Ένα χάδι ρίγους άγγιξε το δέρμα των χεριών μου μόλις ήχησε η φωνή της Σαβίνας Γιαννάτου. Σαν κάτι πολύπλοκο, πολύηχο, πολύμορφο να ήρθε από μακριά στην αίθουσα του musichouse όπου το Σάββατο το βράδυ έδωσε ένα ρεσιτάλ με τραγούδια του Χατζιδάκι. Η Γιαννάτου δεν είναι τραγουδίστρια που προσφέρει τον εαυτό της επί σκηνής προς τέρψιν θεατών που αναζητούν τη "μέθεξη" ή την "ταύτιση". Αντίθετα, στρώνει μια απόσταση μεταξύ σκηνής και πλατείας ώστε να χωρέσει κάπου και η... τέχνη της. Γιατί με κάποιο τρόπο, όλο και πιο έντονα με τα χρόνια, ξεχνάμε ότι μια συναυλία δεν είναι παρά μια ολική εμπειρία, ένας ολόκληρος "άλλος" κόσμος που γίνεται εφικτός, προσιτός σε εμάς, ακριβώς γιατί υπάρχει ο καλλιτέχνης στη σκηνή- αλλιώς θα καθόμασταν σπίτι μας με τα ακουστικά στα αυτιά.
Αυτό όμως που κάνει τη διαφορά, είναι το κλειδί που χρησιμοποιεί κάθε φορά ο καλλιτέχνης για να ξεκλειδώσει τις προκαταλήψεις μας, τις ενστάσεις μας και τις ευκολίες μας. Την αδυναμία μας δηλαδή στη συγκίνηση και ενίοτε και στο μελόδραμα.
Σε ένα λιτό σκηνικό, με τέσσερα κλασσικά όργανα, η Σαβίνα Γιαννάτου τραγούδησε Μάνο Χατζιδάκι, όχι "τιμώντας" απλώς το όνομα του μεγάλου συνθέτη, αλλά αναδεικνύοντας μία από τις βασικές αρετές των τραγουδιών του: Τον δρόμο προς τους πολλαπλούς κόσμους πίσω από τις νότες και τους στίχους. Γιατί δεν μπορεί... όλα αυτά (τα τραγούδια, οι μουσικοί, οι νότες) έχουν κάποιο νόημα όχι ως υλικά τούτου του κόσμου, αλλά ως ανοίγματα κάποιου άλλου. Ως περάσματα.
Η εμπειρία της συναυλίας της Σαβίνας Γιαννάτου στα Γιάννενα το Σάββατο, ήταν κάποιες στιγμές, ακριβώς μια εμπειρία μετάβασης. Από τον συννεφιασμένο ουρανό των Ιωαννίνων, στον ματωμένο ήλιο του Λόρκα.
