Όταν απουσιάζει η πόλη

Πόλη-ξενώνας. Το απόγευμα της Δευτέρας, το κέντρο της πόλης ήταν θλιβερό. Σκοτεινοί δρόμοι, ελάχιστοι άνθρωποι, άδειες πλατείες, κάποια αυτοκίνητα. Φταίει η κλειστή αγορά, προφανώς, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Δεν μπορεί μια πόλη, έστω και στην άκρη της χώρας, με τόσους νέους ανθρώπους όμως, να αδειάζει τόσο εύκολα. Οι άνθρωποι βέβαια δεν αδρανούν τα απογεύματα της Δευτέρας ή της Τετάρτης. Στα γραφεία στενάζουν οι σκληρά εργαζόμενοι, στα ιατρεία οι γιατροί γιατρεύουν τον κόσμο, οι δικηγόροι δέχονται πελάτες, τα φροντιστήρια αδιαλείπτως κινούν τις μηχανές της εκπαίδευσης. Και στα σπίτια παιδιά και γονείς παιδεύονται για να καλύψουν τα κενά του σχολείου. Ο κόσμος συνεχίζει να ζει ακόμα κι όταν η αγορά είναι κλειστή.

Η πόλη όμως θα μπορούσε να είναι κάτι παραπάνω από ένα πέρασμα: Το πρωί στη δουλειά, το απόγευμα στο σπίτι. Τα προάστια άδεια το πρωί, το βράδυ κοιμητήρια. Οι δρόμοι μας ίδιοι κάθε φορά, λωρίδες που μας συνδέουν με υποχρεώσεις. Ποιος να λοξοδρομήσει και γιατί. Και το κέντρο, εκεί που υποτίθεται χτυπάει η καρδιά της πόλης, μια υπόμνηση μόνο ενός κάποιου κοινού τρόπου ζωής.
Δεν ζούμε όλοι μαζί. Δεν κάνουμε τίποτα μαζί. Οι άδειοι δρόμοι αντανακλούν την απουσία μας.