Μου διαφεύγει κάτι; Το πρόβλημα του σωφρονισμού είναι τα κινητά τηλέφωνα; Από όλα όσα τραγελαφικά γίνονται αυτές τις μέρες στη χώρα μας, αυτό με τα νέα «μέτρα» που αποφάσισε η κυβέρνηση μετά την περιβόητη απόδραση, με οδηγεί και σε μια άλλη σκέψη. Ότι η υπόθεση του σωφρονισμού στις ελληνικές φυλακές θα γίνει μια ακόμα πιο δύσκολη υπόθεση. Γιατί συμβαίνει ό,τι συμβαίνει και με την τρομοκρατία. Μετά την 11/9 και υπό το φόβο τρομοκρατικής επίθεσης, έχουν ανασταλεί καίριες δημοκρατικές ελευθερίες σε όλον τον πλανήτη (εκεί τουλάχιστον που υπήρχαν) και έχει παραδοθεί στα χέρια της εξουσίας κάθε δυνατή ελευθερία να ελέγχει τους πολίτες.Αντίστοιχα τώρα, πολύ φοβάμαι ότι οι φυλακισμένοι θα είναι αυτοί που θα πληρώσουν την αδυναμία του συστήματος να αποτρέψει τις αποδράσεις. Η συντριπτική πλειοψηφία των φυλακισμένων δεν πρόκειται φυσικά ούτε καν να σκεφτεί να αποδράσει- το δικό τους δράμα περνούν στη φυλακή οι χιλιάδες των τοξικομανών και των απόκληρων, δεν έχουν χρόνο να βλέπουν σίριαλ με τεχνικές απόδρασης χαραγμένες στις πλάτες των «ηρώων».
Όλους αυτούς τους ανθρώπους η Πολιτεία αδυνατεί να τους βοηθήσει να ενταχθούν στην κοινωνία. Τους στοιβάζει σε απάνθρωπες συνθήκες, τους υποβιβάζει ως προσωπικότητες. Κακοί είναι θα πει κανείς. Αλλά ξέρω κι εγώ… από κάποιο σημείο και πέρα η καλοσύνη της δημοκρατίας φαίνεται κι από τη συμπεριφορά της σε αυτούς τους «κακούς». Και δεν καταλαβαίνω γιατί ο φυλακισμένος να μην έχει κινητό ή να μην επικοινωνεί με τον έξω κόσμο όπως μπορεί και όπως θέλει. Γιατί πρέπει να στερηθεί την επικοινωνία με τους δικούς του ο 20χρονος τοξικομανής που πιάστηκε να πουλάει ναρκωτικά γιατί δεν είχε άλλη διέξοδο για να βρει τη δική του δόση;
Δεν λέω ότι δεν πρέπει να τιμωρούνται όσοι παρανομούν. Ο πολιτισμός μας όμως έχει αποφασίσει, τουλάχιστον στα λόγια, ότι τους χρειάζεται όλους αυτούς τους ανθρώπους που σήμερα βρίσκονται στη φυλακή. Τους θέλει πίσω. Αυτή είναι η έννοια του σωφρονισμού. Κι αν δεν μπορεί ένα ολόκληρο κράτος να κρατήσει στη φυλακή τους αποδεδειγμένα επικίνδυνους κακοποιούς, γιατί θα πρέπει να είναι όλοι οι υπόλοιποι φυλακισμένοι που θα την πληρώσουν;
Ας προσέξουμε αυτές τις μέρες τα δικαιώματα αυτών των ανθρώπων και κυρίως το δικαίωμά τους στην επικοινωνία και τις ανθρώπινες συνθήκες ζωής. Όταν εξεγέρθηκαν πριν από μερικούς μήνες, σε μια υποδειγματική, μη βίαια εξέγερση, τους τάξαμε ότι θα ακούσουμε τι έχουν να πουν.
Αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία από το λαϊκισμό κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για το ποιος είναι ο καλύτερος φύλακας. Και δεν χρειάζεται να παραιτηθεί κανείς υπουργός για το… δις ελικόπτερο. Βρίσκονται στη θέση τους για να κάνουν τη δουλειά τους κι από αυτή θα κριθούν στις εκλογές.
Το σκίτσο του Mario Dalmaviva. Μας τον γνώρισε (και αυτόν) η τρομερή Βαβέλ- το συγκεκριμένο είναι από το τεύχος 37, τον Μάιο του 1984. Για τον σκιτσογράφο τα λέμε μια άλλη φορά.
