει μέσα σε 36 ώρες 600 χιλιόμετρα ως τη Θεσσαλονίκη και πίσω. Και λέω Θεσσαλονίκη και σκέφτομαι ότι αυτό το παιδί, θα έπαιζε εκεί γύρω από το Ντεπώ όταν εγώ έκανα τις βόλτες μου στα μέσα του ’90 στην πόλη του και η ζωή είναι πάντα μικρή βέβαια και η ζωή τον έφερε τον Ζακ κοντά στη Γαλάνη, τον Φάμελο (που κι αυτό τον είδα σε μια από τις πρώτες του συναυλίες στο Μύλο) ή τον Δεληβοριά, και τώρα τον έφερε στα Γιάννενα ξανά. Και τώρα είναι το δικό μου το παιδί που κάνει βόλτες στην πόλη και ποιος ξέρει, κάποτε μπορεί να γράψει ένα ωραίο τραγούδι για τη μαμά και τον μπαμπά του (ο Ζακ είπε με ωραίο τρόπο και το τραγούδι για τη μαμά του, το "Γλυκό μου το παιδί").
Η συναυλία άργησε κάμποσο, ξεκίνησε γύρω στις 12 και τέλειωσε στις 2.35 ακριβώς όταν επιτέλους κατέβηκε από τη σκηνή ο Ζακ κι αφού είχε κάνει καμιά 20αριά ανκόρ, είχε γίνει… σαπόρτ στον Σπύρο Γραμμένο και μετά είπαν και κανά τραγούδι μαζί και είχαν ήδη πει και κάμποσα ωραία μόνοι τους οι Μπάντα κοάλα, η μπάντα του, κι όλα αυτά κάποτε τελειώσαν αφήνοντας την αίσθηση μιας πολύ δυνατής συναυλίας.
Οι περισσότεροι τώρα στο μαγαζί, παιδιά κυρίως από 17 ως 25 χρονών, μάλλον ήξεραν τι θα δουν. Ήξεραν και τα τραγούδια του Στεφάνου από τη δισκογραφία του, αλλά και το ύφος των συναυλιών του. Γι’ αυτό και συμμετείχαν φουλ.
Το ότι ήταν μια ροκ- πανκ συναυλία δεν αποδεικνύεται εύκολα. Ας πούμε σχηματικά ότι ήταν ένα ροκ εν ρολ σερί με δυνατές κιθάρες, που χώνευε πολλά και διαφορετικά ακούσματα από το ’80 και το ΄90, χωρίς πολλά «πειράγματα», αλλά με μια κυρίαρχη αντίληψη να διαπνέει το σύνολο των τραγουδιών. Κάπως, σαν να «παίζουμε αυτό που μας κάνει χαρούμενους και μας ικανοποιεί, τραγουδάμε αυτό που μας απασχολεί».
Ο Ζακ Στεφάνου είναι φανερό ότι πάνω στη σκηνή διασκεδάζει και διασκεδάζει γιατί εν τέλει μπορεί και διηγείται τις δικές του ιστορίες και τα δικά του όνειρα για τη ζωή. Ψάχνει τις δικές του ράγες για τα τρένα που περνούν, γι’ αυτό και είπε θαυμάσια και το γνωστό τραγούδι από τις Τρύπες. Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα μ’ αυτό. Αντίθετα…
Δοκίμασε νέα τραγούδια του, «χτυπήθηκε» ανάμεσα στον κόσμο και μόνος του στη σκηνή, μίλησε με όλους από κοντά στα διαλείμματα (στα οποία ποτέ δεν σταμάτησε η μουσική να παίζει από κάποιον που έμενε πίσω), φωτογραφήθηκε από πολλά κορίτσια, ήπιε μερικές μπύρες, συμπεριφέρθηκε ως επαγγελματίας, έδειξε να καταλαβαίνει πλήρως τι γίνεται στην κοινωνία, ειδικά μετά τον Δεκέμβρη, ήταν ευχάριστος κόντρα στη μιζέρια του δήθεν πολιτικοποιημένου τραγουδιού, και στο τέλος χαιρέτησε και κατέβηκε από τη σκηνή. Μια χαρά. Κι αν τύχει και περάσει για συναυλία κάπου κοντά, και σας αρέσει το ροκ, να πάτε.

Φωτογραφία από κινητό με τον Ζακ Στεφάνου, κάπου να πατάει και να έχει βρεθεί πάνω από το κοινό του. Για e- παραπομπές στην προηγούμενη ανάρτηση.