Ας διαβάσουμε και λίγη λογοτεχνία:«… δεν υπάρχει άνθρωπος στον καιρό μας δίχως δυό και τρεις γύπες να του τρώνε το σκότι. Ποιος κάνει μαύρη αγορά, ποιος κλέβει το δημόσιο, ποιος κερατώνει τη γυναίκα του, ποιος δεν πιστεύει στο θεό του, ποιος διαφωνεί με το κόμμα του. Κι ο κόσμος, ώρες ώρες, είναι σαν ένα πανέρι γιομάτο ζωντανά καβούρια. Δαγκώνουμε τον πλησίον μας, μας δαγκώνει κι αυτός και πάνω στο μαλλιοκουβάριασμα δαγκώνουμε τον εαυτό μας. Όσο πονάμε τόσο σφίγγουμε. Με πονάει, λέμε, μα κι εγώ θα του το κόψω. Και σακατευόμαστε μονάχοι μας».
Είναι από τη Λέσχη του Στρατή Τσίρκα, το πρώτο μέρος από τις Ακυβέρνητες Πολιτείες (αναζητήστε το στις εκδόσεις Κέδρος στις οποίες έχει κάνει δεκάδες εκδόσεις).
Τι δυνατά που γράφει ο Τσίρκας. Και το κομμάτι παραπάνω το λέει μία από τις "αρνητικές" ας τις πούμε ηρωίδες του κι όχι κάποιος ήρωας με θετικό πρόσημο (αν και δεν είναι σίγουρο ως το τέλος πόσο θετικός ή αρνητικός είναι ο απολογισμός για όλους). Και το σκέφτηκα αν πρέπει να το χρησιμοποιήσω. Μου έδωσε όμως μια αφορμή για να σκεφτώ κάτι για τα πιο κοντινά.
Τη Λέσχη την έβγαλε το 1960 και αφορούσε στην ιστορία, το 1942. Γιατί όμως να μην αφορά και το σήμερα; Σάμα είναι λιγότεροι οι γύπες… Σαν να μην παλεύουν και σήμερα οι άνθρωποι με τις αντιφάσεις τους...
Αν όμως πάντα ήταν έτσι, τότε ίσως τα πράγματα να μην έχουν αλλάξει και τόσο όσο νομίζουμε. Κι αυτή η αίσθηση ότι η μοίρα του ανθρώπου δεν αλλάζει μοιάζει και απαισιόδοξη και αισιόδοξη συνάμα. Και κυνική, αλλά και πρόσφορη για γόνιμες ανατροπές. Κι αν οι μοιρολάτρες βλέπουν μόνο τους γύπες και το αιώνιο βάσανο, εμείς μπορούμε να φανταζόμαστε την κάθαρση. Και την τύχη μας που θα την πάρουμε στα δικά μας χέρια και όχι με τη βοήθεια αδιόρατων "λεσχών" που ορίζουν τις τύχες του κόσμου κάπου εκεί (αδιόρατα ή μη) πάνω.
